سرویس جهان مشرق _ در حالی که حدود ۴۳ روز از آغاز درگیری‌های سنگین در منطقه مورد مناقشه قره باغ میان ارتش دو کشور جمهوری آذربایجان و ارمنستان میگذرد، نظامیان ارتش جمهوری آذربایجان با همراهی مزدوران تکفیری تحت حمایت ترکیه خود را به دروازه ‌های شهر راهبردی شوشا در فاصله ۵ کیلومتری مرکز منطقه قره باغ رساندند.

رسانه‌های آذری مدعی ورود ارتش این کشور به شهر شوشا و نبرد برای پاکسازی آن شده بودند اما منابع ارمنی با انتشار چندین ویدئو از درگیری سنگین در حاشیه این شهر ادعای ورود رقیب به شهر شوشا را تکذیب میکنند.

با توجه به اینکه ارتش جمهوری آذربایجان در محور غربی قره باغ نیز در آستانه تصرف شهر و گذرگاه راهبردی لاچین قرار دارد و این حادثه موجب قطع مسیر کمک رسانی به مرکز قره باغ می‌شود، از دست دادن شهر راهبردی شوشا که آخرین خط دفاعی شهر استپاناکرت (خان کندی) مرکز منطقه قره‌باغ محسوب می‌شود میتواند به معنای پایان کار ارتش ارمنستان در این منطقه باشد.

اما خارج از میدان نبرد و در مذاکرات سیاسی و دیپلماتیک میان طرف های درگیر و حامیان خارجی آنها ظاهرا امید تازه ای برای برقراری آتش بسی جدید و اینبار به شکل دائم در این منطقه به وجود آمده است.

وبسایت میدل ایست آی ساعتی قبل در گزارشی از توافق جدید میان دو طرف با وساطت دو کشور روسیه و ترکیه برای پایان درگیری‌ها در منطقه قره باغ خبر داد.

بر طبق ادعای این بنگاه خبری سرانجام دولت ارمنستان با عقب نشینی از برخی مناطق خارج از محدوده قره باغ که در نبردهای ابتدای دهه ۹۰ میلادی توسط این کشور اشغال شده بود موافقت کرده است و در سوی مقابل جمهوری آذربایجان یک کریدور امن از طریق مسیر گذرگاه لاچین تا شهر استپاناکرت در اختیار دولت ارمنستان قرار میدهد تا به مرکز منطقه قره باغ دسترسی داشته باشد.

همچنین یک معبر ویژه برای اتصال منطقه تحت محاصره نخجوان به خاک اصلی جمهوری آذربایجان نیز از طریق مرز جنوبی ارمنستان ایجاد خواهد شد که البته به نظر میرسد بیشتر به منظور تلاش ترکیه برای برقراری ارتباط مستقیم زمینی میان این کشور و متحدش جمهوری آذربایجان بوده است.

در این گزارش ذکر شده است که قوای مشترک ارتش روسیه و ترکیه به عنوان نیروی حافظ صلح در خطوط تماس مستقر شده تا از ادامه درگیری میان دو کشور جلوگیری کنند.

اگرچه در صورت تایید این خبر و عملی شدن آن در میدان نبرد قره باغ میتوان آن را به عنوان رویدادی مثبت و امیدوار کننده برای پایان درگیری و امنیت مردم غیرنظامی این منطقه قلمداد کرد، اما شاید این واقعه بسیار زودتر و پیش از کشته و زخمی شدن هزاران نفر در این جنگ بیهوده نیز امکان‌پذیر بود.

در واقع لجبازی و اصرار بیهوده هر دو طرف بر راهکار نظامی و عدم پذیرش معاهدات برد-برد برای هر دو طرف تنها موجب خسارات و تلفات جانی سنگین به قوای نظامی و مردم غیر نظامی دو کشور شد.

به ویژه برای ارتش ارمنستان که مغلوب توان تکنولوژیک رقیب و حمایت نظامی سنگین ارتش ترکیه از جمهوری آذربایجان شده بود اما اصرار نیکول پاشینیان نخست وزیر این کشور بر مبارزه تا آخرین نفس (بر طبق بیانات رسمی شخص وی) تنها موجب شد تا جان هزاران سرباز ارمنی گرفته شده و خساراتی به ارتش این کشور وارد شود که تا سالهای طولانی قابل جبران نخواهد بود.