به گزارش مشرق، امیر قلعه نویی سال 1382 در قامت سرمربی استقلال در جایی که پرویز برومند دروازه بان اصلی اش آسیب دیده بود، وحید طالب لوی جوان و جویای نام را مقابل سپاهان در نقش جهان به میدان فرستاد. جسارت و شجاعت او در سال های اولی که مربیگری را به عهده گرفت، زبانزد بود. هر چند امیر در اوایل مربیگری خود در بخش رفتاری، روش های خاصی داشت که بارها مورد انتقاد قرار گرفت. نقطه اوج این منش ها همان نشست خبری معروفی است که به ناگاه یکی از اطرافیان خود را برای دفاع از خود صدا می زند تا بیش از گذشته مورد حمله قرار گیرد. 

با این وجود، وی در طول مربیگری خود از با افتخارترین ها به شمار می رود. هر چند در تمام سالهایی که با موفقیت پشت سر گذاشته، از نظر تولید حواشی، کم از کار نگذاشته و هر قهرمانی یا ناکامی او با تیمهایش، خالی از حاشیه و حرف و حدیث نبوده است. 

او حتی در زمان حضورش در تیم ملی هم از این حواشی بی نصیب نماند تا هم دوران حضورش کوتاه باشد و هم اینکه دیگر توفیق حضور روی نیمکت را پیدا نکند. آثار به جامانده از حضور او در تیم ملی به قدری خاطرات منفی در ذهن هواداران به جا گذاشت که وقتی کارلوس کی روش با رفتارهای عجیب و غریبش هر بار قشری از فوتبالی ها و حتی هوادارانش را به ستوه می آورد اما باز حاضر بودند این مربی پرتغالی بماند اما امثال قلعه نویی روی نیمکت تیم ملی بازنگردند. 

هر چه زمان می گذرد، به جای اینکه شمار موفقیت های قلعه نویی بیشتر شود، حواشی دور و بر او هستند که بیشتر می شود و از موفقیت، کمتر خبری به گوش می رسد. آخرین عملکرد مربی همیشه پرسروصدای فوتبال ایران با تراکتور است که توانسته نایب قهرمانی فصل 90- 91 را کسب کرد. او با 5 قهرمانی در استقلال، دومین مربی پرافتخار این باشگاه به شمار می رود. او با سپاهان هم دو بار قهرمانی متوالی را چشیده ولی مدتهاست که قهرمانی را با تیمهایش ندیده است.

بیشتر بخوانید:

پای فیفا را به انتخابات باز کرده‌اند

آیا همه ناکامی های قلعه نویی مربوط به بخش فنی است؟ این روزها بابت ماجرای دیدار برگزار نشده سپاهان و پرسپولیس حرف هایی زیادی مطرح می شود. سپاهان در انفعالی ترین حالت ممکن خود در طول فعالیتش در لیگ برتر قرار گرفته و مسئولان و مدیران باشگاه هرگز نتوانستند توجیه مناسب و قابل دفاعی از عملکردشان برای حاشیه به وجود آمده ارائه کنند. در پس این ماجرا اما کسی نپرسید نقش امیر چه بود؟ تنها خبری که بیرون آمد و کسی را هم خوشحال نکرد، استعفای مسعود تابش بود. 

مدیری که سالها در این باشگاه فعالیت کرده و تصمیم گیرندگان این باشگاه در اقدامی قابل تامل بعد از حواشی رخ داده در بازی برگزار نشده با پرسپولیس، این مدیر باسابقه را مجبور به استعفا کردند. برای ما و خیلی از افرادی که از بیرون مسائل سپاهان را دنبال می کنیم، این استعفا بیشتر بوی قربانی گرفتن می دهد. 

اما بر کسی پوشیده نیست که تصمیم اشتباه فنی سرمربی زردپوشان در بازی نکردن مقابل پرسپولیس باعث قربانی شدن مدیرعامل شده. مسعود تابش به صراحت اعلام کرد که تمام اتفاقات رخ داده در روز بازی با پرسپولیس یک تصمیم جمعی بوده و او به تنهایی مجری این اتفاقات نبوده است.

آیا اگر امیر قلعه نویی و همراهانش باشگاه را بابت برگزار نشدن این دیدار بدون تماشاگر تحت فشار نمی گذاشتند، تابش مجبور می شد در روز بازی و درست در فاصله نیم ساعت تا شروع آن، در دفتر استانداری اصفهان باشد تا از طریق فشارهای سیاسی مانع از برگزاری رقابت شود؟ باشگاه سپاهانی که برای قهرمان شدن و بازگشت به روزهای طلایی خود در این فصل خرج های کلانی کرده، باید از بازی با رقیبش به خاطر عدم حضور تماشاگران بترسد و به همین راحتی هم نتیجه را واگذار کند و هم به سود رقبا کار کند؟

با ادامه این روند به نظر می رسد قربانی بعدی در سپاهان منوچهر نیکفر باشد. رئیس هیات مدیره ای که اکنون سرپرستی باشگاه را به عهده دارد و هنوز نیامده پای نامه ای را امضا کرده که محتوای آن برای تعویق انتخابات فدراسیون است.

حالا فضای مجازی پر شده از این خبر که در هیات مدیره سپاهان نارضایتی از عملکرد امیر قلعه نویی وجود دارد و قصد دارند در پایان فصل با این مربی خداحافظی کنند. بر سرمربی کنونی سپاهان که فصل های درخشانی را پشت سر گذاشته، چه رفته که این چنین برایش خبرسازی می کنند؟ او با یک جنجال بی مورد تیمش را از کورس قهرمانی دور کرد و جالب اینکه بابت یک تصمیم اشتباه که منجر به تصمیم اشتباه دیگر در این باشگاه شده، این روزها فضای اتهام زنی به پرسپولیس هم زیاد شده و به راحتی خبرسازی هایی بابت مهندسی شدن مسابقات این تیم تهرانی می شود. 

بر امیر قلعه نویی که حاضر می شود وحید طالب لوی جویای نام را در یک بازی حساس به میدان بفرستد تا امیر قلعه نویی که از دیدار مقابل رقیبش، آن هم در خانه، می ترسد و از اخراج غیررسمی اش در پایان فصل خبر می رسد، چه گذشته است؟ آیا این همان قلعه نویی است که در استقلال بی محابا بازیکنانش را به میدان می فرستاد؟ در اطراف او چه می گذرد و چه کسانی به او خط می دهند تا جایگاه و رسالتش را فراموش کند؟