به گزارش مشرق، پس از چند سال انتظار برای اینکه دوباره در دنیا قد علم کنیم، تیم کولاکوویچ با نمایشی منسجم خود را به مرحله نهایی لیگ ملتهای والیبال رساند. هرچند جدی گرفته نشدن مسابقات مقدماتی از سوی برخی تیم های قدرتمند جهان هم به قرار گرفتن ایران در رتبه های بالایی جدول کمک کرد، اما در هر صورت، والیبال ایران از ابتدای مسابقات امسال در حالی که هیچ دیدار دوستانه ای قبل از شروع آن انجام نداده بود، تحسین همگان را برانگیخت.

بیشتر بخوانید:

دلیل حذف ایران از لیگ ملت‌های والیبال

درخشش بلندقامت ها همه را تشنه ی شروع مرحله نهایی کرد و مردم فارغ از اینکه به ساعت پخش بازی ها فکر کنند، منتظر بودند نام بازیکنان این تیم افتخار آفرین را از گوینده ورزشگاه شیکاگو بشنوند؛ جایی که به واسطه سکونت تعداد زیادی از ایرانی ها، تیم ملی چیزی از تنهایی متوجه نشد.

مرحله نهایی با دیدار مقابل لهستانِ متحول شده آغاز شد. قهرمان سال 2018 دنیا هرچند با تیم نصفه و نیمه اش در دور مقدماتی به ایران باخته بود، اما پس از پیروزی در بازی اول مرحله نهایی برابر برزیل، ثابت کرد نشانی از تیم دور قبل ندارد و مدال بازی های لیگ ملتها را هدف گرفته است. ایران دیدار با لهستان را با یک ست برتری شروع کرد ولی در نهایت لهستان بود که سه امتیاز بازی را گرفت و به نیمه نهایی صعود کرد.

دیدار با برزیل اما به شکل دیگری شروع شد. برزیل 2 ست اول را از ایران گرفت و امیدهای تیم کولاکوویچ را به حداقل رساند. در این موقعیت، تنها حالتی که ایران را به نیمه نهایی می رساند، پیروزی 3-2 بود. ملی پوشان ایران ست های سوم و چهارم را پیروز شدند و در فاصله تنها 15 امتیاز تا صعود شگفت انگیز به جمع 4 تیم برتر قرار گرفتند. اما سرنوشت والیبال ایران در این برهه حساس به شکلی رقم خورد که اگر در ابتدای بازی امید برخاسته از میهن پرستی مان را کنار می گذاشتیم، فکر این سناریو به سرمان می زد. تصور یک اتفاق تلخ، دقیقا در لحظاتی که کل امید و آرزوهای یک ملت روی هم انباشته شده باشد.

لحظه دفاع شدن اسپک امیر غفور که آخرین امتیاز ست پنجم دیدار ایران مقابل برزیل را به سلسائو داد و ایران را در صعود به نیمه نهایی لیگ ملتهای والیبال ناکام گذاشت.

این نوع ضربه خوردن ها برای ما چندان تازه و بدیع نیست. شاید ماندگار ترین تصویری که از این قسم در خاطرات ایرانی ها ثبت شده، لحظه از دست رفتن موقعیت تک به تک مهدی طارمی مقابل تیم ملی پرتغال در جام جهانی فوتبال بود. در شب تلخ سارانسک، ماجراجویی هیجان انگیز تیم ملی فوتبال طوری تمام شد که انتظارش را نداشتیم. شاید فکر می کردیم یک شکست مقابل پرتغال کتاب تیم کی روش در روسیه را ببندد، اما نه گرفتن پنالتی رونالدو در تصورمان بود، نه پنالتی استثنایی کریم برای جلوگیری از باخت و نه موقعیت بی نظیر لحظات آخر بازی که می توانست تاریخ فوتبال ایران را ورق بزند.

توپ طارمی اگر گل می شد، ایران با کنار زدن سه غول حاضر در گروه مرگ جام جهانی، اولین صعود تاریخش را در مهم ترین تورنمنت فوتبال دنیا جشن می گرفت. درست چیزی شبیه ست پنجم بازی بامداد امروز مقابل برزیل، که اگر توپ بازی و دست داور به سمت ملی پوشان ایران می چرخیدند، قهرمان بلامنازع آسیا به همراه آمریکا، لهستان و روسیه راهی نیمه نهایی لیگ ملتها می شد. صعود به چنین مرحله ای، آن هم با رد شدن از برزیلِ کم نظیر، یک نیمه شب رویایی و اول صبح فوق العاده برایمان می ساخت؛ اما... حسرتی تکراری باز هم گریبان ورزش ایران را گرفت. باز هم در تیر ماه. از 4 تیر 97 در سارانسک، تا 22 تیر 98 در سالن شیکاگو.

موقعیت عالی مهدی طارمی که در دقیقه 94 بازی ایران و پرتغال در جام جهانی از دست رفت و سلسائوی اروپا به جای ایران، راهی دور حذفی مسابقات شد.

نه روسیه بهمان ساخت، نه آمریکا. نه وقت های اضافه بازی پرتغال روحمان را جلا داد، نه ست پنجم جدال با برزیل. این ها همه حسرت شد، تا شاید جایی دیگر، با قدرتی بیشتر، به جنگ برویم. این بار با کوله باری از تجربه های تلخ.