به گزارش مشرق، محسن محمدسیفی قهرمان پرافتخار ووشوی ایران و جهان که پنج طلا و یک نقره جهان، سه طلای بازی‌های آسیایی، سه طلای جام‌جهانی ساندا و یک مدال طلای بازی‌های کشورهای اسلامی را در کارنامه دارد در گفت‌وگویی به تشریح برنامه‌هایش در سال پیش‌رو پرداخت که شرح آنرا در زیر می‌خوانید:
* در سه سال اخیر هیچ رویداد بین‌المللی در ووشو نداشتیم. شما در این مدت چگونه آمادگی خود را حفظ کردید؟
در دو دیدار فینال لیگ برتر مبارزه کردم و در مرحله نهایی جنگجویان ووشو هم روی رینگ رفتم. باید حتما شرکت می‌کردم چراکه تابع قوانین فدراسیون هستم و هیچ‌گاه نخواستم از نامم استفاده کنم. همچنین دو مبارزه حرفه‌ای هم در بحرین انجام دادم که آخرین آن حدود یک ماه قبل بود.
* به نظر می‌رسد تمرینات را به صورت جدی پیگیری می‌کنید؟
دقیقا همین است و به طور مداوم، تمرین بدنسازی، ووشو و بوکس دارم. به صورت جداگانه در این سه بخش مربی دارم که برایم خیلی زحمت می‌کشند و همواره قدردان آنان هستم.
* و مثل همیشه برای طلای بازی‌های آسیایی با انگیزه هستید؟
بازی‌های آسیایی برای ورزش کشور خیلی مهم بوده و طلای آن بسیار ارزشمند است. می‌دانم برای سکوی نخست این رویداد بزرگ باید شبانه روز تلاش کنم.
* سه طلای بازی‌های آسیایی دارید و چگونه می‌شود باز هم برای موفقیت در آن تا این حد تلاش کنید؟
متاسفانه ووشو در بازی‌های المپیک تابستانی نیست که این برایم یک حسرت است. به همین دلیل بازی‌های آسیایی مهمترین رویداد ووشو تلقی می‌شود و گل سر سبد این رشته بوده و هست. همیشه سعی می‌کنم بهترین باشم. سه طلای قبلی به کنار و می‌دانم برای طلای هانگژو باید به اندازه مجموع سه دوره قبلی تلاش کنم.
* سال آتی مسابقات جهانی ووشو پس از چند سال وقفه در آمریکا برگزار می‌شود. چه برنامه‌ای برای آن دارید؟
امیدوار بودم آمریکا میزبان نشود. واقعیت این است که نگرانم تا به تیم ایران رویداد ندهند که احتمالش بسیار زیاد است. بازی‌های آسیایی و قهرمانی جهان در فاصله حدودا یک ماهه برگزار می‌شود و اگر تیم ایران به آمریکا اعزام شود حتما برای قهرمانی به میدان می‌روم.
* شما اکنون در ۳۳ سالگی هستید. فکر می‌کنید تا چه زمانی در دنیای ووشو خواهید بود؟
تا زمانی‌که ذهن و جسمم اجازه بدهد دوست دارم به میدان بروم چراکه از مبارزه کردن لذت می‌برم. هر وقت احساس کردم، دیگر توان مبارزه ندارم خودم اعلام می‌کنم اما دوست دارم کنار ووشو باشم و عنوانش اصلا برایم مهم نیست.
* یعنی به مربیگری تیم ملی فکر می‌کنید؟
برایم مهم نیست که حتما مربی تیم ملی باشم اما دوست دارم کنار ووشو حضور داشته باشم. اگر یک نفر هم به خاطر من قهرمان جهان شود، دِین خود را به ووشو ادا کرده‌ام.
* به عنوان بازیکن باتجربه، چه نظری در خصوص کادر فنی تیم ملی دارید؟
شرایط بعد از رفتن حسین اوجاقی، کمی سخت شد تا اینکه امیر اوجاقی و علی دهقان آمدند. حدود ۲ ماه تمرین داشتیم که خوب بود و طبق همان روال گذشته با کمی تغییرات انجام می‌شد. متاسفانه لغو بازی‌های آسیایی دوباره همه چیز را سردرگم کرد. هر فردی که بخواهد مربی تیم ملی شود باید برنامه کامل و دقیقی داشته باشد چرا که ووشوکار باید با آمادگی صد درصد بدنی و فنی راهی بازی‌های آسیایی شود.
* در ادامه ورزش قهرمانی، حضور در مبارزات حرفه‌ای را به صورت جدی پیگیری می‌کنید؟
زیاد پیگیر نیستم. تمریناتم را با قدرت دنبال می‌کنم و اگر در این بین مبارزه حرفه‌ای هم باشد شرکت می‌کنم اما دنبال چیدن مبارزه نمی‌روم. باور کنید خیلی اسم سازمان یا کمربند برایم مهم نیست. اگر آماده باشم و مسابقه‌ای پیشنهاد شود به میدان می‌روم.
* از انتخاب ووشو راضی هستید؟
از سال ۸۶ وارد تیم ملی شدم و شکر خدا شرایط بد نبوده است. نمی‌شود ورزش‌ها را مقایسه کرد اما نسبت به دیگر رشته‌های رزمی که دارای فدراسیون هستند، راضی‌ام که ووشو را انتخاب کرده‌ام. اگر بخواهم گلایه‌ای کنم، نامردی است.
* و در پایان، حسرتی از دنیای قهرمانی دارید؟
فقط المپیک. حیف که ووشو در المپیک نیست وگرنه می‌توانستم حداقل یک مدال خوشرنگ المپیک را کسب کنم.
