سرویس ورزش مشرق – فوتبال حرفه ای ایران تا چندی دیگر به آغاز بیستمین دوره برگزاری اش نزدیک می شود و قرار است امروز (دوشنبه) قرعه کشی مسابقاتش در حالی برگزار شود که همچنان شاهد اتفاقاتی در این مسابقات هستیم که جزو بدیهیات است. شاید کسی توقع در اختیار داشتن دوربین های وی ای آر (VAR) با وجود تحریم های ظالمانه علیه کشورمان را نداشته باشد ولی چرا اولین و ابتدایی ترین مسایل، مانند نحوه نگارش قراردادها و عدم آگاهی از مسایل حقوقی هنوز برای باشگاه های ما همچون معضلات حل نشدنی باقی مانده است. هنوز باشگاه هایی که مجوز حرفه ای AFC را دارند نمی توانند یک قرارداد درست ببندند و همواره در فسخ یا پایان قراردادهایی که با بازیکنان خارجی دارند بازنده پرونده های فیفا و سایر مراجع فوتبالی هستند؟

اینکه ظرف ۲۰ سال هنوز نتوانسته ایم تعریفی از چگونگی بستن قرارداد برای باشگاه هایمان داشته باشیم، موضوع سقف قراردادها را حل نشدنی می بینیم، همچنان اکثر باشگاه ها به شکل دولتی و با کمک وزارتخانه های مختلف اداره می شوند بیانگر مقاومتی سرسختانه با رسیدن به جایگاه واقعی حرفه ای گری است.

بیشتر بخوانید:

۲۰ سالگی لیگ برتر؛ در دو راهی انزوا یا پیشرفت؟

اولین چیزی که در فصل اول لیگ برتر تغییر کرد شماره پیراهن های بازیکنان بود که از فارسی به لاتین تغییر یافت و البته در ادامه یکسری اتفاقات مثبت هم رخ داد که از آن جمله زه کشی زمین های مسابقه و تغییر وضعیت بد آنها بود که می توان این موارد را جزو نکات مثبت تلقی کرد ولی آیا نمی توان فوتبال را بدون اسکوربورد برگزار کرد؟ می توان، ولی بازیکن خارجی را نمی توان بدون در دست داشتن قرارداد سفت و سخت پای کار نگه داشت و آپشن ها و مواردی اینچنینی که در دل قرارداد گنجانده می شود طوری کمر باشگاه ها را خم می کند که برخی از آنها به ورشکستگی رسیده و در نهایت مانند استقلال خوزستان به دسته پایین تر سقوط می کنند و تیمی با عنوان قهرمانی لیگ برتر سر از لیگ دسته دو درمی آورد.

جا دارد اتحادیه فوتبال و افرادی که هرازگاهی برای سخنرانی در آن دور هم جمع می شوند به این مسایل که جزو ارکان اصلی فوتبال در هر باشگاهی هستند دقت داشته و با گماردن حقوقدانان فوتبالی در هر یک از باشگاه ها پیش از هر چمن، استوک، توپ و دروازه ای قراردادهای بازیکنان و مربیان خارجی و داخلی را به شیوه ای محکم و عادلانه منعقد کنند. شاید لازم باشد دوره های آموزشی برای باشگاه ها در نظر گرفته شود که این موارد به شکلی ساده به مدیران باشگاه ها تفهیم شود.

ما پس از این همه سال هنوز شاهد درگیری های بازیکنان با داوران هستیم و هنوز نتوانسته ایم بازیکنان به ظاهر حرفه ای مان را آموزش بدهیم که وقتی داور تصمیم گرفت باید آن را بپذیرند و پس از بازی جایی برای اعتراض دارند. تقاضای تغییر دادن داور یا زمان بازی و مواردی از این دست همگی اسباب خنده مخاطبان فوتبال حرفه ای ایران را ایجاد می کند که از صد گریه تلخ تر است!

به هر حال امیدواریم لیگ بیستم که حداقل در ترکیب مربیان تغییرات عمده ای داشته و چهره های جوان تری روی نیمکت تیم ها می نشینند و ظاهرا به خاطر کرونا با فشردگی برگزار خواهد شد و در دل خود مسابقات فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا و انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ را دارد، به پیشرفت فوتبال و بیش از پیش حرفه ای شدن تیم ها و فوتبالمان کمک کند.