به گزارش مشرق، نگاهی گذرا به اتفاقات دو هفته گذشته لیگ برتر از  بدسفر بودن برخی مسافران قطار فوتبال ایران حکایت دارد. افرادی که رفتارهای زشت‌شان گواه این موضوع است. مربی باشی، بازیکن، مدیر، هوادار و یا اهل رسانه فرقی ندارد، همه در کنار هم نشسته‌ایم تا ایستگاه به ایستگاه جلو برویم و از طول مسیر لذت ببریم اما آیا واقعا با گذشت دو هفته در حال لذت بردن هستیم؟

روند لیگ برتر ناامیدکننده است؛ فقط دو هفته از مسابقات گذشته و نمی‌توان هیچ تیمی را قضاوت کرد، اصلا در هفته‌های ابتدایی نباید چیزی را جدی گرفت اما حالا چه شده که یک بازی و یک رقابت لذت‌بخش به جنگی تمام عیار در خارج از مستطیل سبز تبدیل شده است؟ باشگاه با باشگاه، مدیر با مدیر، مربی با مربی و بازیکن با بازیکن با هم جنگ دارند؛ به هم توهین می‌کنند، بیانیه صادر می‌کنند و آبروی هم را می‌برند. در این آشفته بازار، داوران را هم اضافه کنیم که در هر بازی مورد عنایت قرار می‌گیرند، البته باید خدا را شکر کرد که مسابقات بدون تماشاگر برگزار می‌شود، چون در این فضا نباید امیدوار باشیم روی سکوها هوادار با هوادار هم جنگ نکند. 

بیشتر بخوانید:

بی اخلاقی مربیان مدعی و میلیاردی لیگ برتر/ پوشش ضعف فنی با هوچی گری!

شنیده‌اید که می‌گویند دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است؟ جمله‌ای کاربردی و مهمی که معمولاً برای جاده و رانندگی به کار می‌رود اما انگار حالا برای فوتبال هم صدق می‌کند. در جایی که همه برای رسیدن عجله دارند و می‌خواهند از روی هم رد شوند، باید این جمله را با طلا نوشت و روی سر در هر باشگاه و فدراسیون و سازمانی نصب کرد. 

امروز (دوشنبه) بیست و نهمین سالگرد درگذشت معلم اخلاق فوتبال ایران، پرویز دهداری است، فردی که در هر سمت و جایگاهی که حضور داشت، اخلاق را اولویت کارش گذاشته بود. شاید حالا در سالگرد او برای همه دست‌اندرکاران فوتبال‌مان لازم باشد مکتب این مرد را دوباره به خود یادآوری کنند. برای خیلی‌ها که فراموش‌کارند لازم است یک واحد پیش‌نیاز «اخلاق» را پاس کنند و دوباره با روحیه و مَنشی جدید به دنیای فوتبال ایران برگردند.  

فوتبال یک بازی 22 نفره است که می‌توان با آن مردمانی را از ته دل خوشحال کرد، کاری که هیچ دولت و سیستم و قدرتی نمی‌تواند این حس را به این شکل در وجود آدم‌ها ایجاد کند. گردانندگان فوتبال اما مسیر را گم کرده‌اند و با این فرمان به سمتی حرکت می‌کنند که مقصدش نامعلوم است. فوتبال ایران برای اینکه وظیفه ذاتی‌اش را به خوبی انجام دهد نیاز به کمی اخلاق دارد. رکن مهمی که شاید در لابلای کتابِ اخلاق پرویز دهداری به آن برسیم و آن را بفهمیم.