به گزارش مشرق، یکی از کاربران فضای مجازی در صفحه توئیتر خود نوشت:

یک تکنیک برای یادگیری هرچیزی وجود داره که به تکنیک فاینمن معروف شده. از ریچارد فاینمن معروف، فیزیکدان و برنده جایزه نوبل، که از آدمای تاثیرگذار قرن بیستم بود. فاینمن میگه هر وقت تونستی پیچیده‌ترین کانسپت‌ها رو برای یک بچه ۱۲ ساله توضیح بدی، اونوقت میشه گفت اون رو بلدی!

فاینمن میگه اغلب آدمها پشت کلمات پیچیده و تخصصی پنهان میشن تا کمبود دانش خودشون رو پنهان کنن. هر وقت کسی با کلمات پیچیده داشت چیزی رو توضیح می‌داد که به نظر گنگ و نامفهوم میومد، ازش بخواید تا به زبون خیلی ساده توضیح بده، اگر نتونست پس چیزی بلد نیست.

این تکنیک فاینمن چهار مرحله داره: مرحله اول اینه که موضوعی که میخوای اون رو خوب یاد بگیری رو بیاری روی کاغذ و کامل بنویسی. در ساده‌ترین فرم ممکن با استفاده از کلمات و عبارات ابتدایی. نوشتن باید طوری باشه که هیچ کلمه‌ی تخصصی و پیچیده‌ای توش نباشه.

مرحله‌ی دوم: یه بچه ۱۲ ساله گیر بیاری و همون رو براش توضیح بدی. حالا چه فیزیک کوانتوم باشه چه ریاضی محض یا برنامه‌نویسی، طوری باید توضیح بدی که اون بچه بفهمه منظورت چیه و داری از چی حرف میزنی. اگر بچه فهمید، یعنی اینکه اون موضوع رو کامل یاد گرفتی

و متوجهی که داری از چی حرف میزنی. اگر بچه نفهمید، باید برگردی به همون کاغذ و ازش به عنوان رفرنس استفاده کنی. باید جرح و تعدیل کنی ببینی کجاش مشکل داره و کجاش گنگ و نامفهومه. همون رو دوباره از نو بنویسی.

مرحله‌ی سوم اینه که تو وقتی میای به ساده‌ترین شکل ممکن چیزی رو توضیح میدی، خودت هم متوجه میشی که کجاش رو نمی‌فهمی و درکی ازش نداری. همون نقطه رو پیدا کن و برگرد دوباره مطالعه کن تا یاد بگیری. پس توضیح به زبان ساده باعث میشه بفهمی کدوم موضوع رو خودت هم بلد نیستی.

پس میری دوباره مطالعه و دانشت رو بیشتر می‌کنی، و دوباره سعی می‌کنی اون موضوع رو با زبان ساده روی همون کاغذ بنویسی. این کار رو تا جایی ادامه میدی که موضوع رو یاد بگیری و بلد باشی همون رو با زبان یک بچه ۱۲ ساله بنویسی و توضیحش بدی.

مرحله‌ی چهارم و آخر توضیح همون نوشته به یک شخصیه که هیچ تخصصی توی اون کار نداره. باید ببینی که آیا فرد از توضیح تو متوجه شد؟ چیزی براش گنگ و نامفهوم نبود؟ چه سوالاتی از تو پرسید؟ از کدوم بخش حرفات چیزی حالیش نشد؟ همه‌ی سوالات رو باید جواب بدی و کاغذت رو بازم بازنویسی کنی.

در پایان تو یک کاغذ رفرنس داری که انقدر توش دست بردی و تکمیلش کردی که شبیه یک منبع میشه برات. اون رو بزار توی یک پوشه، برو سراغ موضوع بعدی. اینطوری در طول سالیان یک پوشه داری پر از منابعی که همه رو خوب بلدی و میتونی برای هرکسی با هر سطح سوادی توضیح بدی.

خیلی از ماها پشت کلمات تخصصی پنهان می‌شیم و اون آدمی نیستیم که ادعاش رو داریم. با این تکنیک ساده‌نویسی متوجه میشیم که چقدر بلدیم اون موضوع رو. و همین رو میتونیم برای دیگران هم به کار بگیریم: هرکسی سخت و پیچیده حرف زد، ازش بخوایم ساده حرف بزنه.

اگر بلد بود، یعنی به موضوع مسلطه. اگر دچار لکنت زبان شد، یعنی خودش هم نمیدونه درباره چی داره حرف میزنه.