به گزارش مشرق، نوع واکنش سنگاپور به ویروس کرونا به عنوان یکی از کشورهایی که ارتباطات اقتصادی و  به تبع آن رفت و آمد فراوانی نیز با کشور چین دارد، به یک الگو برای دیگر کشور ها تبدیل شده است. به نظر می رسد اولین مسئله ای که به کمک سنگاپور در کنترل این ویروس آمد، تجربه این کشور در مواجهه با ویروس سارس در سال های 2002 تا 2003 بود. اولین اتفاقی که بعد از مهار سارس در سنگاپور رخ داد، این بود که دولت تصمیم گرفت تا بیمارستان های قدیمی را بازسازی کرده و حتی امکانات بهداشتی را برای کارآمد شدن در مقابل چنین بحران هایی افزایش داد. از سوی دیگر، دولت قوانینی را برای مواقع اضطراری وضع کرد، قوانینی که حالا در مهار کرونا به کمک دولت آمده اند. از سوی دیگر، تجربه سارس سبب شده است تا مردم این کشور نیز درک بهتری از اینگونه بیماری ها و نحوه برخورد با آن داشته باشند.

*مهم ترین اقدامات دولت سنگاپور در مقابله با کرونا

در همان اولین روزهایی که این ویروس کشف و مسری بودن آن نیز مشخص شد، سنگاپور بنابر همان تجربه قبلی شروع به آماده سازی خود کرد. کاهش بیش از 89 درصدی پروازها بین چین و سنگاپور از اولین اقدامات این کشور در مقابله با کرونا به شمار می رود که بیشترین کاهش را در بین همه کشورها داشته است. همچنین دولت از مردم خواست تا تمامی سفرهای خارجی خود را به تعویق بیاندازند.

اقدام مهم دیگر سنگاپور، پذیرش و انجام تست حداکثری بود. بیمارستان ها حتی افرادی را که علائم خفیف داشتند نیز بستری می کردند و اجازه برگشت به خانه و قرنطینه خانگی را نمی دادند. چرا که معتقد بودند قرنطیه خانگی امنیت لازم را ندارد و مشخص نیست که افراد در قرنطیه خانگی آیا واقعا پروتکل‌ها را رعایت می کنند و سایر افراد می توانند در امان باشند یا خیر؟

دولت سنگاپور همچنین به صورت مداوم از طریق رسانه های مختلف اقدام به اطلاع رسانی به مردم و به روز کردن اطلاعات خود کرد. یکی از مدل های اطلاع رسانی در این کشور که به گفته مقامات سنگاپور، سازمان بهداشت جهانی در حال ترجمه آن به زبان انگلیسی است، استفاده از داستان مصور در رسانه ها برای اطلاع رسانی در مورد نحوه رعایت نکات بهداشتی اعم از شستن دست ها، رعایت فاصله امن و ... که برای عدم ابتلا به ویروس کرونا  ضروری هستند، بود.

*کنترل نرم با استفاده از ابزار تکنولوژیک و اعمال جریمه های سنگین

دولت سنگاپور با تشکیل تیم های ردیابی تماس، تمامی افرادی که با فرد آلوده در تماس بودند را شناسایی کرده و از آنها تست کرونا گرفت. این افراد اگر علائمی داشتند ولو علائم خفیف در بیمارستان بستری و قرنطینه می شدند و اگر علائمی نداشتند باید برای مدتی در قرنطینه خانگی می ماندند. برای کنترل دسته دوم و نیز جهت اطمینان از اینکه این افراد از قرنطینه خارج نشده اند، توسط داده های مکانی سیم کارت ردیابی می شدند. همچنین در روز دو بار یک پیامک حاوی یک لینک برای افراد در قرنطینه فرستاده می شد که کلیک روی آن لینک موقعیت مکانی آنها در خانه و خارج از خانه مشخص می کرد.

اگر فرد با تمرد از قانون به پیامک پاسخ نمی داد، پلیس میتوانست بارجوع به خانه افراد مورد نظر از بودن آن ها در محل قرنطینه اطلاع یابد. همچنین  افرادی که از قانون پیروی نمی کردند با جریمه نقدی مواجه می شدند. نقض قرنطینه برای اولین بار جریمه نقدی به میزان 10.000 دلار یا شش ماه زندان و یا هر دو را در پی داشت. اگر نقض قرنطینه مجددا تکرار می شد، جریمه های ذکر شده افزایش می یافت. هزینه پرداختی برای هر روز قرنطینه افراد روز مزد 100 دلار هست که مستقیما از دولت دریافت می کردند و افرادی نیز که از کارفرما حقوق می گرفتند و در قرنطینه بودند، این 100 دلار به کارفرمایان آنها داده می شد.

در نهایت رمز موفقیت این کشور در اجرای این اقدامات ایجاد فرماندهی واحد و سرعت عمل در تصمیم گیری بوده است که نیاز است در کشور ما نیز علاوه بر بهره گیری از سایر تجارب این مسئله نیز به خوبی رعایت شود.