به گزارش مشرق،  محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:

جسد غلامرضا منصوری -متهم دریافت ۵۰۰ هزار یورو رشوه و از متهمان پرونده اکبر طبری- دیروز در هتل دوک پایتخت رومانی پیدا شد. خبر را اولین بار خبرنگار رادیو فردا (رسانه رسمی سازمان سیا) منتشر کرد.

بلافاصله بدون کمترین تحقیقات ادعا شد که "او خود را از پنجره به پایین پرت کرده است"! منصوری به درخواست ایران، تحت تعقیب بود؛ اما اینتر پل و دولت رومانی در استرداد متهم تعلل کردند. همچنین در حفاظت از متهم نیز آشکارا و تعمدا کوتاهی صورت گرفته؛ چرا؟

پلیس رومانی می گوید جسد در مقابل درِ ورودی لابی و «داخل هتل» پیدا شده نه بیرون آن. وکیل منصوری گفته "خانواده منصوری آخرین بار ساعت ۱۱ روز جمعه با او تماس داشته‌ و حالش مساعد بوده است. اپلیکیشن واتس‌آپ منصوری دستکم تا ساعت ۱۵ و ۱۵ دقیقه [به وقت تهران] فعال بوده است".

این ماجرا با ابهامات بسیار مواجه است. این که ماجرا خودکشی بوده، یا متهم به قتل رسیده است؟ او اگر می خواست خودکشی کند، همین چند روز قبل، از طریق پیام تصویری اعلام نمی کرد به ایران بر می گردد. یا دست کم، پیغام جدیدی بر جای می گذاشت و سپس خودکشی می کرد. آیا او پس از آن پیام تصویری ارعاب شده است؟ یا این که ترور شده اما طوری صحنه سازی شده که خودکشی به نظر برسد؟

اگر ماجرا قتل و ترور باشد، باید دید چه کسانی از آن سود می برند؟ منصوری متهم نهم پرونده فساد طبری است؛ مفسد دانه درشتی که به همت دستگاه قضایی به پای میز محاکمه کشانده شده است. قطعا حضور منصوری در دادگاه می توانست به روشن شدن ابعاد فساد طبری و همدستانش کمک کند.

بر خلاف مردم و نظام، دو طیف مایل نیستند این پرونده به سرانجام برسد: یکی متهمان و آلودگان پرونده، و دوم ضد انقلاب که مایلند موضوع را به استخوان لای زخم تبدیل کنند.

عنایت دارید مفسدی مانند دانیال زاده (با چند هزار میلیارد بدهی بانکی) که  رشوه های هنگفت به طبری داده، همان کسی است که به حسین فریدون دستیار سابق رئیس جمهور رشوه کلان داده بود. بنابراین ما با یک شبکه فساد به هم متصل رو به رو هستیم.

اما از شبکه آلوده به مفاسد اقتصادی که بگذریم، به نظر می رسد سرویس های امنیتی و جاسوسی برخی دولت های متخاصم، ذی نفع اصلی و بزرگ مرگ (ترور) متهم منصوری باشند. ادامه یادداشت را بخوانید؛

اولا این اتفاق دیروز دقیقا زمانی رخ داد و مثل توپ صدا کرد که سه طرف اروپایی برجام، خیانت را کامل کرده و قطعنامه ضد ایرانی را در "آژانس" به تصویب رسانده بودند.

بنابراین بعد از ظهر دیروز، زمان حساسیت افکار عمومی و واکنش قاطع دولت ایران بود. اما انتشار خبر خودکشی (!) توانست اذهان عمومی را تا حدود زیادی در ایران منحرف کند و خبر خیانت اروپا را به حاشیه بیندازد. سانسور خبر خیانت اروپا در صفحه اول نشریات زنجیره ای، سندی بر این ادعاست.

ثانیا اروپا و آمریکا و صهیونیسم بین الملل طی هفت سال اخیر به واسطه نفوذ زدگی و انفعال بخش هایی از دولت و مجلس، توانستند خسارت های بزرگی به ایران و محور مقاومت وارد کنند.

آنها طی یک سال اخیر شاهدند که به اعتبار تلاش های صادقانه و مصمم رئیس دستگاه قضایی، امید و اعتماد به بخش بزرگی از مردم باز گشته، چنان که همزمان با سقوط شدید مقبولیت تکنوکرات های غربگرا، محبوبیت آقای رئیسی به شکل چشمگیری افزایش یافته است.

در ادامه همین روند احیای امید و اقدام، انتخابات مجلس به روی کار آمدن نیروهای منتسب به انقلاب انجامید و از نگاه دشمن، می تواند گام دوم برای تقویت بنیه افکار عمومی و احیای روحیه کار و تلاش با منطق "ما می توانیم" شود و به خانه تکانی اساسی در دستگاه اجرایی در سال آینده بینجامد.

در چنین شرایطی، دشمن از هیچ اتفاقی که بتواند مانع روند شفاف سازی امور و جلب اعتماد عمومی در خدمت "قوی شدن" و "واکسینه شدن کشور" در مقابل تهدیدها شود، دریغ می کند.

هدف کلی، القای ناتوانی در حل مشکلات و چالش هاست؛ فرقی هم نمی کند به واسطه به هم ریختن بازار توسط تروریست های اقتصادی باشد، یا خرابکاری و ایجاد حوادث امنیتی، و یا عملیاتگسترده رسانه ای برای غبار آلود کردن فضا و شبهه دار کردن ذهن مردم.

یک احتمال جدی در ماجرای "مرگ/قتل" متهم غلارضا منصوری، حذف او در جهت مسئله دار کردن ذهن مردم نسبت به اراده نظام برای مبارزه با فساد است. به ویژه این که طرف غربی برای چندمین بار، در استرداد متهمان متواری پرونده فساد اقتصادی به ایران تعلل ورزیده و حتی در گذشته کارشکنی هم کرده است. براستی چرا متهم در خاک اروپا نه بازداشت شد و نه بلافاصله تحویل ایران گردید؟!

مشابه این رفتار کارشکنانه، قبلا در پرونده محمود رضا خاوری، مرجان شیخ الاسلامی و ... رخ داده است. همچنین است ممانعت استرداد جنایتکاران سازمان منافقین توسط دولت های اروپایی. راستی می دانستید از پایگاه منافقین در آلبانی تا رومانی، خیلی فاصله ای نیست؟!