مشرق - کرونا چه ویروس جهش یافته و چه ویروس بیولوژیک ساخته دست بشر باشد، همه ساکنان زمین را در بهت، حیرت و ترس فرو برده است. به راستی ما پادافره چه گناهی را باید بپردازیم؟؟؟

زمین مادر است. همه رستنی‌ها از اوست و نعمات خداوند مهربان بی‌شمار. اما ما در حق مادرمان جفا کردیم. برای تجارت و پول میلیون‌ها درخت را قطع کردیم. منابع‌اش را تاراج کردیم. به پرندگان، چرندگان و خزندگانش رحم نکردیم. دریاها و اقیانوس‌هایش را آلوده کردیم. میلیون تن دی‌اکسیدکربن را به آسمان آبی‌اش، رها کردیم. خودمان را مالک مطلق همه مخلوقات عالم دانستیم. فقط به این بهانه که اشرف مخلوقاتیم.

برای هوس‌ها، سرکشی‌ها، قدرت‌طلبی‌هایمان، جنگ جهانی اول، دوم، جنگ‌های صلیبی، هولوکاست، نژادپرستی، نسل کشی و گروهک‌های تروریستی را رقم زدیم که حاصلش، قتل‌عام میلیون‌ها انسان بود که به تاریخ پر فراز و نشیب بشریت سنجاق کردیم. به خودمان اجازه دادیم، هر جنبنده‌ای را برای سیرکردن شکم‌مان بخوریم و حق حیات را از آنها گرفتیم.

به ظاهر، خودمان را صاحب کمالات و درک و شعور بی‌حد و حصر دانستیم. مادیات را در صدر زندگی‌مان قرار دادیم و معنویات را به حاشیه بردیم. به ظاهر اجتماعی زندگی می‌کنیم، در حالیکه تنهای تنها هستیم. تکنولوژی و صنعت قرار بود زندگی را بر ما سهل‌تر کند، اما اسیرش شدیم و گاهی از مشکلاتی که برای‌مان بوجود آورده ، گله و شکایت می‌کنیم و برای فرار، از هیاهوهایی که به دست خودمان، بوجود آوردیم، دست به دامان طبیعت شدیم و به آن پناه بردیم.

اما، زخم‌های رسوب کرده در روح و جسم‌مان را درمانی موقت بود. چرا که در کنار طبیعت بودن و همگام شدن با آن را خوب فرا نگرفته بودیم. کرونا تلنگر است به ادعای اشرف مخلوقات بودنمان، اما از این موهبت الهی سوءاستفاده کردیم. برای پول مرتکب قتل شدیم. موادمخدر را خرید و فروش کردیم. تن‌فروشی کردیم. انسان قاچاق کردیم. برای زیاده‌خواهی‌هایمان حق دیگران را تضییع کردیم. چون انسانیت‌مان رنگ باخته بود، رنگ الکل متانول را با فریب عوض کردیم و به جای الکل اتانول فروختیم. بسیار بسیار گران، به قیمت جان صدها انسان بی‌اطلاع.

در روزهای سخت زندگی، در کشاکش درد و رنج، در پس حوادث ناگوار، نیازهای ضروری همنوعان‌مان را احتکار کردیم. درست در همین روزهایی که، دهها بار دست هایمان را ضدعفونی می‌کنیم و می‌شوییم، افکارمان برای بدست آوردن سود بیشتر، بشدت کثیف و آلوده است. کرونا آمده که این نابسامانی‌ها را سامان بدهد. کرونا آمده که به ما بگوید، آدمی؛ آه هست و دمی. کرونا آمده که بگوید هر روز هزاران کودک گرسنه در آفریقا می‌میرند و بسیاری از کشورهای ثروتمند و متمدن، کمکشان را از این فاجعه ضدبشری دریغ می‌کنند.

کرونا آمده که بگوید، خرید و فروش میلیاردها دلار اسلحه برای کشتن انسان!! انسانیت مان را زیر سوال می‌برد. کرونا آمده که بگوید برای اینکه به این ویروس مبتلا نشوی، فقط نباید به شستن دست‌ها اکتفا کنی، بلکه باید چشم‌ها را هم شست، جور دیگر باید دید. کرونا آمده و ما را در خانه‌هایمان به حصر برده که بیشتر بیندیشیم و گفتگو کنیم، تا شاید خودمان را پیدا کنیم. چرا که، زندگی در جهانی بزرگ، نیازمند بایدها و نبایدهای بسیاری است، تا شاید بتوانیم پاکیهای‌مان را پیدا کنیم. شرافت از دست رفته مان را بازیابیم.

خودمان را مرور کنیم. لایه‌های غرور و نخوت، بخل و حسد، کینه و خشم، زر و زور و تزویر، شهوت پرستی، جاه طلبی و جنگ‌طلبی را از خودمان دور کنیم و مشق پر از غلط زندگی‌مان را دوباره تصحیح کنیم و زیر آن خط بکشیم. کرونا، فرصت است، مهلت است، هشدار است، به همه ما، برای آنچه که نباید می‌بودیم و برای آنچه که باید باشیم.

برای مهرورزی بیشتر، برای عشق و دوستی، برای صلح و آرامش. برای مهربانی، نه فقط به همنوعان‌مان، بلکه به همه موجودات عالم. برای همه آنچه که خداوند به رسم امانت به ما سپرده، پس بکوشیم امانتداران خوب و لایقی در این کیهان باشیم.        

علی‌اصغر خطیب‌زاده