به گزارش مشرق، روز گذشته در جریان جلسه دویست و سی و چهارم شورای اسلامی شهر تهران، سیدحسن رسولی خزانه دار شورای شهر تهران به ارائه گزارشی درباره حساب‌های درآمد و هزینه شهرداری تهران (تیر ماه و چهار ماهه سال ۱۳۹۹)، پرداخت و گفت: در بخش عملکرد حساب درآمد، شهرداری تهران بر اساس بودجه مصوب موظف بوده، در برش عملکردی چهار ماهه خود نسبت به تأمین منابع در سقف ۱۰۱ هزار و ۹۱۵ میلیارد ریال اقدام کند. طی این دوره چهار ماهه مبلغ ۵۸ هزار و۸۰۳ میلیارد ریال معادل ۵۸ درصد درآمد کسب کرده است.

وی ادامه داد: طی چهار ماهه مذکور کسری عملکرد ۴۳ هزار و ۱۱۲ میلیارد ریال معادل ۴۲ درصد نسبت به بودجه مصوب مشاهده می‌شود. از کل درآمد چهار ماهه (۵۸ هزار و۸۰۳) مبلغ ۱۶ هزار و۷۱۴ میلیارد ریال معادل ۲۸ درصد آن درآمد پایدار و ۷۲ درصد آن درآمد ناپایدار است.

بیشتر بخوانید

روایت حناچی از یک سالی که بر تهران گذشت

رسولی درباره عملکرد حساب درآمد و هزینه تیر ماه نیز گفت: شهرداری تهران بر اساس بودجه مصوب شورا موظف بوده است، در برش عملکردی تیر ماه خود نسبت به تأمین منابع در سقف ۲۵ هزار و ۴۷۹ میلیارد ریال اقدام کند. در این ماه مبلغ ۱۷ هزار و۱۱۴ میلیارد ریال معادل ۶۷ درصد درآمد کسب شده است. از کل درآمد تیرماه (۱۷ هزار و ۱۱۴) مبلغ ۴ هزار و ۷۹ میلیارد ریال معادل ۲۴ درصد آن درآمد پایدار و ۷۶ درصد آن درآمد ناپایدار است.

عابدین سالاری کارشناس مدیریت شهری به تحلیل این گزارش عملکرد شورای شهر پرداخت و گفت: مدیریت شهری کنونی مدعی است که برای اداره تهران «شهر فروشی» نمی‌کنند و گفتمان جدیدی را وارد ادبیات اداره شهرها در ایران کرده است، اما این ادعا چقدر با واقعیت انطباق دارد؟

وی اظهار داشت: معیار و ملاک علمی جهانی در باب شهر فروشی، نسبت و سهم «درآمدهای پایدار» به منابع درآمدی شهر است.

این کارشناس با توضیح این مساله که درآمد پایدار واجد سه شاخصه تداوم پذیری، انعطاف‌پذیری و حفظ کیفی محیط شهری است، ابراز داشت: این سه شاخصه مطلوبیت اقتصاد شهری، کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی را در بر دارد.

وی ادامه داد: به عبارت ساده‌تر؛ هر چه سهم و میزان درآمدهای پایدار بیشتر باشد، معنایش این است که شهر کمتر فروخته شده است.

سالاری با اشاره به گزارش خزانه دار شورای شهر تهران که اعلام کرده است از کل درآمد تیرماه شهرداری تنها ۲۴ درصد آن «پایدار» بوده است، اظهار داشت: معنای مقابل این سخن این است که؛ ۷۶ درصد درآمدهای شهرداری شامل؛ فروش اموال، عوارض بر پروانه‌های ساختمانی (زیربنا و پذیره)، عوارض مازاد تراکم، درآمد حاصل از تغییر کاربری، عوارض حذف پارکینگ، جرایم کمیسیون ماده ۱۰۰، عوارض بر بالکن و پیش آمدگی، عوارض بر تفکیک اراضی و ساختمان‌ها و … است.

وی خاطر نشان کرد: در واقع در ادبیات علمی و گفتمانی، شهرسازی و مدیریت شهری به درآمدهایی که اشاره شد، اصطلاحاً «شهر فروشی» می‌گویند.

این کارشناس مدیریت شهری برای ۲۴ درصد درآمد پایدار مورد اشاره در این گزارش هم دو تفسیر برشمرد و گفت: برداشت ظاهری آن همان ادعایی است که می‌شود، اما باطن و حقیقت آن این است که، مدیریت شهری برای آن، کالا یا خدمتی تولید نمی‌کند و در وصول آن نیز نقشی ندارد. به عبارت روشن‌تر، می‌توان گفت که بخش عمده این ۲۴ درصد ادعایی، ناشی از «عوارض حاصل از مالیات بر ارزش افزوده» است که دولت آن‌را بر مصرف کننده وضع و دریافت و سپس سهمی از آن‌را به شهرداری می‌دهد.

وی افزود: بنابراین اگر این بخش، از ۲۴ درصد کسر شود، احتمالاً زیر ۱۰ درصد از درآمدهای شهرداری پایدار است و ادعای توقف شهر فروشی و تغییر گفتمان در اداره شهر تهران، توخالی و پوچ است. به دیگر سخن، اداره مالی و کالبدی شهر تهران با چند دهه گذشته تفاوتی نکرده است.