همه ی دنیا رو عنتر منتر خودمون کردیم :)))))))) آمریکا و اسراییل که هیچ نوچه های داخلیشون هم هنوز انگشت به دهن موندن!! هیچ وقت نمی فهمن از کجا خوردن!

وشک‌های فضایی ایران، در رده موشک‌های بالستیک قرار می‌گیرند. یعنی موشک‌هایی که یک محموله را با نیروی موتورهایشان به ارتفاع بالا می‌برند، و بعد روی زمین سقوط آزاد می‌کنند. موشک‌های بالستیک یک مسیر منحنی را طی می‌کنند و هرچه موتورهای قوی‌تری داشته باشند و بالاتر بروند، روی زمین، برد بیشتری خواهند داشت. دلیل نگرانی در مورد موشک‌هایی با قابلیت حمل کلاهک آن است که اگر قرار باشد برد موشک زیاد باشد، کلاهک چه در مرحله آزمایش و چه در مرحله عمل – در مورد موشک‌هایی با برد هزاران کیلومتر – باید کلاهک و محموله‌اش از جو زمین خارج شود و سالم به داخل جو برگردد و به هدف اصابت کند. کلاهک با قابلیت بازگشت به جو زمین سالم ماندن یک کلاهک و محموله‌اش در سفر به خارج از جو و بازگشت به زمین، تکنولوژی پیچیده‌ای دارد. این پیچیدگی‌ها که اولین محاسباتش را مهندسان آلمان نازی انجام داده بوند، حدود یک دهه بعد از پایان جنگ جهانی دوم کاملا عملی شد. حاصلش ساخت موشک‌های قاره پیما بود. البته در کنار آن پروژه‌های فضایی و در نهایت سفر به مدار زمین اما طی کردن دوباره این راه از نظر فنی پیچیده است. برای این کار باید کلاهک از جو زمین خارج شود. یعنی تحمل فشار پرتاب، تحمل تغییرات شدید دما در لایه‌های جو، ماندن در خلأ و تحمل تغییرات شدید دما در خارج جو و در پایان، تحمل تنش بازگشت به محیط چگال جو زمین و حرارت ناشی از اصطکاک با هوا. هوافضا همین تکنولوژی پیچده و دست یابی به ان باعث شده از دست انها و انحصار انها خارج شود و ایران معادلات را به نفع خود هم پیش ببرد بازار اینده فضا در دست انها نیست جدای نظامی که من بیشتر جنبه علمی را نگاه میکنم