نانوحباب‌هاي دانشگاه رايس نانوذره نيستند، بعلاوه داراي عمر کوتاهي هستند. اين نانوحباب‌ها بسته‌هاي کوچکي از هوا و بخار آب هستند که از برخورد نور ليزر با خوشه‌اي از نانوذرات و تبديل فوري آن به گرما تشکيل مي‌شود.
اين حباب‌ها دقيقا زير سطح سلول‌هاي سرطان تشکيل مي‌شوند. زماني‌که اين حباب‌ها منبسط شده و مي‌ترکند، به طور مشخصي روزنه‌هاي کوچکي را بر روي سطح سلول ايجاد كرده و داروي سرطان اجازه مي‌يابد به درون سلول حمله کند. مي‌توان از روش‌هاي مشابه براي تزريق مستقيم داروهاي ژنتيکي و ساير حامل‌هاي دارويي به درون سلول استفاده كرد.
نانوحباب‌هاي پلاسمونيک «لاپوتکو» زماني تشکيل مي‌شود که پالسي از ليزر به پلاسمون (موجي از الکترون‌ها که در سطح نانوذرات فلزي عقب و جلو مي‌رود) برخورد مي‌كند.
گروه تحقيقاتي «لاپتکو» با يکسان شدن طول موج ليزر با پلاسمون و دريافت مقدار لازم از انرژي ليزر به اين اطمينان دست يافت که اين نانوحباب‌ها تنها در اطراف خوشه‌هاي نانوذره‌اي درون سلول‌هاي سرطاني شکل مي‌گيرند.
براي تشکيل اين نانوحباب‌ها پژوهشگران مذکور ابتدا بايد نانوخوشه‌هاي طلا را درون سلول‌هاي سرطاني قرار دهند. اين دانشمندان اين کار را با چسباندن نانوذرات منفرد طلا به يک پادتن که به سطح سلول سرطاني مي‌چسبد، انجام دادند. سلول‌ها اين نانوذرات طلا را بلعيده و آنها را در بسته‌هايي جدا از هم دقيقا در زير سطح‌شان قرار مي‌دهند.
از آنجا که مقدار کمي از نانوذرات طلا توسط سلول‌هاي سالم جذب مي‌شود، سلول‌هاي سرطاني در معرض خطر بيشتري قرار مي‌گيرند و انتخاب‌پذيري فرايند مديون اين حقيقت است كه حد پايين انرژي ليزر مورد نياز براي تشكيل نانوحباب‌ها در سلول‌هاي سرطاني بسيار پايين‌تر از مقدار آن براي سلول‌هاي سالم است.
اين پژوهشگران، جزئيات نتايج کار تحقيقاتي خود را در مجله‌ي «Biamaterials» منتشر کرده‌اند.
