به گزارش مشرق، برادران امیدوار، نخستین جهانگردان پژوهشگر ایرانی بودند که از سال ۱۳۳۳ تا ۱۳۴۳ به روش‌های مختلف و در مسیرهای گوناگون به جهانگردی پرداختند و تجربیاتشان را هم در قالب کتابی منتشر کردند. آنچه در ادامه می خوانیم، بخشی از این کتاب است.

 قبیله جیوارو (آمازون – اکوادر-(آمریکای جنوبی)) یکی از وحشیترین قبیله های آمازون محسوب می‌شد.

آنها بعد از حمله به قبیله های دیگر و پیروز شدن زنان آن قبیله را به اسارت گرفته و مردان باقی مانده را با خود می‌بردند.

ابتدا جشنی برگزار می‌کردند و آتشی عظیم درست کرده و با خوردن مشروبات مست کننده شروع به بریدن سرها می کردند.

از فرق سر تا پشت گردن را شکافته جمجمه را خارج کرده و داخل سر را خالی می کردند و سپس درون آن را پر از شن می‌کردند.

لبها را می دوختند که سرها اسرار قبیله را به ارواح خبیثه نگویند و بعد پشت سر را می دوختند و این پوست سر را به مدت سه روز داخل محلول گیاهی خاصی می گذاشتند و بعد از سه روز آن را در می آوردند بلافاصله پوست سر کوچک می شد اما شکل ظاهری به همان شکل اولیه باقی میماند

در نهایت آن را دودی می کردند که ماندگاری سر بیشتر شود.

آنها از سرها بعنوان نماد قدرت استفاده می کردند به گردنهایشان آویزان می‌کردند و یا به چادرهایشان می آویختند.

این محلول کوچک کننده یکی از رازهای آمازون بود چرا که دانشمندان معتقد بودند این محلول شگفت آور می‌تواند در رفع چین و چروک پوست و همچنین درمان سرطان کاربرد داشته باشد.

قبل از ما چند دانشمند آلمانی برای کشف این راز به میان قبیله رفته بودند.
هنگامی که ما مهمان رییس قبیله بودیم در اتاق رییس قبیله سرهای کوچک شده مختلفی از جمله سر یک زن وجود داشت که بسیار عجیب بود چون آنها معمولا سرهای زنها را کوچک نمی‌کردند. و البته یک سر دیگر با موهای بور که ما حدس زدیم متعلق به یکی از همان آلمانی ها باشد.

خوشبختانه ما توانستیم با مقداری نمک و یک تفنگ دو عدد از این سرها را بدست آوریم که یکی از آنها اکنون در موزه قابل بازدید هست.

یادآور می‏‌شود آثار موجود در موزه برادران امیدوار در بخش شمال غربی مجموعه سعدآباد واقع شده که از دستاوردهای سفر ۱۰ ساله نخستین جهانگردان ایرانی عیسی و عبدا... امیدوار به دور دنیا تشکیل شده است.