به گزارش مشرق، محمدایمانی فعال رسانه‌ای در خصوص استیضاح روحانی در کانال تلگرامی خود نوشت: چاره جویی درست برای مسائل پیچیده، معمولا بسیار سخت تر از توسل به راه حل های جذاب و دم دستی است. استیضاح و برکناری روحانی، بسیار ضروری و  جذاب به نظر می رسد. او شب عید، ده درصد هم محبوبیت نداشت، چه رسد به حالا که سوء مدیریتش شدت یافته است.

در آشفته بازار رسانه ای موجود، کمتر موضوعی مانند "ناکارآمدی دولت" را می توان یافت که بر سر آن، اتفاق نظر جمعی وجود داشته باشد. فهرست بی تدبیری های دولت بسیار طولانی است و مشتی از خروار را در یاداشتی با عنوان "فهرست سوء تدبیر ها" نوشته ام.

اما همان ها که روحانی و دولتش را اجاره ای خواندند، می خواهند به جای پاسخگویی از موضع اتهام و باز پرداخت هزینه ها، آخرین استفاده را از او بکنند. زمانی یکی از همین ها گفته بود "نگاه اصلاح طلبان به روحانی، ساندیسی است، میک آخر را هم می زنند و دور می اندازند". همین ها بدشان نمی آید پاکت را باد کنند و به حساب نظام -نه خود- بترکانند. انفجار در حد فرو ریختن یک دولت!

بی ثباتی اداری و سیاسی در کنار چالش اقتصادی، برای کشور سمّ است. اسقاط دولت مستقر برای تولید بی ثباتی، نقشه مشترک آمریکا، برای عراق و لبنان و ایران در یک سال اخیر بوده است؛ البته اگر نیروهای انقلابی تدبیر کافی برای تقویت سازمان و تفوق رسانه ای انجام دهند، چینش صحنه عوض می شود.

درصورت فراهم بودن همه مقدمات و لوازم، حتی یک روز هم نباید در تغییر دولت تردید کرد. اما این پرونده با استیضاح بسته نمی شود؛ بلکه آغاز روندی است که احتمالا بسیاری از حامیان استیضاح، برای آن چاره اندیشی نکرده اند.

استیضاح، با ماجرای اعلام عدم کفایت در سال 60 تفاوت دارد. می تواند به یک دوئل تمام عیار -لا اقل از طرف رئیس دولت و جبهه حامیان سیاسی اش- تبدیل شود.

قطعا دست جریان منتقد پر است؛ اما هزینه های این دوئل، متوجه مردم و نظام می شود؛ نمونه مشابه و کوچک تر، دوئلی بود که احمدی نژاد و لاریجانی بر سر استیضاح وزیر رفاه و کار در زمستان 91 راه انداختند.

طبیعتا، مظلوم نمایی ها شروع خواهد شد؛ این که نگذاشتند دولتی با 23/5 میلیون رای کار بکند. القا خواهد شد جنگ قدرت درون نظام بود و روحانی هم مثل خاتمی و هاشمی و احمدی نژاد تحمل نشد.

در مثل مناقشه نیست و انصافا عملکرد احمدی نژاد با روحانی قابل قیاس نیست. در عین حال از باب یک درس تاریخی می توان یادآور شد بسیاری از مردمی که دو بار به احمدی نژاد رای داده بودند، در شرایط اقتصادی 90 تا 92 به او بد و بیراه گفتند؛ واقعا هم برخی دولتیان مرتکب سوء مدیریت و ولنگاری شده بودند. اما با این حال، بعدها با تحریفات و فضا سازی انبوه رسانه ای -از جمله توسط طیف رسانه های ضد احمدی نژاد در فتنه سبز!-  چنین القا شد که او مظلوم واقع شده است(!)

یک ماه طول می کشد تا جلسه استیضاح منعقد شود و بعد از برکناری احتمالی هم، معاون اول رئیس جمهوربه مدت دو ماه، دولت را اداره می کند. پس ازآن، باید انتخابات برگزار شود و هیچ قطعیتی نیست که حتما یک نامزد مطلوب استیضاح کنندگان انتخاب شود. انتخاب یک "غیر" هم جزو احتمالات است.

تعجب نکنید. مردم به ویژه در دوره دوم دولت سازندگی، شدیدا از عملکرد آن ناراضی بودند و حتی اغتشاشاتی در برخی شهر ها اتفاق افتاد؛ اما در مقابل شعبده بازی سیاسی موتلفان همان دولت در سال 76 (و کوتاهی های نیروهای انقلابی منتقد) منفعل شدند و به خاتمی که ادامه سیاست های اقتصادی هاشمی بود رای دادند. مردم البته با عبرت های هشت سال بعد، در سال 84 از هاشمی و خاتمی عبور کردند.

بنابراین اگر در انتخابات زودرس پس از استیضاح، نامزدی نامطلوب استیضاح کنندگان انتخاب شد؛ که در آن صورت، دوره رو به اتمام  دولت تجدید حیات می کند. اما اگر فردی منسوب به طیف انقلابی انتخاب شود؛ به هم ریختن بازار و اقتصاد توسط اشرافیت ائتلافی  و عناصر نفوذی، احتمالی جدی است است.

آنها سال 84 بلافاصله پس از انتخاب احمدی نژاد، بورس را دستکاری کرده و موجب ریزش شوک آمیز در آن شدند؛ در حالی که دو ماه احمدی نژاد هنوز دو ماه بعد تشکیل می شد!  اقتصاد کشور اکنون در برخی حوزه ها، مین گذاری شده تر و منفعل تر از 15 سال قبل است.

ضمنا اقتصاد، معتاد خام فروشی نفت و تنظیم بازار با روش های غلط است و تغییر ضروری ریل آن، تدارک و تدبیر پیشاپیش را لازم دارد. آیا برخی حامیان استیضاح، تدارک و تدبیر لازم را کرده اند؟ یا تازه قرار است پس از برکناری، سراغ یافتن نامزد و تدارک تبلیغات انتخاباتی بروند و در صورت پیروز شدن، به تدابیر عملی برای اصلاح مسیر بیندیشند؟

آیا تدبیر کافی برای هر یک از بحران های اقتصادی تو در تو که توسط "مدیریتِ برجام زده" رقم خورده، اندیشیده شده است؟ دولت، درمانده شد، از جمله برای این که اقتصاد را معتاد برجام کرد و نقشه جایگزین هم نداشت. ترک دادن این اعتیاد، تدارک کافی می خواهد.

اگر استیضاح فعلا مصلحت نیست، اندیشیدن و طراحی و تدبیر فوری درباره ساز و کارهای "دولت  جوان حزب الهی" (و نه فقط رئیس جمهور)، عین مصلحت و ضرورت است. هشت ماه باقی مانده تا انتخابات، زود تمام می شود. درست همان گونه که فاصله چهار ماهه انتخابات و تشکیل مجلس یازدهم به سرعت طی شد.

در عین حال باید به شکل موضوعی و موردی، با اجزای اقتصادی دولت، "تعامل برنامه ای" کرد و "راه حل های ممکن و ملموس" برای کاستن از مشکلات مردم را پیش پای دولتمردان گذاشت. همه دولتمردان هم مثل هم نیستند. اگر اجرا کردند فبها؛ اگر هم نکردند ، عرصه برای مردم شفاف تر می شود که ضرورت حرکت بعدی است.

برای هر کاری، باید مقدمات و لوازم آن را فراهم کرد. همان گونه که انفعال در مقابل سوء مدیریت، ناپسند است، رفتار صرفا احساسی و هیجان زده اما بدون تدارک و آینده نگری هم ناپسند است؛ مسئولیت ما صرفا این نیست که ناراحتی به حق خود را به هر قیمت تخلیه کنیم و بگویم ما کار خود را کردیم و تا همین جایش را بلد بودیم(!)

اگر تدارک لازم و کافی را نکنیم، فرصت در حال تدارک برای کشور و نظام را تبدیل به تهدید می کنیم و موجب دو دستگی هاایی در داخل می شویم که سودش به جیب غیر و دودش به چشم مردم و نظام می رود.

از مهم ترین مسئولیت ها، روشنگری و انباشت عبرت عبرت ها درباره خیانت های همان عقبه فاسد و نفوذ زده ای است که دولت های هاشمی و خاتمی و روحانی را اجاره ای و در خدمت ایجاد حاکمیت دوگانه می خواست و بر ناراضی کردن مردم اهتمام داشت.

آنها بودند که با شانتاژ و فضا سازی سنگین در آستانه انتخابات، امثال روحانی را به شورای نگهبان تحمیل کردند و در حالی که می گفتند "ما اصلاح طلبان تضمین وعده های روحانی هستیم"، حالا می گویند شورا باید پاسخگوی وعده های روحانی باشد، نه ما (!). آنها را با باید رسوا و مردم را علیه شان بسیج کرد.

جبهه انقلابی، قبل از هر چیز به تجدید سازمان و تقویت تشکیلاتی و رسانه ای  نیاز دارد تا تکافوی دفاع دائمی و طراحی و برنامه ریزی  مستمر را بکند. تجربه منقطع شورای هماهنگی نیروهای انقلاب، آباد گران و سپس جمنا و  شانا، تجارب ارزشمندی است اما عدم تداوم آنها، گوشزد می کند که قبل از هر چیز باید سازمان سیاسی- اجتماعی تراز انقلاب را تدارک کرد.

باید از بزرگان و بدنه حزب اللهی، این مطالبات درست را همشه خواست. بدنه تا عمق دشمن پیش رفته (و گاه هم گیر و گرفتار و سر در گم می شود) اما آنها که خود را سر می دانند، اغلب غائبند.

رهبری انقلاب فرموده اند "مجاهدت، ترتیب ارکان صحیح است". همچنین فرمودند اگر ایمان و اخلاص و عمل صالح و تدبیر و خطر پذیری و مجاهدت با هم حاصل شود، پیروزی قطعی است. مکررا بر اهمیت هم افزایی (تعاون و تعامل جمعی) تاکید کردند. خلل و فرج این زنجیره را باید برطرف کرد تا آرزوهای خوب با نتایج منطبق شود.

راه حل آسان و دم دستی برای مسیر های ناهموار وجود ندارد، اگر چه تقوای جمعی (با لوازمش که از جمله دور اندیشی و تدبیر است) می تواند مثل سال های دفاع مقدس و پس از آن معجزه کند.

باید رنج و زحمت همدلی و هم اندیشی و هم افزایی و طراحی برای شرایط پیچیده و دشوار را به جان خرید. "اتقوا الله و یعلّمکم الله". بخشی از رنج های ما در اثر کم گذاشتن در ملزومات تقواست؛ هر چند که دشواری ها و امتحانات، مقدمه رشد ماست، اگر ملتزم به قواعد ایمان و جنود عقل باشیم.

- هر چه بیشتر و جمعی تر و مدبرانه تر و شجاعانه تر پای کار باشیم و محافظه کاری یا تک روی را از خود دور کنیم، هزینه ها کمتر می شود.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.