سياه چاله‌اي که در فاصله 290 ميليون سال نوري از زمين قرار دارد، به تازگي شروع به فروکشيدن مواد اطراف به درون خود کرده است. اين اتفاق سالانه به کمک روشنايي متناوب در طول موج اشعه X قابل تشخيص است.
سياه چاله موسوم به HLX-1، با جرمي در حدود 10 هزار برابر خورشيد، تنها نمونه شناخته شده در رده وزني خود است. سياه چاله‌ها با حجم متوسط مانندHLX-1 که معمولا به وفور در فضا يافت مي‌شوند، نقش واسط بين سياه‌چاله‌هاي بسيار پرجرم در هسته‌هاي کهکشاني که جرم آنها ميلياردها برابر جرم خورشيد است و سياه چاله‌ها با حجم کم که تنها متشکل از چند جرم خورشيدي هستند را ايفا مي‌کنند.
HLX-1 اولين بار توسط تلسکوپ‌هاي اشعه X در سال 2009 شناسايي شد و از آن زمان به وسيله طول موج‌هاي مرئي توسط تلسکوپ فضايي هابل و ديگر ابزار جاسوسي رصد شده است.
اين مشاهدات جسم ناشناخته‌اي را که در اطراف آن نور آبي رنگي وجود داشت نشان مي‌داد كه بالاتر از صفحه کهکشاني قرار دارد. در حال حاضر دانشمندان سعي در تعيين منبع اين نور، نحوه شکل گيري HLX-1 و محل اختفاي ساير سياه چاله‌هايي با جرم متوسط دارند.
بر اساس آخرين نظريه ارائه شده، اين درخشش چيزي جز نور ستارگان نيست که به وسيله مجموعه‌اي از ستارگان آبي رنگ جوان ايجاد شده است. اما ستاره‌هاي جوان تنها عامل اين درخشش نيستند. بر اساس نظريه‌هاي ديگر، اين درخشش حاصل ميدان گرد و غبار يا صفحه يکپارچه‌اي است که در نتيجه جشن سالانه سياه چاله بر روي ستاره مجاور آن شکل گرفته است.
«شانفارل»، ستاره شناس موسسه نجوم سيدني که مشاهدات وي منجر به طرح نظريه خوشه ستاره‌هاي جوان شده است، در اين مورد مي‌گويد: اگرچه اين نظريه محتمل به نظر مي‌رسد، ولي ايراداتي بر آن وارد است.
وي مي‌افزايد: به نظر من يک عنصر صفحه‌‌يي وجود دارد. اين عنصر در اشعه X و در ديگر سياه چاله‌ها قابل رويت است. ولي مشکل اين است که اين عنصر به خودي خود کافي نيست. شدت نوري که مي‌بينيم از روشنايي يک ستاره بيشتر است. به نظر مي‌رسد اين نور حاصل مجموعه‌اي از ستاره‌هاي جوان باشد.
وي اظهار مي‌كند: رصد دوباره اين سيستم با استفاده از تلسکوپ فضايي هابل مي‌تواند به حل اين مساله کمک کند.
