به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:

دیپلماسی ایرانی که زیر نظر صادق خرازی اداره می‌شود، ابتدا پرسیده؛ «بر اساس کدام منطق به اروپا امید بسته‌ایم؟» و سپس نوشته است: لازم نیست به دو سه دهه پیش برگردیم تا سطح و عمق تفرق و سردرگمی در سیاست‌های جهانی اتحادیه اروپایی دستمان بیاید و بدانیم در این مدت، سیاستگذاران خارجی کشور با ارزیابی‌های مجموعا اشتباه‌آمیز، چگونه به این بلوک سیاسی متشتت اروپایی امید بسته بودند و حتی اینک با آشکار شدن ضعف سیاسی بیشتر آن، هنوز چشم یاری به آن دوخته‌اند.

مناقشات اقتصادی و تجاری و مخصوصا سیاست‌های پرتضاد انرژی بین اعضا، همین‌طور اغتشاش در سیاست خارجی و امنیتی اتحادیه عجالتا به کنار، تردید و سردرگمی سیاست‌های راهبردی اتحادیه در برابر سه بلوک اصلی و قدرتمند امروز جهانی: چین، روسیه و آمریکا نیز فعلا مسکوت، فقط بیایید نگاهی گذرا به کیفیت نامتعادل در سیاست خارجی این مجموعه، ظرف همین چند ساله اخیر بیندازیم. پنج سال است که آتش جنگ داخلی در لیبی زبانه می‌کشد. دو کشور بزرگ اتحادیه: فرانسه و ایتالیا در کنار نگاه منفعلانه و محاسبه‌گر آلمان، هر یک، طرف یکی از جناح‌های متخاصم را گرفته، دیده بر خطر جنگ نیابتی بزرگ، به ضعف، فرو بسته و لاجرم جا را در نقطه‌ای راهبردی، برای حضور و مداخلات ترکیه و روسیه باز گذاشته‌اند.

توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ با جمهوری اسلامی ایران که گویا شاهکار اتحادیه ظرف دهه‌های اخیر بوده، با گذشت کمتر از چهار سال اینک به بزرگترین ناکامی سیاسی- امنیتی اتحادیه تبدیل شده و تلاش‌های دو زن: اشتون انگلیسی و موگرینی ایتالیایی، با تصمیم یکجانبه یک رئیس‌جمهوری افسارگسیخته آمریکایی، با شکست کامل بدرقه شده است. ناکامی اتحادیه و دو قطب بزرگ آن، فرانسه و آلمان، با نزدیک شدن هرچه بیشتر دو رهبر افراطی، جانسون و ترامپ و در حالی که ایران گام‌های بیشتری در عدم تعهد به مفاد برجام برمی‌دارد کامل شده و لاجرم نگاه اروپایی‌ها دوباره به ایالات متحده معطوف شده است.

تلاش‌های موگرینی ایتالیایی ظرف ده سال ریاستش هرگز نتوانسته مانع کاهش شدید جایگاه اتحادیه در عرصه سیاست‌های جهانی شود.