به گزارش مشرق یک کاربر در رشته توئیتی نوشت: المپیک و ایران

فرض کنید آسمون باز شد و مدیریت کل ورزش افتاد دست شما، هدف هم فقط مدال المپیک تابستانی (درست نیست البته)، پولتون محدود، وقت تون زیاد. چه میکنید؟!

اینجا تمام رشته های المپیک رو فهرست کردم. ببینیم سهم ایران چقدر بوده.

در المپیک توکیو 341 رشته و طلا وجود داشت. و در هر رشته 3 تا 4 مدال بسته به نفر چهارم توزیع میشه. اولا بدونیم جایگاه ایران در المپیک ها خیلی بد نیست. مخصوصا با توجه به جمعیت و حجم کاروان. بهترین عملکرد ما در 2012 لندن بوده

دوازدهم جهان، 7 طلا و 13 مدال. قابل تکرار و ارتقاست؟ بله

سهم ایران از کل رشته های المپیک چقدر بوده؟ - هر رشته ای که حتی یکبار رفتیم رو هم حساب کردم: 122 رشته. یعنی ما تا امروز فقط در 35% کل رشته های المپیک رقابت کردیم.

"خیلی از رشته های المپیک زنان هستند و ما نمی تونیم شرکت کنیم" این رو زیاد میشنویم. من تمام رشته هایی که به هر علتی امکان حضور نداریم رو علامت زدم: 51 یعنی 14%. در واقع 86% المپیک در دسترس ماست.

اما واقعیت این هست که هم المپیک و هم ایران تغییرات زیادی داشته. پس بهتره آمار حضورمون رو محدود به 40 سال اخیر کنیم: 94 رشته، یعنی در چهل سال اخیر ما تنها خودمون رو به 27% المپیک رسوندیم. در مجموع 59% رشته های ممکن المپیک رو اصلا دست هم نزدیم.

ما اگر بخواهیم موفق تر باشیم باید برای همه ظرفیت المپیک برنامه داشته باشیم. باید با کاروان های شلوغ تر و شانس بیشتری برویم. خب کجا سرمایه گذاری کنیم؟ پول محدوده و رسیدن به المپیک شوخی نیست. یک راه درست سرمایه گذاری روی چیزیه که الان نقده.

کشتی پرچمدار و آبرو و فرهنگ ما بیشتر از 60% مدال هامون رو گرفته. ما چقدر بها میدیم؟ وزنه برداری نزدیک 30% مدال ها و سالها عنوان قوی ترین مرد جهان رو بهمون داده. تکواندو در شرایطی که میرفت به پای ثابت مدال ما تبدیل بشه با ناباوری دست خالی از المپیک برگشت.

کاراته، دو میدانی و تیراندازی با تک مدالهای ارزشمندشان "امکان" را نشان دادند. تیراندازی، مثال جالبی است. روند افزایشی تعداد ورزشکار را ببینید. دو میدانی هم همینطور. ممکن است تک مدال ها حاصل نبوغ افراد تلقی شوند نه کار مستمر، اما تلاش هدفمند پیوسته است که باعث کشف نخبگان میشود.

از رشته های نقد بگذریم، باقی چه؟ فرض میکنیم از نظر امکانات، ظرفیت، فرهنگ، سابقه، سلیقه و فیزیولوژی برای ما فرقی ندارند. تدبیر میگوید "جایی سرمایه گذاری کن که فرصت بیشتر باشد" برویم سراغ جدول مدال ها: بیشترین مدال در

مجموعه شناست(51) بعد دو میدانی (48) و مجموعه قایق (40)

کل شناگران سالهای اخیر ما 7 نفر بوده! در رشته ای که سینی سینی مدال دارد و رقابتی سخت. رشته ای که هم دسترسی به دو دریا داریم و هم تبلیغات دینی. قابل توجیه نیست. 28% مدالهای المپیک در ورزش های آبی است (شنا، قایقرانی و موج سواری) که مورد غفلت جدی ماست.

"ما توانش رو نداریم" یکی از مشکلات بزرگ ما ناباوری است. درباره والیبال 15 سال پیش هم میگفتیم، حالا در المپیک است. با همین وضعیت موجود نازنین ملایی این دوره به فینال قایقرانی رویینگ رسید و متین بالسینی جوان رکورد شنای ایران را افزایش داد. یعنی اتفاقا ظرفیت پیشرفت خوبی داریم.

چه کسی باور میکرد در دو میدانی، حسن تفتیان نفر اول آسیا در رشته حساس دو 100 متر شود؟ ما چقدر برای دومیدانی تبلیغات میکنیم؟! دوچرخه سواری با 22 و ژیمناستیک با 18 رشته در رتبه های بعدی هستند. و ما در سالهای اخیر فقط 3 دوره رکاب زدیم. این بخشی از چند مداله های اخیر است:

پر از شنا و ژیمناستیک، قایقرانی و دوچرخه. اینجا یک ورزشکار می تواند در رشته های مختلفی شرکت کند. گمانم این نکته به درد سرمایه گذاریتان بخورد. ایران 1964 تنها با 2 ژیمناست (بازرگان و سروری) در 11 رشته ژیمناستیک رقابت کرد. اخیرا هم در ژیمناستیک پیشرفت های خوبی داشتیم.

از دلایل توجه آمریکا به شنا همین است و سهمی از سبد طلایش را با فوق ستاره هایی مثل فلپس پر میکند. نسل به نسل شناگر تربیت میکند.

تیراندازی و شمشیر بازی با امکان رقابت فردی و گروهی احتمال مدال آوری یک بازیکن را افزایش میدهند. این دو همراه جودو و بوکس 12 تا 15 رشته دارند و پر مدال.

در رتبه های بعدی کاراته و تکواندو هستند که خوشبختانه در هر دو مدعی هستیم. درسوارکاری هم با تاریخ همزیستی اسب در ایران فرصت خوبی داریم. حسن این رشته عدم وابستگی سنی است. ماری هانا در همین توکیو با 66 سال سن رقابت میکند! تیراندازی هم این مزیت را دارد.

برخلاف تصور ورزش های گروهی مثل بسکتبال، والی بال، فوتبال، راگبی، بیسبال، هندبال، هاکی، سافتبال در انتهای جدول هستند. مدالهای کمتر با دستیابی بسیار سخت تر. نیازمند سرمایه گذاری طولانی مدت. امسال هند برنز هاکی، مصر چهارم هندبال و قطر برنز والیبال ساحلی را برد.

با تقویت دومیدانی، دوچرخه، تیراندازی و شنا میتوانیم در سه گانه و پنج گانه هم بخت مان را امتحان کنیم. نباید از رشته هایی مثل سنگ نوردی و اسکیت بورد به دلیل انتهای فهرست بودن بگذرید. رقابت در اینها دسترس پذیرتر است. امسال یک دختر 13 ساله قهرمان اسکیت شد.

برگردیم ایران، فکر نکنید بیکار بوده ایم. ما هم بیشتر توجه رسانه ای و اجتماعی مان را گذاشتیم روی یکی از این رشته ها: فوتبال! این خبر پارسال را ببینید: رییس فدراسیون تیراندازی میگوید میخواهیم ماهی 2 میلیون حقوق بدهیم. اصلا بگو 10میلیون، قیاس کنید با حجم قراردادهای فوتبال.

میگویند فوتبال آورده مالی دارد و گردش سرمایه و ... اما معلوم نیست چرا همیشه هشت شان گرو نه شان است. بخدا مخالف فوتبال نیستیم ولی یک گزارش بدهند این گردش مالی کجاست؟! نتیجه این سرمایه گذاری چه شده؟ با قرارداد ننگین ویلموتس چند رشته المپیکی را میشد تامین کرد؟

کابوس فوتبال ما سعودی و قطر و امارات است و رویایش زیاد گل نخوردن از اسپانیا. همین بارسا را ببینید: کنار فوتبالش هندبال، بسکتبال، فوتسال، هاکی، راگبی، والیبال برای مردان و زنان و معلولان دارد. اگر فوتبال ما درامد زاست چرا اینها را حمایت نمی کند؟!چرا خودش اول صف حمایت نشسته؟

البته مردم علاقه دارند و "قطعا نباید تعطیل شود" اما این نتیجه سالها سرمایه گذاری، تبلیغ، پخش، حمایت و سیاست و ... هم هست. امروز در هر گوشه کناری مدرسه فوتبال ریخته. برنامه تلوزیونی، استعداد یابی، اخبار منظم و رویا سازی از کودکی. کمی تبلیغ برای والیبال مردم را علاقه مند کرد.

طرفدار فوتبالم اما به نظرم این سیستم گیر دارد. بگذریم، نحوه کشف فروغی، طلای المپیک جالب است: یک مسابقه در زیرزمین بیمارستان. احتمالا اگر برگزار نمیشد الان در حال تماشای المپیک یا فوتبال از تلوزیون بخش پرستاری بود!

چند جواد فروغی هست؟ چند سوارکار درجه یک؟ چند ژیمناست؟ چند کشتی گیر؟ چند شناگر؟ چند شیرجه رو؟ سرمایه گذاری توزیع پول نیست، یک مسابقه محلی در زیرزمین بیمارستان است، برنامه تلوزیونی، تبلیغات، ورزشگاه سازی، قانون نویسی، سیاست، استعداد یابی، تغذیه، معلم ورزش، پخش وسایل ورزشی و ...

اگر موفقیت در المپیک میخواهیم باید ورزش را گسترش دهیم نه با شعار بلکه با آموزش پروش. این آمارهای متناقض را ببینید. زنگ های ورزش را ببینید. فرصت های نابرابر را ببینید. قیاس کنید با تیم های ورزشی مدرسه ای و دانشگاهی کشورهای برتر.

موفقیت برنامه میخواهد. اول رشتو نوشتم هدف المپیک کافی نیست. گسترش "ورزش عمومی" هدف درست است. یک نظرسنجی هاروارد میگوید 73% بزرگسالان آمریکایی در جوانی ورزش میکرده اند! و 25% ادامه داده اند. 48% یک تمرین منظم دارند. 89% دوست دارند بچه مدرسه ای شان ورزش کند. https://hsph.harvard.edu/news/press-releases/poll-many-adults-played-sports-when-young-but-few-still-play/

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.