به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:

به گزارش خبر آن‌لاین، بعد از آن که کیانوش جهان‌پور سخنگوی وزارت بهداشت آمار کرونا در چین را «شوخی تلخ» خواند، آن هم در حالی که ایران تحت تحریم‌های وضع شده از سوی آمریکا قرار گرفته و ایران به دنبال رابطه‌ای دوستانه با چینی‌ها است، جنجالی به راه افتاد.

عباس عبدی در این زمینه گفت: فرض کنیم سیستم تغذیه چینی‌ها اشکال داشته باشد و یا چینی‌ها اطلاعات خود درباره کرونا را در دسترس نگذاشته باشند. این توجیهی برای ایالات متحده نمی‌آورد. آمریکا موج سوم و چهارم کرونا بود و امروز در بالاترین نقطه شیوع قرار دارد و خودشان امروز به شدت درگیر این هستند که چگونه با مسئله برخورد کنند. در حالی که کره جنوبی که نزدیک به چین است و جزو موج اول بود که درگیر کرونا شد اما توانست با اقدامات خود جلوی کرونا را بگیرد. اگر از این زاویه به موضوع نگاه کنیم متوجه می‌شویم حملاتی که ترامپ به چین می‌کند بیش از آنکه ناشی از تقصیرهای چین باشد برای پوشاندن ضعف‌های خود اوست؛ ابرقدرتی که می‌گوید «اول آمریکا» امروز با چالش کرونا اینگونه برخورد می‌کند.

بیشتر بخوانید:

عباس عبدی: بخاطر کرونا به چین حمله می‌کنند تا مسئولیت خود را فرافکنی کنند

درمورد ایران هم همین را می‌توانیم بگوییم. ویروسی در چین شایع شده و به شرط آنکه ثابت شود مربوط به سبک تغذیه آنها است، می‌توانیم چینی‌ها را تا این حد مسئول بدانیم که چرا سبک تغذیه آنها اینگونه است. البته می‌توانست در هر جای دیگری هم باشد. مگر ویروس مرس در عربستان یا ایدز در آمریکا یا ابولا در آفریقا شایع نشد؟

وی می‌افزاید: در غرب مسئله حمله به چین فراتر از این حرفهاست. به نظر من حسادت و رقابت با چین هم در این موضوع دخیل است. تحلیل ایالات متحده این است که بزرگترین خطری که آنها را تهدید می‌کند چین است، نه خطری که آنها را بمباران کند یا به آنها بمب اتم شلیک کند. خطرشان این است که چین در حال گرفتن جایگاه اولی ایالات متحده است.

فراموش نکنیم زمانی در قرن بیستم گفته می‌شد همین که نگذارند یک میلیارد نفر چینی گرسنه بمانند یک معجزه است. امروز چین از همه این مراحل عبور کرده و در حال تبدیل شدن به قدرت اقتصادی اول جهان است. این کشور از نظر فناوری، تکنولوژی و... در حال پیشرفت است و این مسئله یک نوع حسادت برای حکومت‌ها و حتی تمدن غربی ایجاد می‌کند.

عبدی گفت: اصلاً فرض کنیم چین اطلاعات دقیقی به شما نداده است، اما رفتارش که حاکی از اهمیت ویروس کرونا بود. این کشور حدود ۱۵ هزار میلیارد یوآن یعنی چیزی معادل دو هزار میلیارد دلار برای مبارزه با کرونا هزینه مستقیم و غیرمستقیم کرده است. این باید تجربه و درس خوبی برای همه کشورهای دیگر می‌بود که موضوع کرونا چقدر جدی است. بی‌توجهی و بی‌مسئولیتی خود را نباید به چین منتقل کرد.

عبدی همچنین خاطرنشان کرد: از طرف دیگر بیاییم خودمان را جای چینی‌ها بگذاریم. چرا آنها باید به ایالات متحده اطلاعات بدهند؟ رئیس جمهور آمریکا هر روز به مردم خودش هم دروغ آشکار می‌گوید چه رسد به جهان. یعنی خلاف آنچه همه می‌بینند را بیان می‌کند. چین چطور باید به چنین حکومتی که می‌گوید «اول آمریکا» طبعاً بقیه هم بروند بوق بزنند؛ اعتماد کند و اطلاعات خود را در اختیار آن بگذارد؟

فکر می‌کنم اگر کشور دیگری با چنین حکومتی در این دو دهه با رشد دو رقمی مواجه بود می‌توانست ادعای برتری نژادی کند! حکومت چین حتماً اشکالاتی دارد اما طبیعتاً برای مردم خودش کار می‌کند و یک رشد اقتصادی بسیار شایسته را ایجاد کرده است. کاری که ما هم باید انجام دهیم و در پی رفاه مردم خودمان باشیم.

وی در ادامه گفت: در هر حال بنده، شما و دیگران اگرچه حق داریم سیاست چین را نقد کنیم همانطور که من هم چندین بار نقد کرده‌ام. اما فکر می‌کنم درست نیست که سخنگوی بخشی از دولت بیاید چنین حرفهایی بزند، فارغ از این که این حرفها درست هست یا نه. مجموعه دولت باید ذیل سیاست خارجی کار کند. خب اگر کسی قبول ندارد استعفا دهد و کنار برود؛ هیچ ایرادی هم ندارد که در جایگاه مستقل خود هر چه می‌خواهد بگوید.

در مجموع اگر بخواهیم انگیزه‌ها را تحلیل کنیم براساس شواهد می‌توان گفت که برخی ضدیت‌ها با چین از روی بدبینی به کمونیسم و سابقه بدی که از این رژیم‌ها دارند است، هر چند چین در عمل فاصله زیادی از کمونیسم گرفته است. ضدیت عده‌ای دیگر هم از سر علاقه به آمریکا و غرب است؛ عده‌ای هم دنبال گربه‌ای می‌گردند تا زنگوله مشکلات را به گردن آن بیندازند. البته چینی‌ها بی‌تقصیر هم نیستند، اما این دلیل نمی‌شود ما تقصیرات و ناتوانی‌های مهمتر خودمان را نادیده بگیریم. نمونه‌اش همین سیاست محدود کردن فاصله‌گذاری فیزیکی است. چینی‌ها مدتها پیش به بهترین شکل در کشور خودشان عمل کردند اما ما هر روز برای خودمان یک حرفی می‌زنیم. چرا این تقصیرات را می‌خواهیم گردن‌کشورهای دیگر بیندازیم؟