به گزارش مشرق، سالخوردگی جمعیت یک فرایند شناخته شده به عنوان پیامد «انتقال جمعیت شناختی» است که در آن باروری و مرگ و میر از سطوح بالا به سطوح پایین کاهش پیدا می‌کند؛ مهمترین عوامل مؤثر بر سالخورده شدن جمعیت، کاهش مرگ و میر، خصوصاً مرگ و میر نوزادان و کودکان و کاهش اساسی و مستمر باروری و به تبع آن کاهش رشد جمعیت است که باعث تغییرات اساسی در ساختار سنی جمعیت اکثر جوامع از جمله ایران شده است.
بیشتر بخوانید:
پیری جمعیت بحرانی برای آینده نزدیک ایران
بر اساس یک شاخص جمعیتی معمولا اگر بیش از ۱۲ درصد کل جمعیت ۶۰ سال و بالاتر و یا بیش از ۱۰ درصد کل جمعیت ۶۵ سال و بالاتر باشد جمعیت سالخورده تلقی می‌شود، در تعریفی دیگر سازمان ملل متحد نیز کشورها را به سه نوع
ساخت جمعیتی جوان، بزرگسال و سالخورده تقسیم کرده است که مشخصه آنها میزان نسبت جمعیت سالمند در این کشورها است.
بیشتر بخوانید:
پیری جمعیت عیب است تناقض‌گویی بدتر!
به این صورت که کشورهای دارای جمعیت جوان، کشورهایی هستند که نسبت سالمندان آن زیر ۴ تا ۶ درصد باشد، کشورهای دارای جمعیت بزرگسال کشورهایی هستند که نسبت سالمندان آن بین ۴ تا ۶ درصد باشد و کشورهای دارای جمعیت سالخورده کشورهایی هستند که نسبت جمعیت سالمندان آن بیش از ۷ درصد یا بیشتر باشد.
روند تغییرات نسبت سالخوردگی در کشور از سال ۱۳۳۵ تا ۱۳۹۵ (آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن کشور) نشان می‌دهد، روستاها پیشتاز سالخوردگی جمعیت در ایران هستند؛ نسبت جمعیت بالای ۶۵ سال به تفکیک شهری و روستایی طبق آخرین سرشماری صورت گرفته، از روند صعودی افزایش سالمندان کشور خبر می‌دهد.
مطابق داده‌های سازمان ملل متّحد مشخص می‌شود سهم جمعیّت سالمند +۶۵ سال ایران از کل جمعیّت کشور در سال ۱۴۰۹، به بالای ۱۰ درصد می‌رسد؛ این بدان معناست که جمعیّت کشور از سال ۱۴۰۹ وارد سالمندی خواهد شد.
