به گزارش مشرق،‌  «محمد سعید احدیان»، دستیار سیاسی رئیس مجلس شورای اسلامی در یادداشتی نوشت:

 آقای روحانی باردیگر با استفاده از لفاظی های جدید حمله ای کردند به کسانی که نمی گذارند تحریم ها برداشته شود اما نکته مهم این است که معلوم نیست اقای روحانی دقیقا از کدام مخالفت ها که مانع توافق است سخن می گوید و همین مساله نگرانی انتخاباتی بودن رفتار آقای رئیس جمهور را پررنگ می کند.

آقای روحانی دریکی از سخنرانی ها گذشده خود بر رفع تحریم ها در چارچوب سیاست های رهبرانقلاب تاکید کرده بودند.  رهبر انقلاب چارچوب های روشنی را هم خصوصی، هم در مصوبات شورای عالی و هم در فضای علنی تعیین کرده اند و به دولت اجازه داده اند که در این چارچوب  مساله را پیگیری کنند و به همین جهت نیز تیم هسته ای چندین هفته است که  در وین درحال مذاکره و رایزنی بوده اند. بیان اقای عراقچی نیز تصریح بر پیشرفت مذاکرات داشته است و بر اساس بیان سخنگو و مسئولین وزارت خارجه اگر چالشی در مذاکرات ایجاد شده، صرفا مرتبط با همان چارچوب هایی بوده است که توسط رهبری تعیین شده و آقای روحانی خود را ملزم به آن اعلام کرده اند.  

سوال این است که در این وضعیت چه چیزی مانع فعالیت دولت است؟ 

خلاف ادعاهای روزهای اول دولت که قانون مجلس را معادل مرگ برجام و رفتن پرونده ایران به شورای امنیت ذکر می کرد، تجربه عینی آقایان نشان می دهد که نه تنها قانون مجلس به پیش بینی هایی که اقای وزیرمحترم خارجه داشتند، منجر نشد و ما اکنون به شورای امنیت نرفتیم بلکه با  احیای صنعت هسته ای، عملا تنها ابزار مذاکراتی (تاکید می کنم تنها ابزار مذاکراتی) تیم هسته ای شده است و نرمش های آمریکا نسبت به روزهای ابتدایی صرفا به این دلیل است که گذشت زمان به ضرر آنها است،  بگونه ای که مجبور شدند، این دست برتر را با عملیات خرابکاری کند کنند.

شایدمنظور آقای روحانی، مخالفانی است که در فضای رسانه ای نسبت به روند پیش رو ابراز نگرانی می کنند. اولا روشن است که این مخالفت ها افزون بر اینکه  هیچ کدام مانع به نتیجه رسیدن مذاکرات نیست، در منطقی که برای همه روشن است، قدرت چانه زنی تیم مذاکره کننده را بالاتر می برد. ثانیا عمده ابراز نگرانی ها، صرفا متمرکز بر رعایت همان « چارچوب  سیاست های رهبری » است که آقای روحانی نیز بر آن تاکید دارند. 

بعبارت دیگر اگر اقای روحانی در همان چارچوب های که خود مدعی به پایبندی هستند، عمل کنند، نباید هیچ نگرانی نسبت به مخالفت ها داشته باشند و در صورت رعایت این شرط،  آیا ایجاد دشمن فرضی و حمله کردن به آن،  جز تاکتیک انتخاباتی معنی دیگری می تواندداشته باشد؟