متن این یادداشت به شرح زیر است :

بیست و هفت سال زمان کمی نیست . سه دهه از زندگی است و به ویژه اگر در لباس سربازی باشد کیفیتش ده ها برابر می شود . آقا «رحیم پورنوبریان» یکی از بچه های مخلص محله نظام آباد که تا خود را شناخته بود لباس پاسداری وطن بر تن کرده و روز و شبش را برای انقلاب گذاشته بود . آن ها که می شناختندش خوب می دانند که صفا ، فداکاری ، دلسوزی ، پاکدستی و مسئولیت شناسی اش زبانزد بود .

آدم ها وقتی طول آشناییشان زیاد می شود چشم هایشان با هم سخن می گوید و در این سال ها همواره عشق به آل الله (ع) بالاخص حضرت سیدالشهدا (ع) و علاقه به شهادت از چشم های «آقا رحیم» هویدا بود .
حالا که او رفته راحت تر می توان گفت که اهتمامش برای رفع حوائج نیازمندان تا چه حد بود و چه کارها که برای رفع محرومیت مردم این سرزمین نکرد .

او برای بنده و همکارانم رفیقی همیشه همراه و شفیقی همواره دلسوز ، خیرخواهی نوع دوست ‌و سنگ صبوری حاضر در صحنه های درد و رنج ‌و مصیبت بود .

«آقا رحیم» هیچ گاه به دنبال نام و نشان نرفت و تلاش کرد آن جایی که هست را بسازد ، بسیجی و انقلابی بود و بسیجی و انقلابی ماند و تاثیرگذاری بر دیگران را بر مبنای محبت و مهربانی دانست .

برای این برادر همکار ، دوست ، رفیق ‌و همراه دائمی ام در طول بیست و هفت سال گذشته که سالیان دراز در کسوت جانبازی زیست از درگاه خداوند منان علو درجات را خواهانم و به خانواده ، دوستان ، همرزمان و همکاران او تسلیت می گویم و آرزو می کنم به مدد الهی به زودی سایه این ویروس منحوس از کشور و دیار ما رخت بربندد .