به گزارش مشرق به نقل از فارس، شاید کسی فکرش را نکند که در گوشه‌ای از مملکت ما عده‌ای از امکانات خیلی اولیه هم محروم باشند! امکاناتی که به قدری در تهران و سایر شهرهای بزرگ عادی شده، که اصلاً به چشم نمی‌آید و همیشه با خودمان می‌گوییم خب باید این امکانات باشد.

 

دختر روستایی استان سیستان و بلوچستان

در همین کشور خودمان، در غربی‌ترین نقطه روستای «گجک دردپ» استان سیستان و بلوچستان و روستاهای اطرافش را می‌گویم؛ مبتلا شدن به یک بیماری ساده با مرگ فاصله چندانی ندارد، آنها حتی اسم بسیاری از راه‌های درمان دردهایشان را هم نشنیده‌اند. بچه‌هایشان به جای اینکه بهانه کفش‌های چند ده هزار تومانی بگیرند به همان دمپایی‌های پلاستیکی چند صد تومانی قانع هستند.

 

دانش آموزان روستایی در سیستان و بلوچستان

بچه‌های این سرزمین برای خوردن آب، یا لب جوی می‌روند یا از تانکر و منبع‌‌هایی فلزی، آب بر می‌دارند. آنجا خبری از آب سردکن و حتی سیستم خنک‌کننده برای تحمل گرمای طاقت‌فرسای جنوب شرقی کشور نیست.

 

کودک روستایی سیستان و بلوچستان

ما عادت کرده‌ایم که هر روز از امکانات حمل و نقل شهری استفاده کرده و با راندن در خیابان‌های صاف و هموار به محل کار و درس‌مان برویم اما بچه‌های این سرزمین هیچ وقت جاده صافی را زیر پای خود احساس نکرده‌اند.

نمونه‌اش پسر ایوب بلوچی است؛ او به عنوان باسوادترین جوان روستا برای تحصیل، آن هم در مقطع راهنمایی مجبور به ترک روستا و سکونت در شهرستان نیکشهر شده بود. ایوب بلوچی به خبرنگاران جبهه جهادی می‌گفت «ده درصد از ساکنان گجک دردپ در سال 90 در جاده خاکی این روستا جان خود را از دست داده‌اند! یعنی 20 نفر!». در حالی که وقتی این موضوع را با یکی از مسئولان وزارت راه و شهرسازی کشور در میان گذاشتیم، باورش نمی‌شد و می‌گفت «کمی اغراق است».

 

 

آخر در قرن بیست و یکم در کشوری مثل ایران، انصاف است، یک بیمار که در روستای گجک دردپ دچار مشکل می‌شود برای رسیدن در روستایی به نام چانف که شبکه بهداشت دارد، 10 ساعت پیاده‌روی کند؟! آنجا وقتی کسی مریض می‌شود، او را با تابوت به درمانگاه منتقل می‌کنند؛ حالا معلوم نیست که آن درمانگاه دارویی برای درمان این بیمار داشته باشد یا خیر. البته این نکته حائز اهمیت است که برطرف کردن این معضلات در توان شهرستان یا استان نیست و باید نگاه ویژه‌ای از طرف مسئولین کشوری به این استان شود.

 

اردوی جهادی نیروهای بسیج

این روستا یکی از هزاران نقطه ناشناخته کشورمان است؛ اگر مسئولان این نقاط را نمی‌شناسند، نیروهای جهادی رفته‌اند، دیده‌اند و شناسایی کرده‌اند و اکنون آمده‌اند و می‌خواهند به مردم کمک کنید. بعد از دیدن و شنیدن این همه محرومیت، حداقل کاری که می‌توانستیم انجام بدهیم این بود که برای حداقل‌های تأمین جاده‌های این استان با مسئولان وزارت راه و ترابری تماس بگیریم.

در ابتدا با بشیر احمد ستوده، معاون راه روستایی راه و ترابری جنوب سیستان و بلوچستان گفت‌وگویی گرفتیم که وی اظهار داشت: در برنامه پنجم توسعه آسفالت جاده‌های استان سیستان و بلوچستان، یک هزار و 500 کیلومتر عنوان شد که حدود یک هزار و 200 کیلومتر برای آسفالت این استان به ما ابلاغ شد و حالا هم آسفالت این مسافت دارد، اجرایی می‌شود.

ستوده در مصاحبه سال گذشته نیز در خصوص روکش آسفالت محور چانف ـ‌ هبودان در نیکشهر گفته بود: "بهسازی و روکش آسفالت محور چانف - هبودان در نیکشهر در حال انجام است!" اما در سفری که به منطقه هبودان داشتیم مشاهده کردیم از سال گذشته تاکنون تغییر چشمگیری در این محور دیده نشده است.

میرشفیع معاون وزیر راه و شهرسازی و معاون ساخت و نگهداری روستایی اظهار داشت: استان سیستان و بلوچستان از نظر شاخص راه بسیار عقب بود؛ در سه سال گذشته معادل میزان آسفالتی که در اختیار داشته، کار شده و طول جاده‌های آسفالته روستایی این استان در سه سال گذشته دو برابر شده است.

وی ادامه داد: یکی از برنامه‌های وزارتخانه برای راهسازی روستاهای این استان، احداث حدود یک هزار و 400 کیلومتر راه در تمام این استان است که در دستور کار قرار گرفته و امیدواریم به فوریت بتوانیم تمام روستاهای بالای 50 خانوار استان را از جاده‌های آسفالت برخوردار کنیم.

میرشفیع یادآور شد: تحقق این موضوع بستگی دارد که اعتبارات چه زمان و به چه اندازه‌ای در اختیار ما قرار بگیرد.

معاون وزیر راه و شهرسازی با بیان اینکه هنوز اعتبارات سال 1391 اختصاص پیدا نکرده است، گفت: با این حال پروژه‌های ما قدری به کندی ادامه دارد و بلافاصله بعد از تخصیص اعتبارات و تهیه مواد اصلی، کار با شدت بیشتری پیگیری خواهد شد.

وی بیان کرد: استان سیستان و بلوچستان دو اداره کل دارد؛ یکی از ادارات در ایرانشهر مستقر بوده و شهرستان‌‌های نیک‌شهر، چابهار، پنارک، سرباز و اداره کل دیگری شهرستان‌های خارش و زرابان، زاهدان زابل را تحت پوشش قرار می‌دهد.

معاون ساخت و نگهداری روستایی گفت: شهرستان نیک‌شهر و سرباز از شهرستان‌های محروم استان سیستان و بلوچستان است.

فرشاد عالی دبیر قرارگاه محرومیت زدایی شهید شوشتری هم گفت: در این استان مسئولین تلاش شبانه روزی و مستمری را انجام می‌دهند ولی به دلیل عمق محرومیت و فراوانی مشکلات مردم منطقه به ویژه در قسمت بلوچستان باید دولتمردان و مجلسی‌ها نگاه ویژه‌ای به این استان داشته باشند.

 

روستای زیرینگ سیستان و بلوچستان

وی ادامه داد: در مدت حضور در این نقاط شاهد آن هستیم که بیشترین همکاری توسط استانداری و مسئولین فرمانداری شهرستان نیکشهر و ادارات مختلف صورت می‌پذیرد که جای تشکر دارد اما توان و امکانات در دست این عزیزان برای رفع محرومیت‌های موجود اصلاً کافی نیست.

این فعال جهادی یادآور شد: در سه سال گذشته و با حضور در اکثر نقاط محروم شهرستان نیکشهر تنها راه حل رفع مشکلات مردم صبور و غیور این خطه را در نبود راه‌های روستایی، آبرسانی در روستاها و اشتغال دانسته که راه حل آن حرکت جهادی است که باید از سوی دولت و مجلس مرتفع شود. در این صورت دیگر شاهد معضلات موجود نخواهیم بود.