به گزارش مشرق، حجت الاسلام سیدمحمدباقر علوی تهرانی همزمان با نخستین روز ماه محرم در دانشگاه تهران پیرامون موضوع «سلوک به سوی منزلگاه مقربین» به سخنرانی پرداخت و اظهار داشت: یکی از مهمترین عناوینی که برای انسان در قرآن ذکر شده و یکی از بالاترین و والاترین منزلت‌ها و جایگاه‌هایی که برای آدمی ذکر کردند، مقام قرب الهی است.

وی افزود: در سوره مبارکه هود می‌فرماید بی تردید پروردگار من نزدیک است؛ نزدیک بودن از جمله مفاهیمی است که اگر انسان به کسی نزدیک باشد او نیز به آدمی نزدیک خواهد بود؛ براساس فرمایش پروردگار، تنها عده‌ای به حضرت حق نزدیک هستند.

بیشتر بخوانید:

نهاد دولت هدیه انبیا به بشریت است

استاد حوزه علمیه بیان داشت: انسان باید بداند چه راهی را باید برود و چه سلوکی را باید انجام دهد تا به خداوند متعال نزدیک شود؛ کمترین دستاورد منزلگاه قرب الهی، اجابت دعا است. اگر انسان دعا می‌کند و دعای او مستجاب نمی‌شود شاید به خاطر آن است که ایشان هنوز در این منطقه قرار نگرفته است.

حجت الاسلام علوی تهرانی گفت: مهمترین دستاورد جایگاه قرب الهی عشق ورزیدن به خداوند متعال است. عاشق خداوند بودن به شعر و شاعری و تشکیل حلقه ذکر و ادعای گزاف نیست بلکه به سلوک و مجاهدت برای رسیدن به این مقام است.

بیشتر بخوانید:

کدام دوستی‌ها در نگاه جوادالائمه(ع) اصالت دارد؟

وی تصریح کرد: در قرآن کریم آمده کسانی که در راه ما مجاهدت کنند ما به آنان عرش، آسمان و ملکوت را نشان می‌دهید و آنان را به این مراتب هدایت می‌کنیم؛ مقصود از این تقرب، قرب مکانی، زمانی، نسبی و تکوینی نیست بلکه قرب الهی و منزلتی مراد است. السابقون السابقون اولئک المقربون، کسانی هستند که به این قرب الهی دست یافتند و الگو محسوب می‌شوند.

استاد حوزه علمیه عنوان کرد: قرآن کریم قرب منزلتی را قرب وجاهتی معرفی می‌کند؛ انسان مجاهد به یک آبرو، وجاهت و منزلتی می‌رسد و از امنیتی برخوردار می‌شود که می‌گویند فلانی از مقربان است. مقرب ترین فرد در عالم هستی به حضرت اله، وجود مقدس پیامبراکرم (ص) است.

بیشتر بخوانید:

شعار ماه محرم ۱۴۰۰ اعلام شد

حجت الاسلام علوی تهرانی بیان داشت: قرب، حرکت به سوی خداوند است، حرکتی که خداوند متعال مطالبه کرده تا انسان به کمال برسد؛ در عالم دنیا برای رسیدن به سعادت دو بینش مادی و معنوی وجود دارد که جامعه ایمانی رسیدن به کمال را سعادت معنا می‌کند.

وی خاطرنشان کرد: غایت کمال آن است که انسان شبیه خداوند شود؛ بریدن و انقطاع از غیر کمال است. انسان کامل به قدری به خداوند نزدیک و محبوب حضرت حق می‌شود گویی گوش، چشم، زبان و ایشان گوش، چشم، زبان خداوند است و همه اعمالش الهی می‌شود. چنین انسانی همه اعمال و رفتارش هدایت است.