به گزارش مشرق، وقتی که چهره های مشهوری چون آنتونی بوردین و کیت اسپید جان خودشان را می گیرند، مطالب زیادی درباره خودکشی اینجا و آنجا مطرح می شود. با این همه به ندرت می بینیم که این موضوع به تیترهای خبری راه پیدا کند. چیزی که با توجه به اهمیت مشکل عجیب می نماید.
در سال ۲۰۱۷ در مجموع ۴۷۱۷۳ آمریکایی جان خود را گرفته اند. به عبارت دیگر تنها ظرف همین یک سال، شمار قربانیان خودکشی تقریباً ۷ برابر بیشتر از تعداد سربازان آمریکایی بوده که بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۸ در جنگ های عراق و افغانستان کشته شده اند.
بیشتر بخوانید:
شایع‌ترین روش‌های خودکشی سلبریتی‌های هالیوودی
افزایش خودکشی در میان دختران آمریکایی
در ایالات متحده تقریباً هر ۱۲ دقیقه یک نفر دست به خودکشی می زند. نکته دیگر اینکه بعد از دهه ها روند نزولی، نرخ سالانه مرگ و میر ناشی از خودکشی در هر ۱۰۰ هزار نفر، از دهه ۱۹۹۰ به این سو افزایش شدیدی پیدا کرده است. هم اکنون در این کشور خودکشی دو و نیم برابر بیشتر از قتل جان افراد را می گیرد، هر چند که نرخ قتل توجه بسیار بیشتری را به خود جلب می کند.
به عبارت دیگر ما از یک اپیدمی ملی در تعداد مرگ و میرهای ناشی از خودکشی سخن می گوییم.
آمار و ارقام نگران کننده
هر کس که یکی از اقوام نزدیک یا دوستانش را در اثر خودکشی از دست داده باشد یا در یک خط تلفنی ویژه مربوط به خودکشی کار کرده باشد (مثل من) می داند که آمار و ارقام، جنبه های فردی، شخصی و در واقع اسرارآمیز این عمل خشونت آمیز را - چرا این شخص؟ چرا حالا؟ چرا به این روش؟ – به انتزاعاتی غیرشخصی شده تغییر شکل می دهند. با این حال برای فهمیدن اینکه اپیدمی خودکشی چه اندازه جدی شده، اطلاع از این آمار و ارقام یک ضرورت محسوب می شود.
بر اساس مطالعه انجام شده از سوی «مراکز کنترل بیماری ها» در سال ۲۰۱۸، بین سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۶ نرخ خودکشی در تمام ایالت های واقع در اتحادیه جز نوادا که پیشتر نرخ بسیار بالایی داشته، افزایش یافته است. در ۳۰ ایالت این نرخ تا ۲۵ درصد یا بیشتر رشد داشته است. در ۱۷ ایالت تا دست کم یک سوم و در سطح ملی این نرخ ۳۳ درصد افزایش داشته است. در برخی ایالت ها این افزایش بسیار بیشتر بوده است. داکوتای شمالی (۵۷.۶ درصد)، نیو همپشایر (۴۸.۳ درصد)، کانزاس (۴۵ درصد) و آیداهو (۴۳ درصد).
افسوس که خبرها فقط تلخ تر و سیاه تر می شوند.
از سال ۲۰۰۸ خودکشی جزو ۱۰ عامل اصلی مرگ و میر در این کشور بوده است. هر چند که در میان آمریکاییان ۱۰ تا ۳۴ ساله خودکشی دومین عامل و برای افراد ۳۵ تا ۴۵ ساله چهارمین عامل بوده است. همچنین ایالات متحده در میان ۳۸ کشور سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، نهمین نرخ بالا و در سطح جهانی جایگاه بیست و هفتم را دارد.
مهم تر آنکه این روند در آمریکا با آنچه که در دیگر نقاط جهان پیشرفته رخ می دهد همسویی ندارد. برای مثال سازمان بهداشت جهانی گزارش می کند که بریتانیا، کانادا و چین نرخ های خودکشی به مراتب پایین تری از آمریکا دارند، به همین ترتیب به نسبت تمام کشورهای اتحادیه اروپا جز شش کشور. (تنها در ژاپن این نرخ کمی پایین تر است.)
آمارهای بانک جهانی نشان می دهند که در سطح جهانی نرخ خودکشی از ۱۲.۸ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر در سال ۲۰۰۰ به ۱۰/۶ نفر در سال ۲۰۱۶ تنزل یافته است. این آمار در چین، ژاپن (که بیشترین کاهش را برای نزدیک به یک دهه داشته و طی ۳۷ سال گذشته در پایین ترین سطح خود است)، بخش عمده ای از اروپا و حتی کشورهایی چون کره جنوبی و روسیه که نرخ خودکشی آنها بسیار بیشتر از آمریکا بوده، رو به تنزل داشته است. برای مثال در روسیه این نرخ حدود ۲۶ درصد کاهش داشته و از بالاترین نقطه ۴۲ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر سال ۱۹۹۴ به ۳۱ نفر در سال ۲۰۱۹ تنزل داشته است.
ما اطلاعات خوبی در مورد الگوهای خودکشی در ایالات متحده داریم. در سال ۲۰۱۷ بیشترین تعداد در مردان ۴۵ تا ۶۴ ساله (۳۰ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر) ۷۵ سال و بیشتر (۳۹.۷ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر) بوده است.
این نرخ ها در مناطق روستایی حدوداً دو برابر اکثر مناطق شهری است و به همین دلیل است که ایالت هایی چون آیداهو، کانزاس، نیوهمپشایر و داکوتای شمالی در صدر فهرست خودکشی جای گرفته اند. بعلاوه به نسبت شهرها و مناطق حومه، درصد بسیار بیشتری از افراد در مناطق روستایی دارای سلاح شخصی هستند که به نرخ های بالاتر خودکشی با سلاح گرم منجر می شود و در نتیجه در نیمی از مجموع خودکشی های صورت گرفته در این کشور، از اسلحه استفاده شده است.
در این آمار تفاوت های مبتنی بر جنسیت نیز مشاهده می شود. از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۷ نرخ خودکشی در مردان به شدت بیشتر از زنان بوده است؛ حدود چهار و نیم برابر بیشتر در سال های اولیه این بازه زمانی و در بقیه آن، اندکی بیشتر از سه و نیم برابر.
تحصیلات نیز یکی دیگر از عوامل موثر در خودکشی است. نرخ خودکشی در میان افرادی که دارای مدرک تحصیلی کالج هستند در کمترین حد قرار دارد. در مقایسه در بهترین حالت کسانی که دوره دبیرستان را به پایان رسانده اند، دو برابر بیشتر احتمال دارد که مرتکب خودکشی شوند. نرخ های خودکشی همچنین در میان کسانی که در دهک های درآمدی بالاتری قرار دارند کمتر می شوند.
فشارهای اقتصادی
این افزایش شدید در نرخ خودکشی در سال هایی رخ داده که انتظار می رود طی آن، طبقه مزدبگیر سختی های اقتصادی و استرس روانی بیشتری را تجربه کرده باشند. تشدید رقابت ها از ناحیه خارج از کشور و انتقال صنایع به خارج از کشور که از نتایج جهانی سازی محسوب می شوند، در کاهش مشاغل نقش داشته اند، به خصوص در بخش های اقتصادی چون تولید، فولاد و معدن کاری که مدت ها از منابع اصلی اشتغال این دست کارگران بوده اند. مشاغلی که همچنان در دسترس قرار دارند معمولاً دستمزد کمتری دارند و مزایای کمتری را در اختیار شاغلین قرار می دهند.
تغییرات تکنولوژیک از جمله رایانه ای شدن، وسایل روباتیک و ورود هوش مصنوعی نیز به همین ترتیب در حال جا به جا کردن نیروی کار از جنبه های بسیار مهمی است که موجب می شود آمریکاییان بدون مدرک کالج به خصوص افراد ۵۰ ساله و بزرگ تر، هنگام یافتن مشاغل جدید برخوردار از دستمزدهای مناسب، مرارت های بسیار بیشتری را تجربه کنند.
فقدان هر چیزی که شباهتی به یک سیاست صنعتی از نوعی داشته باشد که در اروپا وجود دارد، باعث شده که این جابه جایی ها برای کارگران آمریکایی حتی دردناک تر نیز شود، در حالی که افت شدید عضویت بخش خصوصی دراتحادیه ها – که از ۱۷ درصد سال ۱۹۸۳ به ۶.۴ درصد امروز افت داشته- توانایی آنها برای اعمال فشار به منظور مطالبه دستمزدهای بالاتر از طریق چانه زنی جمعی را نیز کاهش داده است.
بعلاوه متوسط دستمزد سازگار با تورم، به ندرت در طول چهار دهه گذشته افزایش داشته (با اینکه دستمزد مدیران عامل افزایش سرسام آوری داشته است). کاهش در بازدهی کارگر نیز توضیحی برای این اتفاق در اختیار نمی گذارد: بین سال های ۱۹۷۳ تا ۲۰۱۷ بازدهی تا ۷۷ درصد افزایش داشته است در حالی که متوسط دستمزد کارگران در هر ساعت فقط ۱.۲ درصد رشد داشته است. راکد ماندن دستمزدها گذران زندگی را برای آمریکاییان طبقه مزد بگیر دشوارتر کرده، حالا داشتن یک شیوه زندگی قابل مقایسه با شیوه ای که والدین و پدربزرگ و مادربزرگ هایشان داشته اند به جای خود.
شکاف درآمدها بین افراد واقع در صدر و واقع در پایین جامعه آمریکا نیز افزایش شدیدی داشته است. از سال ۱۹۷۹ دستمزد آمریکاییان در صدک دهم تا رقم ناچیز ۱.۲ درصد افزایش داشته است. کسانی که در صدک پنجاهم قرار دارند وضعیتی کمی بهتر داشته اند و توانسته اند شاهد افزایشی ۶ درصدی در درآمد خود باشند. برعکس کسانی که در صدک نودم قرار دارند تا ۳۴.۳ درصد و کسانی که نزدیک به راس هرم دستمزدها قرار دارند – ۱ درصد راس و به خصوص ۰.۰۱ درصد آنها- عواید بسیار بیشتری داشته اند.
و فراموش نکنید که تنها از دستمزدها حرف می زنیم نه دیگر اشکال درآمد مثل سودهای کلان سهام، خانه های گران قیمت یا ارث های خیره کنده. سهم ثروت ملی خالصی که ۰.۱ درصدی ثروتمندترین ها در اختیار دارند از ۱۰ درصد دهه ۱۹۸۰ به ۲۰ درصد در سال ۲۰۱۶ رسیده است. برعکس سهم ۹۰ درصد پایین جمعیت در همین دهه ها حدود ۳۵ تا ۲۰ درصد کاهش داشته است. همینطور سهم ۱ درصد راس تا سال ۲۰۱۶ حدود ۳۹ درصد افزایش داشته است.
رابطه دقیق بین نابرابری اقتصادی و نرخ خودکشی همچنان نامشخص است و دلایل خودکشی را قطعاً نمی توان تنها به نابرابری ثروت ها یا فشارهای مالی تقلیل داد. با این حال تکان دهنده اینکه برعکس ایالات متحده، در کشورهای اروپای غربی که در آنها نابرابری های درآمد بسیار کمتر است، مراقبت های درمانی با بودجه های دولتی به عنوان یک حق دیده می شود (نه آنکه از آن به عنوان گذرگاهی به رعیت پروری به بدی یاد شود)، تورهای ایمنی اجتماعی بسیار گسترده تر هستند و برنامه های آموزشی نوآموزان و بازآموزی نیروی کار بسیار جامع تر هستند، نرخ های خودکشی به میزان قابل ملاحظه ای پایین تر هستند و تنزل نیز یافته اند.
شواهد موجود از آمریکا، برزیل، ژاپن و سوئد نشان می دهند که با افزایش نابرابری درآمدها، نرخ خودکشی نیز بالا می رود. اگر چنین باشد خبر خوب این است که اتخاذ سیاست های اقتصادی مترقی –در صورت تصرف دوباره کاخ سفید و سنا توسط دمکرات ها- می تواند تفاوت مثبتی دراین وضع به وجود آورد. مطالعه مبتنی بر متغیرهای ایالت به ایالت در آمریکا نشان می دهد که صرف تقویت میانگین دستمزدها و اعتبار مالیات بر درآمد کسب شده تا ۱۰ درصد، نرخ خودکشی را در میان افراد فاقد مدرک کالج کاهش می دهد.
معمای نژاد
اپیدمی خودکشی جنبه دیگری نیز دارد که گیج کننده است. هر چند که سفیدپوستان از نظر اقتصادی (و بسیار جهات دیگر) از آفریقایی آمریکاییان زندگی بهتری دارند، نرخ خودکشی در میان آنها بسیار بالاتر است. این نرخ از ۱۱.۳ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر سال ۲۰۰۰ به ۱۵.۸۵ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۷ افزایش پیدا کرده است.
در حالی که برای آفریقایی آمریکاییان این رقم طی همین سال ها ۵.۵۲ نفر در هر ۱۰۰ هزار و ۶.۶۱ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر بوده است. مردان سیاه پوست ۱۰ برابر بیشتر از مردان سفیدپوست احتمال دارد که قربانی قتل شوند، اما مردان سفیدپوست دو و نیم برابر بیشتر احتمال دارد که جان خود را بگیرند.
نرخ خودکشی بالاتر در میان سفیدپوستان و نیز در میان کسانی که تنها مدرک دبیرستانی دارند، نشان دهنده تاثیر نامتقارن خودکشی بر سفیدپوستان طبقه مزد بگیر است. این بخش از جمعیت همچنین نامتقارنی از چیزی دارند که آن کیس و آنگوس دیتون اقتصاددان از آن با عنوان «مردگان یاس» نام برده اند؛ یعنی مرگ و میز در اثر خودکشی بعلاوه بیش مصرفی داروهای مخدر و امراض کبدی مرتبط با سوء مصرف الکل. اگرچه ارائه توضیحی کامل برای این وضعیت دشوار است، اما مرارت های اقتصادی و تاثیرات انعکاسی آن حتماً باید به حساب آورده شود.
پوپولیسم دروغین ترامپ
افزایش شدید خودکشی در میان طبقه مزدبگیر سفیدپوست دو دهه پیش از انتخاب دونالد ترامپ شروع شده است. با این حال منطقی است بپرسیم که او در این مورد دست به چه تلاش هایی زده است، به خصوص از زمانی که آرای این آمریکاییان در ورود به کاخ سفید به او کمک کرد؟ در سال ۲۰۱۶ او ۶۴ درصد از آرای سفیدپوستان فاقد مدرک کالج را از آن خود کرد؛ هیلاری کلینون فقط ۲۸ درصد این آرا را به خود جلب کرده بود. در سطح کشوری شکست کلینتون در بخش هایی صورت گرفت که در آنها تعداد مردگان یاس بین سال های ۲۰۰ تا ۲۰۵ افزایش قابل ملاحظه ای پیدا کرده بود.
کارگران سفیدپوست همچنان در افزایش شانس ترامپ برای پیروزی در انتخابات سال ۲۰۲۰ اهمیت حساسی دارند. با این حال هرچند که او در این باره حرف زده و گام های اولیه ای را با هدف کاهش نرخ خودکشی بالا در میان کهنه سربازان برداشته، اما در سخنرانی ها و توئیت های او هرگز نشانی از اپیدمی ملی خودکشی یا تاثیر شدید آن بر کارگران سفیدپوست دیده نشده است. مهم تر آنکه یاس اقتصادی هر اندازه که در نرخ بالای خودکشی در این گروه نقش داشته باشد، سیاست ها او تنها اوضاع را وخیم تر خواهد کرد.
مزایای واقعی «قانون کاهش مالیات و مشاغل» دسامبر ۲۰۱۷ که رئیس جمهور و جمهوریخواهان کنگره مدافع آن هستند، نصیب کسانی می شود که در پله های بالایی نردبان اقتصادی قرار دارند. تا سال ۲۰۲۷ که دوره اجرای این قانون به اتمام می رسد، انتظار می رود که ثروتمندترین آمریکاییان ۸۱.۸ درصد از مزایای این قانون را از آن خود کنند. و این شامل منافعی نمی شود که از تغییرات اخیر در قوانین مالیات بر ارث نصیب آنها شده است.
ترامپ و جناح راست معافیت سالانه از مالیات بر املاک را دو برابر کردند – ثروتی که به وراث منتقل می شود – و تا سال ۲۰۲۵ از ۵.۶ میلیون دلار در هر فرد به ۱۱.۲ میلیون دلار (یا ۲۲.۴ میلیون دلار درهر زوج) افزایش دادند. و کسانی که بیشترین نفع را از این قانون سخاوتمندانه می برند که هستند؟ قطعاً کارگران نیستند، بلکه تک تک خانوارهایی هستند که ملکی به ارزش ۲۲ میلیون دلار یا بیشتر دارند.
می توان گفت در ارتباط با مشکلی که برای بخش عمده ای از پایگاه رای ترامپ عملاً اهمیتی همپای مرگ و زندگی دارد، ترامپ هیچ کاری انجام نداده است. در واقع با توجه به نقش زیاد فشارهای اقتصادی بر نرخ هشدار دهنده خودکشی در میان کارگران سفیدپوست، سیاست های او احتمالاً فقط در حال افزودن در وخامت چیزی هستند که همین حالا نیز یک بحران ملی محسوب می شود که می توان آن را یک اپیدمی نامید.