آفرین

ایشون چقدر سریع و تند تند شعر میگن.

در گذر ایام بشر همواره برای گذر از اندوه و رنج دنبال یک نقطه قابل اتکاء و مطمئن بوده است،یکی به قرآن پناه میبرد،یکی به شعر فارغ از هر طریقت ومسلک همه دنبال جواب سوالات خود هستند. حافظ،ملای بلخی و عطار سوالاتشان را به قرآن عرضه کردند.اما بسته به فهم خود جوابهایی دریافت نمودند! در داستان مورچه و سلیمان، فهمشان از ماهیت مورچه چیست ؟ حافظ رندانه از پاسخ دادن طفره و از خودسلیمان جواب را طلب میکند!! «کمر کوه کم است از کمر مور این جا؛ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست/به جز آن نرگس مستانه که چشمش مَرِساد؛زیر این طارِم فیروزه کسی خوش ننشست/جان فدای دهنش باد که در باغ نظر؛ چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست/حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد؛یعنی از وصل تواش نیست به جز باد به دست» «عطار: سلیمان با چنان کاری و باری. بخیلی مور بگذشت از کناری ; همه موران بخدمت پیش رفتند» «پروین اعتصامی: مور، هرگز بدر قصر سلیمان نرود. تا که در لانهٔ خود، برگ و نوائی دارد. گهر وقت، بدین خیرگی از دست مده» «ملای بلخی: ور سلیمان بر موران آید؛تا شود مور سلیمان چه شود/ بس کن و جمع کن و خامش باش؛گر نگویی تو پریشان چه شود» عطار،مورچه را حسود میبیند و پروین اعتصامی خود را در قالب یک حسود به مخاطب عرضه کرد! ملای بلخی متواضعانه از سلیمان جواب را مطالبه میکند! اما آقای افشین علاء مورچه را به گره کور و نا دانسته ها تشبیه کرد،من اگر بجای مشاور رهبر معظم انقلاب بودم یک انگشتر کم نظیر بایشان هدیه میکردم! اما انگشتر کوچیکه را نخواهید!هرگز! هرگز!