به گزارش مشرق، در تیم ویلموتس تا امروز نشانه های مثبت زیادی دیده شده اما یکی از نشانه های نگران کننده این است که به نظر می رسد این مربی، سطح رقابت در فوتبال آسیا یا دست کم سطح رقابت در این مرحله از رقابت های مقدماتی جام جهانی را پایین تر از واقعیت کیفی این رقابت ها بررسی کرده و این چیزی است که می توان از تغییرات غافلگیرکننده لیست تیم ملی در اردوی اخیر و همینطور ترکیب بازی با بحرین فهمید.

مهدی ترابی و جهانبخش بازیکنانی هستند که در 4 سال اخیر، در اغلب یا شاید تمام اردوها و مسابقات بزرگ، در فهرست تیم ملی بودند و ناگهان در آستانه اولین بازی بزرگ دور اول مقدماتی جام جهانی، بیرون از فهرست نهایی ماندند. مسئله این نیست که ادعا کنیم محبی نباید دعوت می شده یا ترابی و جهانبخش باید در هر شرایطی در فهرست سرمربی تیم ملی باشند اما اینکه در بازی با بحرین، محبی دومین بازی ملی خود را با حضور در ترکیب اصلی انجام دهد و در نیمه دوم نیروهای متنوعی روی نیمکت برای تقویت کناره های خط میانی نداشته باشیم، نشان می دهد که ویلموتس چندان نگرانی فنی بابت این شوک بزرگ در پست وینگرها نداشته و فکر می کرده که بدون ترابی و جهانبخش هم می تواند در منامه نتیجه خوبی بگیرد.

بیشتر بخوانید:

اعتراض مشابه به ویلموتس و کی‌روش در ایران و کلمبیا

 به طور خاص در مورد محبی، مسئله بر سر زمانبندی تبدیل شدن او به یکی از نیروهای اصلی تیم ملی است؛ نه تحلیل کیفیت فنی این بازیکن مستعد. جالب است که همین تم مورد بحث، در شروع کار استراماچونی و تا حدودی شروع کار کالدرون هم دیده شده است. بازی انتحاری استقلال در دقایق پایانی مسابقه هفته اول لیگ مقابل ماشین سازی، زمانی که مهاجم ماشین سازی در نیمه زمین خودی به فضای پشت مدافع میانی استقلال رسید و از 50 متری گلر این تیم تک به تک شد و گل زد؛ همینطور مصاحبه آتشین بعد از بازی استراماچونی نشان داد که او خود را برای یک برد آسان آماده کرده بود. پس از این بازی، ما هم در شکل بازی و هم در واکنش های مربی ایتالیایی، اعتدال بیشتری دیدیم  و قبل از بازی با ذوب آهن، از او شنیدیم که از لیگ ایران به عنوان یکی از رقابتی ترین لیگ های آسیا یاد می کند.

در مورد تیم ملی: مارک ویلموتس یک مربی با فلسفه فوتبال هجومی است اما چند ماه طول کشید تا اولین بازی رسمی دشوار خود را در آسیا تجربه کند. او پیش تر مقابل کره جنوبی قرار گرفته بود، اما در یک بازی دوستانه. به نظر می رسد باخت به بحرین که در آن هم نشانه های نگران کننده دیدیم و هم نکات امیدوارکننده؛ تجربه مناسبی برای ویلموتس باشد از نظر سنجش سطح رقابت در بازیهای ملی آسیا. ایران قطعا از بحرین تیم قویتری است اما این دلیل نمی شود که همیشه به راحتی و با سورپرایزهای مختلف، بتوانیم آنها را شکست دهیم. حتی در جام ملتهای 2019 آسیا، عمان که نیروی انسانی و سطح کیفی پایین تری نسبت به بحرین دارد، می توانست ایران یا قدرت های کلاسیک دیگر آسیا را غافلگیر کند. پنالتی دقایق ابتدایی عمان به ایران را به یاد بیاورید.

 سطح رقابت در بازیهای ملی و همینطور لیگ قهرمانان آسیا، در سالهای اخیر نزدیک تر و مسابقات، رقابتی تر شده اند. این واقعیت را حالا ویلموتس هم به خوبی درک کرده؛ مربی تیم ملی ایران که امیدواریم تا جام جهانی 2022 با موفقیت پیش برود.