معمولاً با توجه به فرصت بیشتر برای حضور در عرصه باشگاهی و تعداد بازی های ملی کمتر، بازیکنان در عرصه باشگاهی افتخارات فردی و تیمی بیشتری به دست می آورند. اما در این مورد، استثنائاتی هم وجود دارد. هستند بازیکنانی که در عرصۀ ملی کارنامه و عملکرد به مراتب بهتری نسبت به عرصه باشگاهی داشته و یا دارند نگاهی می کنیم به این لیست:

1. لوکاس پودولسکی - آلمان

پودولسکی دوران خیلی خوبی را در بایرن مونیخ و آرسنال سپری نکرد. دوران حضورش در کلن نیز شاید اگر بیشتر طول می کشید، می شد او را از اسطوره های تاریخ باشگاه لقب داد، اما در کلن هم چهرۀ یک اسطوره را نداشت. بنابراین با این توصیفات، نباید او را در لیست برترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان قرار داد. اما اگر به کارنامۀ ملی او نگاهی بیندازیم. اوضاع فرق می کند. پودولسکی با 130 بازی ملی و 49 گل زده، در ردۀ سوم بهترین گلزنان ملی و همینطور ردۀ سوم بیشترین بازی برای تیم ملی کشورش قرار دارد. او حتی قهرمان جام جهانی 2014 نیز شد. بنابراین پودولسکی در تیم ملی آلمان چهره ای شاخص بود و نامش در عرصۀ ملی این کشور ثبت شده است.

2. ادواردو وارگاس - شیلی

وارگاس حتی خود نیز در مصاحبه ای اعتراف کرده است که واقعاً نمی داند چرا در عرصه ملی عملکرد بهتری دارد. وارگاس شیلیایی یکی از بازیکنان مشهور و محبوب تیم ملی شیلی است. وارگاس در کوپا آمریکای 2015 و 2016 آقای گل مسابقات لقب گرفت و شیلی نیز در هر دو تورنمنت قهرمان شد. او در 91 بازی ملی 38 گل به ثمر رسانده است. اما آمارش در عرصه باشگاهی واقعاً فاجعه بوده است. او مدام تیم عوض کرده و بین سالهای 2013 تا 2015 به صورت قرضی در سه تیم مختلف بازی کرده است. در باشگاهی که اکنون هم حضور دارد. در 113 بازی فقط 33 گل زده است.

3. آنجلوس کاریستیاس - یونان

کاریستیاس  را همه با یونان 2004 و گل قهرمانی به یاد می آورند. بازیکنی که با ضربه سر خود در فینال یورو 2004 قهرمانی شگفت انگیز یورو را برای کشورش به ارمغان آورد. او در مسیر رسیدن به فینال نیز درخشان کار کرد و مقابل فرانسه و اسپانیا نیز گلزنی کرد. او با 25 گل زده بهترین گلزن ملی کشورش به حساب می آید و از این تعداد تنها 4 گل در بازی های دوستانه بود. کاریستیاس همیشه یک بازیکن قابل اعتماد در عرصه ملی بود. اما در عرصه باشگاهی اوضاع خیلی بد بود. او در برمن در فصل 2002-2003 که آمار به نسبت خوبی داشت، 9 گل زد! و دوران ناامیدکننده ای در آزاکس، فاینورد، لورکوزن و شالکه سپری کرد.

4. فابیو گروسو - ایتالیا

خوشحالی بعد از گل گروسو پس از گلزنی مقابل آلمان در نیمه نهایی جام جهانی 2006، سخت از اذهان فراموش می‌شود. گروسو به عنوان یک مدافع چپ در آن صحنه جلو آمد و آن گل به یاد ماندنی را زد تا زمینه ساز حضور تیمش در فینال شود. چند روز بعد، ماجراجویی او ادامه یافت. گروسو زننده پنالتی حساس و آخر ایتالیا در فینال مقابل فرانسه بود تا او باز هم خوشحال خودش را به منصه ظهور بگذارد. بله، داستان گروسو چنین بود. او در جام جهانی 2006 در حد یک اسطوره ظاهر شد، آن هم در سن 28 سالگی. اما دورانش در عرصه باشگاهی اصلاً چنین نبود. تا 23 سالگی او هنوز در سطح پایین تر از سری آ بازی می کرد. بعد از جام جهانی نیز دورانی را در اینتر، یوونتوس و لیون سپری کرد که هیچ یک خوب نبود. واقعاً کارنامه باشگاهی او در مقایسه با عملکرد در عرصه ملی، هیچ چیز نیست!

5. آندرس اسونسن - سوئد

چه کسی بیشترین بازی ملی را برای سوئد دارد؟ زلاتان؟ نه جواب احتمالی شما درست نیست. اسونسن هافبک سختکوش سوئدی بین سال های 1999 تا 2013 توانست 148 بار پیراهن تیم ملی کشورش را به تن کند تا اکنون آمار بیشترین بازی را برای تیم ملی سوئد داشته باشد. او 21 گل ملی در کارنامه‌اش دارد از جمله گل زیبایش مقابل آرژانتین در جام جهانی 2002 که باعث حذف آنها شد. او سابقه حضور در دو جام جهانی و سه یورو را در کارنامه اش دارد. اما در عرصه باشگاهی او هیچوقت حضور در یک تیم بزرگ را تجربه نکرد. اسونسن مدتی در ساوتهمپتون توپ زد و بیشتر عمر فوتبالش را در الفسبرگ سپری کرد که باشگاهی نه چندان شناخته شده است.

6. آساموا جیان - غنا

جیان بهترین گلزن تاریخ غناست با آمار عالی 51 گل در 107 مسابقه ملی. او تجربه و تاثیر زیادی در فوتبال غنا داشت و میتوان نامش را در کنار بزرگانی چون یبوا و عابدی پله قرار داد. هرچند جیان در یک چهارم نهایی جام جهانی 2010 پنالتی حساسی را از دست داد اما آمارش در جام جهانی نیز درخشان است و هم در جام 2010 و هم در جام 2014 برای تیمش گلزنی کرد. اما در عرصه باشگاهی، جیان توفیقی نداشت. دورانی کم فروغ در اودینزه، ساندرلند و رن. سپس حضور در فوتبال آسیا. که آن هم خیلی درخشان نبود.

7. سرخیو رومرو - آرژانتین

رومرو از سال 2013 در هر باشگاهی که بوده دروازه بان ذخیره تیم بوده است. او در سمپدوریا، موناکو و یونایتد دروازه بان نیمکت نشین بوده است، اما جایگاهش را در تیم ملی از دست نداده است. او دروازه بان تیمی بود که به فینال جام جهانی 2014، کوپا آمریکای 2015 و 2016 رسید. هر چند که در هر سه بازی نهایی باختند. رومرو اکنون با 96 بازی ملی جزو باسابقه های تیم ملی است.