به گزارش مشرق،رضا وحیدی پیرامون ماه ذی القعده گفت: ماه ذی القعده یکی از ماه‌های حرام در تقویم قمری محسوب می‌شود، ماهی که در آن دعاها به اجابت نزدیک است از سوی دیگر، چون یکی از ماه‌های حرام است ویژگی‌های خاصی دارد، «پیامبر اکرم (ص)» در مورد جایگاه و اهمیت ماه‌های حرام فرموده‌اند: هر کس در ماه حرام سه روز پنجشنبه و جمعه و شنبه را روزه بگیرد، خداوند برای او عبادت یک سال را می‌نویسد، همچنین روایت شده است روزه داری در این ماه فضیلت نهصد سال که روزهای آن روزه و شب‌های آن در قیام باشد برای بجا آورنده ثبت می‌شود.
***مهمترین اعمال ماه ذی القعده
وی پیرامون مهمترین اعمال ماه ذی القعده بیان کرد: نباید فراموش کنیم که ماه ذی القعده ماه اجابت دعا است لذا باید اوقاتش را غنیمت شمرد و دعا برای شفای بیماران خصوصا بیمارانی که تحت تاثیر بیماری کرونا با شرایط سخت و دشواری روبه رو هستند همچنین دعا برای رفع موانع و مشکلات ناشی از این بیماری و چالش‌های اقتصادی که به علت کرونا رواج یافته است داشته باشیم.
بیشتر بخوانید
روایات ائمه درباره مقام شفاعت فاطمه معصومه/ فضیلت زیارت بانوی قم
***به اهمیت دعا در ماه «ذی‌القعده»
وحیدی به اهمیت دعا در ماه «ذی‌القعده» اشاره و اظهار کرد: استجابت دعا پاسخ دادن و پذیرفتن درخواست بندگان از طرف خدا است، پروردگار در قرآن کریم به بندگان خود وعده استجابت دعا داده است البته گاهی اوقات استجابت دعا بنابر حکمت‌هایی مانند عدم مصلحت بندگان با تأخیر مواجه می‌شود در مورد اهمیت دعا حتی در نهج‌البلاغه و در بخش حکمت‌های سه‌گانه سخنان مهمی بیان شده گاه مشکلی در نیت و قصد شخص وجود دارد، گاه خداوند قصد دادن پاداش بزرگ‌تری را به شخص دارد و بعضی مواقع هم پروردگار چیز بهتری را در وقت دیگری به بنده‌اش خواهد داد که همگی حکایت از حکمت خداوند متعال دارد.
***دعا به اجابت نزدیک است
وحیدی به روز اول ماه ذی القعده اشاره و بیان کرد: اولین روز از ماه ذی القعده دارای فضایلی است لذا در این روز می‌توان نماز حضرت «فاطمه زهرا (س)» را بجا آورد که فضیلت فراوانی دارد این نماز چهار رکعتی بوده که با دو سلام و در هر رکعت بعد از سوره حمد ۵۰ مرتبه سوره توحید خوانده شود همچنین در ماه ذی القعده باید توجه داشت که با توسل به توبه حقیقی می‌توان راه را برای اجابت دعا فراهم کرد. «امام باقر (ع)» پیرامون توبه فرمودند: خداوند از توبه بنده خود بیش از شخصی که در شب دراز و بسیار تاریک مرکب سواری و آذوقه خود را گم کرده و سپس پیدا کند، خوشحال می‌شود.
*** رویدادهای ماه ذی القعده
وی به رویدادهای ماه ذی القعده اشاره و اظهار کرد: در اولین روز از ماه ذی القعده روز میلاد حضرت «فاطمه معصومه (س)» قرار دارد، حضرت «فاطمه معصومه (س)» خواهر «امام رضا (ع) و دختر «امام موسی کاظم (ع)» هستند، ایشان بانوی محدث و دانشمند بودند و به درخواست برادر گرامیشان از مدینه به سوی مرو حرکت کردند که در طول مسیر در منطقه ساوه دشمنان به ایشان حمله کردند و ایشان به تنهایی خود را به قم رسانده و بعد از چند روز و وفات کردند.
وحیدی رخدادهای روز یازدهم ذی القعده را مورد بررسی قرار داد و ابراز کرد: روز یازدهم ذی القعده روز میلاد «امام علی بن موسی الرضا (ع)» است ایشان «امام هشتم (ع)» شیعیان هستند و حضور مزار با برکتشان در مشهد مقدس زمینه سازمکانی برای خیل عاشقان به «ائمه اطهار (ع)» را فراهم کرده است. «امام رضا (ع)» به اجبار مامون به مرو آمدند و با تهدید مجبور به پذیرش ولایت عهدی شدند، اما تدبیر و هوشمندی «امام رضا (ع)» سبب شد تا دسیسه‌های این حاکم عباسی نقش بر آب شد او که حاکمی سیاستمدار و فریبکار بود تلاش داشت تا به واسطه «امام رضا (ع)» پایه‌های حکومت خود را مستحکمتر کند و در عین حال «امام رضا (ع)» را بیش از هر زمان دیگری زیر نظر داشته باشد، اما تدبیر آن حضرت اجازه این امر را به او نداد.
*** دهه کرامت
این کارشناس علوم قرآنی تصریح کرد: فاصله ده روزه ولادت حضرت «فاطمه معصومه (س)» تا ولادت «امام رضا (ع)» سبب شد تا این دهه به عنوان «دهه کرامت» نامگذاری شود لذا توجه به فلسفه وجودی کرامت در «ائمه معصومین (ع)» و سبک زندگی آنان رویکردی ارزشمند و قابل تامل است.
وحیدی به رخداد روز بیست و پنجم ماه ذی القعده پرداخت و افزود: روز بیست و پنجم ماه ذی القعده به عنوان روز «دحوالأرض» نام گذاری شده است روزی است که نخستین خشکی‌ها از زیر آب بیرون آمد، زیرا در گذشته که تمام زمین را فراگرفته بود بنا بر روایت نخستین جایی که از زیر آب بیرون آمد و خشک شد و سپس گسترش یافت، سرزمین «مکه» و به خصوص محل «خانه کعبه» بود لذا معنای دیگر مکه «مادر همه آبادی ها» نامگذاری شده است.
وی به رویداد سی‌ام ماه ذی القعده اشاره و اظهار کرد: روز سی‌ام ماه ذی القعد مصادف با شهادت «امام محمد تقی (ع)» است ایشان به دستور معتصم عبّاسی با زهر مسموم شدند و در حالی که در سن ۲۵ سالگی بودند به شهادت رسیدند ایشان را در شهر کاظمین در کنار جدّ بزرگوارشان «امام موسی بن جعفر (ع)» به خاک سپردند «امام محمد تقی (ع)» در طول مدت امامت خود توانستند اسلام ناب محمدی را زنده نگهدارند و با تدابیر لازم شیعیان را از بسیاری از فشارهای حکومت عباسی دور کنند.
وحیدی به فشارهای حاکم بر امامت «امام محمد تقی (ع)» اشاره و ابراز کرد: دوران ولایت «امام محمد تقی (ع)» دوران خفقان بود تا حدی که در حدیثی از خود «امام نهم (ع)» بیان شده: «اَلْفَرَجُ بَعْدَ الْمأمُونِ بِثَلاثینَ شَهْراً; آسودگی من بعد از مرگ مأمون به فاصله سی ماه خواهد بود».
