به گزارش مشرق حمید داودآبادی در صفحه اینستاگرامی خود نوشت: هر بار که به مناطق اشغالی لبنان می رفتم، از دور، با دوربین به قلعه شقیف نگاه می کردم، در دل می گفتم:
خدایا، کی می شود از آن بالا، عمق خاک فلسطین را نگاه کنم ...

تابستان ۱۳۷۹ اشغالگران هراسان و وحشت زده، درحالی که برخی تجهیزات خود و حتی مزدورانشان در ارتش آنتوان لحد را جا گذاشتند، تخته گاز به آن سوی مرز لبنان داخل فلسطین اشغالی گریختند.

وقتی برای اولین بار قدم بر قلعه شقیف گذاشتم، در پوست خود نمی گنجیدم. باورم نمی شد روزی در اینجا، آریل شارون وزیر جنگ و مناخام بگین نخست وزیر اشغالگران، با دوربین به انتهای خاک لبنان چشم انداختند، بدان امید که آنجا را نیز همچون فلسطین اشغال کنند.

حالا هر دوی آن جنایتکاران، آرزوی خود را به گور برده اند و همکیشان آنها، در هراس از پایان عمر نکبت و ننگین دولت خودخواندۀ خویشند. و قلعه شقیف، همچنان بر تارک لبنان و فلسطین می درخشد.
به امید خداوند قادر توانا و یاور مظلومان و مستضعفان.

عکس بالا:
۳۰ سال بعد، حمید داودآبادی در قلعه شقیف، خالی از  وجود  اشغالگران

عکس پایین:
تابستان ۱۳۶۱ آریل شارون، در قلعه شقیف، شادمان از  پیروزی، در  آرزوی  اشغال  کل  لبنان