به گزارش مشرق، زمانی سیل می‌آید و خانه‌ها را ویران می‌کند، زمان دیگری زلزله عامل مرگ عده‌ای از مردم می‌شود و وقتی دیگر شیوع بیماری امان مردم را می‌برد. همه این‌ها هرچند حکمت الهی را همراه خود دارد و عاملی طبیعی به حساب می‌آید، اما برای جمعیت مسلمان و امت مؤمن راهکاری دارد تا از این نوع بلاها در امان بمانند. آن طور که شواهد تاریخی نشان داده دعا، برگزاری مجالس روضه و هیئات و توسل به اهل بیت علیهم السلام راهکار مهمی برای دفع شر و بلا محسوب می‌شود.

بیشتر بخوانید:

چرا توسل به اهل بیت کانون آرامش و امنیت خاطر است؟

بخش‌هایی از سخنان آیت‌الله‌العظمی محمدتقی بهجت رحمه‌الله علیه مورد بازخوانی قرار داده شده است تا شیوه‌های دفع بلاها و بیماری‌ها از منظر اسلام مورد توجه دوباره مردم قرار بگیرد. لازم به توضیح است که این مطالب به تأیید دفتر آن عالم واسته و عبد صالح خدا رسیده است.

دعا برای حل مشکلات کشورها و بیماری‌ها

وقتی بلایی –مانند وبا- در نجف پیدا می‌شد، حتی در بازارها هم گاهی مجالس روضه‌خوانی و توسل برقرار می‌شد. ولی ما مثل آدم‌های مأیوس و ناامید، گویا نمی‌خواهیم از این درِ رحمت داخل شویم و برای رفع بلا و گرفتاری‌ها به حضرت معصومین علیهم السلام متوسل شویم.

آیا امروز برای رفع بلاها غیر از تضرعات و دعای صادق همراه با توبه و توسل، راه دیگری داریم؟! مسلمان‌ها و برادران و خواهران ما در زیر آتش دشمن در چه حالی هستند و ما در چه حال؟! آیا رواست که چنین بی‌تفاوت و غیر مضطرب باشیم؟

آیا فرد مسلمان می‌تواند ابتلائات ناموسی را متحمل شود؟ قتل و کشته شدن از این گونه بلایا اهون (آسان‌تر) است. لذا بعضی وقتی خواهر یا دختر یا زنشان در معرض هتک حرمت قرار می‌گیرد، حالشان چنان دگرگون می‌شود تا جایی که آن خواهر یا دختر یا زن خود را همراه با جانی می‌کشند و به قتل می‌رسانند!

مادری می‌گفت: شوهرم و برادرم را گرفتند و بردند، صبر کردم. ولی وقتی دخترم را بردند، صبر و قرار ندارم. خدا می‌داند وقتی دختر انسان را مثل اسیر و کنیز ببرند، حال او چگونه می‌شود.

اهمیت دعا در ابتلائات

در ابتلائات و برای رفع بلاها، دست از دعا و توسل نباید برداشت. اگر دعا نکنیم، آیا می‌توانیم دنیا را اداره کنیم؟ آیا اگر دعا نکنیم، ما و منال و ... برای ما گوارا خواهد بود؟ اگر دعا نکنیم تا بلا رفع شود و رفع نشد، آیا می‌دانیم چه بر سر ما خواهد آمد؟

شرط استجابت دعا

هر کسی که می‌خواهد دعای او مستجاب شود، برای نجات مؤمنین و مؤمنات دعا کند تا دعای مَلَک که مورد استجابت است، یقیناً مشمول حال او شود.

یکی از مشایخ ما نقل می‌کردند که یکی از مراجع معروف مرحوم میرزا (که بنده نمی‌دانم کدام یک از میرزاها بوده) در بالا سر حضرت سیدالشهدا علیه السلام دید که شخصی می‌گوید: «اللهم ارحمنی و اغفرلی؛ خدایا بر من رحم کن و من را بیامرز.» چون میرزا دید که ا این طور برای خود دعا می‌کند، مطلبی گفت کنایه از این‌که چرا تنها برای خودت دعا می‌کنی؟

البته اگر انسان «اغفرلی و ارحمنی» بگوید و الغای خصوصیت کند و قصدش دعا از طرف همه مؤمنان و یا دعا برای همه مؤمنین باشد، یعنی «ارحمنی بما أنی مؤمن» (به من از آن جهت که مؤمن هستم، رحم نما) و «إرحم کل مؤمن» (به تمام مؤمنان رحم آر) تقریباً دعاکننده بین مأثور که لفظ دعا به محو انفراد و ضمیر مفرد ذکر شده و بین مقصود که همه مؤمنین و مؤمنات و نجات همه آن‌ها است (که رجحانش معلوم است) جمع کرده و با این قصد، دیگر ایرادی هم بر او وارد نیست.