سرویس جهان مشرق - نشنال اینترست در گزارشی به قلم مایک پائولی از فرماندهان بازنشسته نیروی هوایی آمریکا نوشت: زمانی که هواپیماها در روز ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به برج‌های دوقلو برخورد کردند، نیز همانند روزهای کنونی از خود می‌پرسیدیم «چقدر امنیت داریم؟» این سؤال در حال حاضر در بحبوحه همه‌گیری بیماری نیز به همان اندازه حائز اهمیت است. وجود بازیگران بدخواه به ما خاطرنشان می‌سازد که در جریان بروز بحران، برخی به دنبال بهره‌برداری از فرصت هستند تا قدرت خود را استحکام بخشند و عرض‌اندام کنند. ایران از جمله چنین بازیگرانی است.

موشک‌های ایرانی در حال حاضر به خاک آمریکا نمی‌رسند اما این وضعیت ممکن است ظرف چند سال دستخوش تغییر شود. دست روی دست گذاشتن و منتظرِ نسل بعدی فناوری‌ها ماندن موجب می‌شود خاک آمریکا به خطر بیفتد.

مخاطبان گرامی، محتوا و ادعاهای مطرح‌شده در این گزارش، صرفاً جهت تحلیل و بررسی رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی منتشر شده است و ادعاها و القائات احتمالی این مطالب هرگز مورد تأیید مشرق نیست.

ایران به دنبال افزایش برد زرادخانه موشکی رعب‌آور خود

ایران با همکاری کره شمالی می‌کوشد تا بُرد زرادخانه موشکی رعب‌آور خود را که بزرگ‌ترین زرادخانه موشکی در خاورمیانه است، افزایش دهد. این کشور می‌تواند ظرف یک دهه آینده، و شاید صرفاً ظرف چند سال، قابلیت‌های تهاجمی دوربرد را شکل دهد. این مسئله در شهر واشنگتن و نیویورک باید مایه نگرانی باشد.

هر موشکی که از کره شمالی به سمت ساحل غربی آمریکا شلیک شود از فراز آلاسکا عبور خواهد کرد، جایی که چهل موشک رهگیر مستقر شده‌اند ــ و تعدادشان به زودی به شصت موشک افزایش می‌یابد. چهار موشک رهگیر دیگر نیز در کالیفرنیای جنوبی نقش پشتیبان را ایفا می‌کنند. سال آینده، نیروی دریایی آمریکا سامانه دفاع ساحلی ایجیس را در کائوآئی راه‌اندازی می‌کند و بدین طریق یک لایه دفاعی مورد نیاز دیگر برای هاوایی به وجود می‌آورد.

من بار اول زمانی که فرمانده نیروهای پشتیبانی ناتو در نروژ و لهستان بودم درباره قابلیت ساحلی ایجیس چیزهایی شنیدم. سال ۲۰۰۷ بود و سازمان ملل مشغول تشدید تحریم‌ها ضد ایران به خاطر برنامه غنی‌سازی اورانیوم این کشور بود. آمریکا نیز مشغول مذاکره با جمهوری چک و لهستان بود تا یک سپر دفاع موشکی اروپایی به وجود بیاورد. ما در نروژ بر این نکته واقف بودیم که هرگونه موشک که از طرف ایران به سمت آمریکا شلیک شود، از بالای سر ما عبور می‌کند.

طرح فوق در نهایت به سامانه دفاع ساحلی ایجیس تبدیل شد که در حال حاضر در رومانی عملیاتی است ــ این سامانه از رادارهای اسپای-۱ و سیلوهای موشک استاندارد ۳ تشکیل شده است. یک سامانه دیگر نیز قرار است در سال ۲۰۲۲ در لهستان به مرحله تکمیل برسد.

آسیب‌پذیری خاک آمریکا در برابر موشک‌های ایران

با وجود این، شهر نیویورک همچنان آسیب‌پذیر است. اگر موشک‌های ایران از سامانه‌های دفاعی ما مستقر در اروپا عبور کنند، ناگزیر باید به سراغ موشک‌های رهگیر مستقر در ساحل غربی برویم و موشک‌های شلیک شده را از راه دور منهدم سازیم. هیچ لایه دفاعی دیگری موجود نیست و هیچگونه تأسیسات دفاعی نیز در ساحل شرقی آماده بهره‌برداری نیست. هیچگونه حاشیه خطا وجود ندارد.

آنچه برنامه‌ریزی دفاعی را پیچیده‌تر می‌سازد این است که چهل‌وچهار موشک رهگیر زمین‌پایه مستقر ساحل غربی اکنون دیگر سرمایه‌گذاری خوبی به حساب نمی‌آیند. اولین موشک‌هایی که در سال ۲۰۰۴ عملیاتی شدند، طی دهه کنونی از میزان اتکاپذیریشان کاسته می‌شود. گذشته از این، کل سامانه به لحاظ فناوری منسوخ می‌شود. خرید بیست موشک رهگیر زمین‌پایه برای آلاسکا در سال ۲۰۱۸ آخرین مورد از خرید این موشک‌ها محسوب می‌شود. جایگزین این موشک‌ها، یعنی موشک‌های رهگیر نسل بعدی، تا اواسط دهه ۲۰۲۰ آزمایش نخواهند شد و شاید تا قبل از سال ۲۰۳۲ آماده رزم نباشند.

این بدان معناست که شهرهای واقع در ساحل شرقی آمریکا به مدت دوازده سال دیگر نیز فاقد لایه دفاعی یا لایه پشتیبان خواهند بود. در ضمن، بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از دسترسی به سایت‌های مشکوک در مناطق بیابانی ایران محرومند و دانشمندان ایرانی به صورت پنهانی به فعالیت خود ادامه می‌دهند.

کوچک شمردن تهدید موشک‌های ایران سابقاً امری قابل دفاع بود. هرچه باشد، ایران فاقد چنین قابلیتی بود، از بودجه پنتاگون مرتباً کاسته می‌شد، و موشک‌های رهگیر زمین‌پایه مستقر در ساحل غربی از میزان انهدام کمتر از ۶۰ درصد برخوردار بودند، هرچند سامانه‌های ایجیس و موشک‌های استاندارد ۳ از میزان رهگیری بالایی برخوردارند (این رقم همچنان زیر ۶۰ درصد است و به همین خاطر بیش از یک موشک در چنین مواقعی شلیک خواهیم کرد).

«حفره‌ای بزرگ» در چتر امنیتی آمریکا

اکنون، انتظار داریم ظرف شش سال یا کمتر با یک تهدید رعب‌آور از طرف ایران مواجه شویم. با وجود این، برای اروپا سامانه دفاع موشکی داریم اما برای ساحل شرقی خودمان نداریم. به گفته آریل کوهن عضو ارشد اندیشکده شورای آتلانتیک واقع در واشنگتن، این یک «حفره بزرگ» در چتر امنیت هسته‌ای ماست.

ما باید رویداد ۱۱ سپتامبر را حتی در بحبوحه شیوع ویروس کرونا در کانون توجه خود قرار دهیم. وقت آن است که از بازنگری گزینه‌های خود فاصله بگیریم و استقرار سامانه‌ها را آغاز کنیم. ما باید پیشاپیش سامانه دفاع موشکی ساحلی ایجیس را در فورت درام ایالت نیویورک ــ محلی که قبلاً توسط پنتاگون شناسایی شده ــ یا دیگر مناطق مطلوب‌نظر عملیاتی کرده باشیم و موشک‌ها را سوخت‌گیری کرده باشیم تا آماده دفاع از خاک آمریکا باشند.