به گزارش مشرق به نقل از شفاف، امام در زمان رهبری انقلاب ، خصوصیات دوران جوانی و میان سالی خویش را حفظ کرد و ذره‌ای عوض نشد . با آنکه او رهبر یکی از بزرگترین و ثروتمند ترین کشورهای خاورمیانه بود و میلیون‌ها طرفدار داشت اما ، همچنان افتاده و فروتن بود .

او می‌گفت : « .....اگر به من‌ بگویند خدمتگزار ،‌ بهتر از این است که بگویند رهبر . رهبری مطرح نیست ، خدمتگزاری مطرح است....... »
او در همه‌ی دوران‌ های زندگی خود ، مردم ایران را دوست داشت . مردم نیز او را از جان و دل دوست داشتند و گوش به فرمانش بودند . امام درباره‌ی رابطه‌ی خود با مردم ایران می‌گوید :
« ......من با مردم ایران برادر هستم و خود را خادم و سرباز آنها می‌دانم......... »
 
امام همیشه تابع نظم و قانون بود ، چه زمانی که به عنوان یک استاد و یا مجتهد در حوزه‌ی علمیه قم تدریس می‌کرد و چه وقتی که رهبری جامعه ایران را بعد از انقلاب به دست داشت و کشور با نظارت و دستور وی اداره می شد . امام قانون را در هر حال رعایت می‌کرد و فوق العاده به آن احترام می‌گذاشت و می‌گفت : « ..... در اسلام ، یک چیز حکم می‌کند و آن قانون است . زمان پیغمبر (ص) هم قانون حکم می‌کرد و ‌او مجری ‌بود .

در قانون اساسی ایران آمده است که باید به دارایی رهبر و دیگر مسوولان اصلی کشور ، قبل و بعد از مسوولیت آنها رسیدگی شود تا مبادا در زمانی که اختیارات ‌بسیاری داشته‌اند ، از‌ اختیارات به نفع خود سوء استفاده کنند و صاحب ‌ثروت و ‌سرمایه شوند . ‌امام به عنوان رهبر نظام جمهوری اسلامی ، در نخستین سالهای تشکیل حکومت ، میزان دارایی‌های خود را اعلام و صورت اموالش را به دیوان ‌عالی کشور فرستاد .

بعد‌ از رحلت امام ، فرزندش نامه‌ای به قوه‌ی قضاییه نوشت و از آنها خواست حال که رهبر انقلاب با رحلت خود ، عملا از مقام رهبری کنار رفته است ، بیایند و بر اساس قانون به ثروت او رسیدگی کنند . قوه قضاییه هم بر اساس قانون ، تحقیقات خود را درباره دارایی‌های امام شروع کرد . نتیجه‌ی آن تحقیقات به اینجا رسید که در مدت رهبری امام ، نه تنها بر ثروت و دارایی‌های او چیزی اضافه نشده است بلکه قسمتی از ملک خمین که از پدر شهیدش به او ارث رسیده بود نیز به خواست امام به فقرا و مستمندان داده شده است و دیگر ملک او نیست .
 

اثاثیه شخصی امام عبارت بودند از : قرآن ، تسبیح و سجاده‌ی نماز ، عمامه و لباس روحانی ، ناخن گیر ، عینک ، شانه و تعدادی کتاب . وسایل خانه هم مال همسر امام بود و ایشان چیزی نداشت .
پولی هم که در بانک به نام امام گذاشته بودند ، در واقع مال مردم بوده و باید در همان راه خرج شود و به خانواده‌ی امام نمی‌رسد .