با سلام و احترام بر جنابعالی نا شناس جان عزیزم که با صداقت و از صمیم قلب نازنینتان آنچه لازم میدانسته و بنظرتان می آمده به این بنده ی حقیر فرموده اید ،ابتداء از بابت این صداقتتان از جنابعالی تشکر می کنم ، خدای تعالی رفتگان شما را بیامرزد ، در یکی از وب سایتهای خوب ، برادر عزیزی برایم نوشته بود «این بند ...ها چیست که می نویسی؟» در پاسخ آن عزیز نوشتم قربان شما بشوم میدانید که از کوزه همان برون تراود که در او است ، پس اگر این حقیر بهتر از اینها را میدانستم مطمئن باشید ، همان ها می نوشتم ، پس شما بزرگوارانه دعایم بفرمائید تا خدای تعالی توفیقم دهد چیزهای خوبی بیاموزم و بنویسم . اما جنابعالی، خوب میدانید که همه چیز و هر کاری برای بدست آوردن طلا و پول نیست ، مثلاََ جناب شما که پدر و مادر و برادران و خواهران و عزیزانتان را (که خدای تعالی حفظشان کند برای شما و شما را نیز برای آنان ) محبت می کنید و با مهربانی با آنان تکلم می کنید آیا توقع دارید که به شما طلا و پول بدهند؟!! قطعاََ چنین نیست ، انسان دوستی ودوست داشتن نزدیکان و برادران و خواهران نسبی و سببی بالاخص دینی ، برای آدمی امری است عقلانی، حال اگر در اثر تربیت های غلط خدای نا کرده انسان فاقد این ویژگی بشود ، در واقع مصیبت بزرگی عارضش شده است . اما شعر ، در اینجا هم بزرگواری کرده اید و نوشته ی بنده را شعر نامیده اید چون به اینها اگر معر هم بگوئید یا بقول آن عزیز بند ...بگوئید خیلی آقائی کرده اید ، چون اگر این ها که بنده میگویم شعر باشد ، پس آنچه را که حکیمان و عارفمانمان گفته اند باید چه بگوئیم ؟ قربان شکل ماهتان بشوم اگر امثال بنده اداء در می آوریم ، انتظار داریم بزرگوارانی مانند حضرتعالی بخاطر آن که ممکن است کسانی از فرزندان عزیز سر شار از استعداد کشورمان سر خورده نشده و تشویق بشوند که ان شا ءالله در مسیر حکیمان حرکت کنند ، طوری سخن بفرمائید که بر آنان اثر منفی نگذارد . برای آن که بیشتر از این مصدع وقت شریفتان نشوم در همینجا به عرضم خاتمه میدهم ، ملتمس دعای خیرتانم . ان شاءالله موفق ومؤید و سربلند باشید، با عرض ادب و ارادت ، محمد مهدی اسلامی .