به گزارش مشرق، این سوال ذهن بسیاری از تحلیل‌گران و فعالان سیاسی ایتالیا را با توجه به ابر بحران پاندومی (همه گیری) کرونا به خود مشغول کرده است.
غالبا تفسیر استراتژی‌های رنزی امری دشوار تلقی می‌شود، اما خلق بحران سیاسی فعلی با هیچ منطقی توجیه پذیر نیست.
آنچه که به شکل علنی از سوی حزب رنزی (Italia viva) در راستای توجیه این سنگ اندازی بزرگ در رسانه‌ها مطرح شده است؛ ناتوانی دولت جوزپه کونته در مدیریت صحیح پاندومی کروناست که ناظر بر نحوه مدیریت منابع مالی اتحادیه اروپاست به جهت ایجاد صندوق بازیابی برای حمایت از اقتصاد در دوران کرونا در نظر گرفته شده است.
ناظران معتقدند رنزی نه در پی تشکیل دولت که در صدد بدست آوردن جایگاه محکم‌تر در دولت ائتلافی است
چرا که کونته معتقد است استفاده از خط اعتباری (MES) می‌بایست تحت نظر یک شورای متشکل از تکنوکرات‌ها باشد و شورا موظف است که اولویت‌ها را تعیین نماید، این امر با توجه به آکادمسین بودن کونته و نوع نگاه تکنوکراتی وی امری طبیعی محسوب می‌شود.
اما جریان سیاسی وابسته به ماتئو رنزی با این تصمیم مخالف است و این مخالفت را مستمسکی برای سرنگونی دولت قرار داده است.
نکته قابل توجه حمله و انتقادات کلی، بی‌پایه از سوی رنزی و هم حزبی‌هایش به دولت است، که تقریبا انگیزه‌های منفعت جویانه این گروه را برای همگان مسجل کرده است.
البته عدم تحمل رنزی نسبت به کونته امری کتمان ناپذیر است و تمایل وی در ایجاد مزاحمت برای دولت‌های مستقر از دوره انریکو لتا (۲۰۱۴) تا دولت فعلی، مسبوق به سابقه است. می‌توان گفت در یک دوره موفق هم شد تا سکان دولت را در دست بگیرد. البته بنظر نمی‌رسد این بار شانسی برای تشکیل دولت داشته باشد.
نکته قابل تامل در آخرین نظر سنجی‌ها بخت بسیار پایین حزب رنزی (Italia Viva) است، که چیزی در حدود سه تا چهار درصد است.
به همین دلیل ناظران معتقدند رنزی نه در پی تشکیل دولت که در صدد بدست آوردن جایگاه محکم‌تر در دولت ائتلافی است. ولیکن هیچ‌کدام از این انگیزه‌ها دلیلی متقن برای رفتارهایش در این مقطع بحرانی تلقی نمی‌شود.
اما سوال اینجاست که رنزی بدنبال چه معجزه‌ای از سوی دولت در این دوران بوده است؟ آیا او می‌داند بدنبال چیست؟ آیا حاضر است به یک دولت اکثریت منهای حزب خود احترام بگذارد و صحنه را ترک کند؟
حال باتوجه به عدم توفیق دولت جوزپه کونته در کسب اکثریت مطلق، وی استعفا داده است. و می‌بایست شورایی متشکل از نمایندگان احزاب و رییس مجلس نمایندگان و رییس مجلس سنا، به ریاست رییس جمهور تشکیل شود تا با نشست‌های جداگانه‌ای که با حضور رییس جمهور انجام می‌شودبرای تشکیل دولت جدید اتخاذ تصمیم کنند.
واضح است چون اکثریت مطلقی در پارلمان وجود ندارد، دولت آینده بی‌تردید دولتی ائتلافی متشکل از اعضای حداقل سه حزب خواهد بود.
حال که رنزی از دولت خارج شده است بنظر می‌رسد جنبش پنج ستاره و پی دی بیشترین شانس را برای ائتلاف با احزاب کوچک‌تر دارند.
لذا شانس جوزپه کونته هم‌چنان برای نخست‌وزیری مجدد بسیار بالاست و بنظر می‌رسد حزب رنزی تصمیم ندارد با دو حزب دست راستی (Forza Italia) و (Lega) دست به ائتلاف بزند. او در نظر دارد بدون حضور در هیچ ائتلافی نقش اپوزیسیون را داشته باشد.
