به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: این مجله آمریکایی نوشت: ‌ستیز زیرپوستی بزرگ‌تر از مسئله هسته‌ای میان تهران و واشنگتن بر سر امنیت منطقه، اگر به درستی مدیریت نشود، می‌تواند به افزایش تنش‌ها و احتمالا یک جنگ در خاورمیانه بینجامد. آمریکا و متحدانش در حال کار برای تقویت امنیت خود از گذر زنجیره‌ای از تدابیر دفاعی هستند، اما ایران، همین تدابیر دفاعی را تهدیدی برای امنیتش می‌بیند و وادار می‌شود با تدابیر خودش به آن واکنش نشان دهد. نتیجه این که، در گذر زمان، دو طرف احساس امنیت کمتری خواهند کرد.

برای سعودی‌ها و اماراتی‌ها، پیوندهای امنیتی دوجانبه با اسرائیل یعنی نیرومندترین قدرت نظامی منطقه، یک تدبیر معقول دفاعی است. چنین تدابیری برای اسرائیل هم یک امتیاز است و برای آمریکا هم، همگرایی منافع شرکایش، این فرصت را فراهم می‌آورد که بار خودش را در خاورمیانه سبک‌تر کند.

اما ایران شراکت نظامی کشورهای عربی و اسرائیل را یک خطر چشمگیر برای امنیت خود می‌بیند، به‌ویژه اگر امضای واشنگتن پای آن باشد. به غیر از بشار اسدِ بسیار ضعیف در سوریه که خودش محتاج حمایت نظامی ایران است، تهران هیچ دولت متحد توانمندی در منطقه ندارد. حزب‌الله، حماس و حوثی‌ها هم، همگی متحد ایران هستند.

تهران می‌فهمد که در همسایگی منطقه بسیار دشواری زندگی می‌کند و در شرایطی که دشمنانش سرگرم همگرایی هستند، قصد ندارد ساکت بنشیند. تهران در ماه جولای، پوتین را با آغوش باز پذیرفت و اکنون هم در حال فروش پهپادهای جنگی به مسکو است تا در جنگ اوکراین به کار گرفته شوند؛ این یک تراکنش تجاری است که می‌تواند به آرامی به یک رابطه نظامی سامان یافته‌تر تبدیل شود.

ایرانی‌ها که در محاصره دشمنان و در رویارویی با یک بلوک اسرائیلی – عربی مورد حمایت واشنگتن قرار دارند، تلاش می‌کنند تا یک ائتلاف موازنه‌ای متقابل را با روسیه و چین شکل دهند؛ دو قدرتی که همچون ایران تجربه دست اولی با تحریم‌های آمریکا دارند و هدف مشترکشان تضعیف نظمی است که آمریکا بر آن مسلط است.

ایرانی‌ها احتمالا به روش‌های دیگری هم واکنش نشان خواهند داد. هرچند یک شراکت گسترده امنیتی میان اسرائیل، عربستان سعودی و امارات متحده عربی بر کاهش تهدید موشک‌های بالستیک ایران متمرکز است اما چنین پیمانی تهران را وادار خواهد کرد که توسعه موشک‌هایش را سرعت دهد تا این سامانه‌های دفاعی را ناکام گذارد.

تهران هم اکنون هم با سه هزار موشک بالستیک، بزرگ‌ترین مجموعه موشکی خاورمیانه را در اختیار دارد. ایران که دستش از فن‌آوری نظامی غربی کوتاه است، منابع چشمگیری را صرف توسعه یک برنامه متنوع موشکی کرده و از برنامه فضایی‌اش برای بهینه‌سازی این برنامه استفاده می‌کند. پس واشنگتن باید انتظار داشته باشد که تهران در سال‌های آینده به همین مسیر ادامه دهد، به‌ویژه اگر دولت بایدن در نظر داشته باشد که یک سامانه دفاع هوایی منطقه‌ای ایجاد کند که هدف از آن مقابله با برتری‌های نامتقارن ایران باشد. آیا منظور این است که اسرائیل، عربستان سعودی و بقیه کشورهای عربی خلیج (فارس) نباید بر یک چالش امنیتی مشترک همکاری کنند؟ ضرورتا نه، اما نباید دچار این توهم شویم که یک شراکت فرضی ضدایرانی، تهران را وادار خواهد کرد که یک سیاست خارجی سازنده‌تر در پیش گیرد. آنچه را آمریکا، اسرائیل و دولت‌های عربی یک اقدام صرفا دفاعی می‌بینند، از نگاه ایران اقدام تجاوزکارانه‌ای است که آزادی تحرکش را محدود می‌کند و قدرتش را کاهش می‌دهد. این است که این معضل امنیتی، سرجای خودش خواهد بود و ضروری است که سیاستمداران به آن اذعان کنند.