به گزارش مشرق، محمد ایمانی، فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت: آزادراه غدیر، به طول 158 کیلومتر دیروز به بهره برداری رسید. این آزاد راه به مثابه کنارگذر جنوبی استان‌های البرز و تهران، از محدوده شهر آبیک در آزادراه کرج- قزوین شروع می‌شود و تا محدوده چرمشهر در آزادراه قم- گرمسار امتداد می‌ یابد.

آزاد راه غدیر با مشارکت 30 درصدی وزارت راه وشهرسازی، و مشارکت 70 درصدی قرارگاه سازندگی خاتم‌ الانبیاء (ص) احداث شده است.

آقای روحانی در مراسم افتتاح گفت "امیدوارم کشور را در شرایط مناسب تری نسبت به سال 92، تحویل دولت بعدی بدهیم و مردم به آینده امیدوار باشند". رئیس جمهور همچنین گفت "خوشحالم که این روزها همه آنها می‌ گویند فشار حداکثری  شکست خورده است".

چند ملاحظه در اینجا وجود دارد. اولا عمده کارهای بزرگی که در دوره آقای روحانی انجام شده، جاهایی بوده که دولت به ظرفیت های داخلی انبوه، اندکی مجال بروز و فعلیت داده است؛

مثل احداث همین آزاد راه و یا تاسیس پالایشگاه ستاره خلیج فارس که اجرای آن در دولت نهم آغاز شد. سه فاز پالایشگاه ستاره خلیج فارس، روزانه ۳۶ میلیون لیتر بنزین تولید می‌کند و فاز بعدی  این پالایشگاه که در حال اجراست، تولید بنزین را به ۴۵ میلیون لیتر در روز می ‌رساند. ما بدین ترتیب، از واردکننده بنزین به صادرکننده تبدیل شدیم.

متاسفانه برخی دولتمردان در حالی که با استفاده از همین ظرفیت های داخلی توانسته اند کارنامه خالی خود را زینت ببخشند، به وقت قضاوت، باز هم همین توانمندی های داخلی را زیر سوال می برند، چنان که آقای زنگنه اخیرا مدیریت ستاره خلیج فارس هنگام تحویل گرفتن آن را فاجعه خواند، یا پالایشگاه سازی را کثافت کاری نامید!

اما هرگز نشندیم آقای زنگنه یا آخوندی و...، از گل نازک تر به شرکت های بدعهد خارجی مثل توتال و بوئینگ و ایرباس بگویند که دست آنها را در پوست گردو گذاشته و نقض قرارداد کردند و بدون پرداخت یک دلار خسارت رفتند.

نکته دوم، اظهار امیدواری روحانی است که بتواند کشور را در شرایط مناسب تری نسبت به سال 92، تحویل دولت بعدی بدهد. البته عملکرد هفت سال و نیمه دولت، خلاف این آرزو بوده، چنان که برخی مقامات دولتی و محافل حامی آنها بارها  گفته اند پنج شش سال طول می کشد تا شرایط اقتصادی، به وضعیت سال 90 (با همه سوء مدیریت و کج کارکردی های آقای احمدی نژاد در دو سال آخر) برگردد!

معنای دیگر این سخن، پسرفت وضعیت اقتصادی با وجود وعده رونق اقتصادی است و تورم های 600 تا 800 درصدی در اقلام مختلف، شاهد آن می باشد. چرا این اتفاق رخ داد؟ دست کم گرفتن (یا لج کردن با) ظرفیت های فراوان داخلی، و دل بستن به وعده های بیگانگان متخاصم!

از پالایشگاه ستاره خلیج فارس تا بزرگراه غدیر، هر کدام سندی بر این ادعاست که اگر با ظرفیت های داخلی بی مهری نمی شد، همین اتفاقات مبارک می توانست در حوزه تولید لوازم خانگی، داروسازی، کشاورزی، برخی حوزه‌های دانش‌بنیان، و تبدیل مواد خام به ارزش افزوده -با درآمد چند ده برابری- اتفاق بیفتد و معطل خام فروشی نباشیم.

نکته سوم، درباره سیاست فشار حداکثری است. شکست و ناکامی ترامپ، یک حرف است که حقیقت هم هست. و القای توقف این سیاست خصمانه، یک انگاره دیگر. بر اساس شواهد، آمریکا می خواهد فشار را حفظ می کند و صرفا با وعده برخی مشوق ها در کنار تهدید (چماق و هویج)، فریبکاری سال های 92 تا 96 را بازسازی کند.

دولت در صورت ورود مجدد در این  دام، شرایطی به مراتب سخت تر از شرایط 97 تا 99 را برای کشور تدارک خواهد کرد؛ ولو با صحنه آرایی چند ماهه در آستانه انتخابات، همان نمایشِ سال های 94 و 95 در خرید چند هواپیما یا آزاد شدن چند میلیارد دلار از دارایی های بلوکه شده تکرار شود.

آنگاه باید پس از انتخابات خرداد 1400 (مانند پاییز و زمستان 96)، شاهد فشار های تند تورمی باشیم. تنها راه، قطع امید از دشمن و اهتمام به توانمندی های آماده به خدمت در داخل در کنار اهتمام به گشترش دیپلماسی اقتصادی و تنوع بخشیدن به شرکای اقتصادی و سیاسی است.

حق مردم ماست که شاهد پیشرفت در سال جدید باشند و نه عقبگرد به سال های 96 یا 92 و  90، که با سوء مدیریت احمدی نژاد یا روحانی دست به گریبان شدند. اگر سوء مدیریت دولت دهم نبود، مردم به سوء مدیریت بعدی گرفتار نمی شدند.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.