به گزارش مشرق، داود مهدوی زادگان، در کانال خود در ایتا یادداشتی را با عنوان در فضیلت علمداری علمدار کربلا، منتشر کرد و نوشت:

لواء و رایت و عَلم، هر سه واژه در صدر اسلام با مختصر اختلاف در موضع استعمال به یک معنا است. اگرچه کاربرد عَلم عام تر است. پرچم نشان قوم و قبیله و ملت است که به منظور شناسایی و شناساندن استفاده می شود. در گذشته بیشترین کاربرد آن در میدان جنگ بوده است.

اهتزاز پرچم لشکر در میدان رزم از جهات مختلف اهمیت دارد. اجتماع و شناسایی مختصات مکانی لشکریان و امیدواری و تقویت روحیه و پایمردی در جنگاوری از وجوه مهمه برپایی عَلم است. به همین خاطر، پرچمدار مسئولیت گرانی بر عهده دارد و تا پای جان می کوشد که آن را در برافراشته نگه دارد. و باز به همین خاطر، دشمن می کوشد که علمدار را از پای در آورد تا روحیه جنگاوران خصم تضعیف و تسلیم شود.

لواء در جنگ ها به دست دلاور ترین و شجاع ترین جنگاوران سپرده می شد تا سربازان روحیه بگیرند و نیروهای دشمن به وحشت افتند. اولین علمدار در صدر اسلام عموی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله حضرت حمزه بن عبد المطلب بود. بعد شهادت آن حضرت، امیر المومنین علی علیه السلام پرچمدار مسلمانان بود.

گاه علمدار لشکر به دلیل شایستگی هایی که دارد به عنوان فرمانده لشکر انتخاب می شود. چنانکه در فتح قلعه خیبر یهودیان، پرچم و فرماندهی عملیات به دو صحابی، ابوبکر و عمر سپرده شد ولی آن دو موفق به فتح قلعه نشدند تا اینکه رسول خدا فرمود: «لاعطین الرایة غدا رجلا یحب الله و رسوله (و یحبه الله و رسوله) یفتح الله علی یدیه لیس بفرار، همانا فردا این رایت را به مردی خواهم داد که خدای و رسول او را دوست دارد (در بعض روایات: و خدا و رسول او هم او را دوست دارند) خدا خیبر را به دست او می‌گشاید. او هرگز نمی‌گریزد". و او کسی جز علی نبود و قلعه خیبر به علمداری و فرماندهی آن حضرت فتح شد.

همه یاران ابا عبدالله الحسین علیه السلام در صحرای کربلا، در روز عاشورا از برترین جنگاوران دلیر عرب بودند. هر یک از آنان شایستگی علمداری سپاه امام حسین را داشتند اما این افتخار نصیب عباس بن علی، حضرت ابا الفضل شده بود. چون او اشجع الناس و عمود خیمه ابا عبدالله الحسین علیه السلام بود. بطوری که با افتادن هر یک از یاران امام حسین، اهل بیت دل شان به وجود عباس علمدار حسین گرم بود.

امام حسین تنها بخاطر شجاعت و دلاوری عباس بن علی نبود که پرچم را به دست او سپرد بلکه می خواست ایشان نزدیک حرم بماند و به قلب دشمن نزد تا زودتر از دیگران به شهادت نرسد. مرحوم مجلسی گوید: " در برخی از تألیفات شیعه است که عباس بن علی هنگامی که تنهایی برادرش امام حسین (ع) را دید، به ایشان عرض کرد: آیا رخصت میدان رفتن به من می دهید؟ امام شدید گریست و فرمود: " یا أخی أنت صاحب لوائی". تو پرچمدار لشکر منی. اگر تو بروی، لشکر من متفرق خواهند شد! ( بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار،انتشارات اسلانیه: 45/ 41 ).

حتی لشکر عمر بن سعد لعنت الله عیه و من تابعه، از جایگاه و تکیه گاه عباس بن علی در سپاه امام حسین علیه السلام باخبر بودند. آنها از روی رحمانیت برای ایشان امان نامه نفرستادند بلکه می دانستند که با افتادن علمدار حسین همه امیدها نابود خواهد. این را از گفتگوی میان عمر بن سعد و شمر می توان فهمید. به همین خاطر، وقتی عباس در شریعه فرات بر زمین افتاد، امام فرمود: " الآنَ انْکَسَرَ ظَهْرِی وَ قَلَّتْ حِیلَتِی‏ وَ شَمَّتْ بِی‏ عَدُوِّی؛ اکنون کمرم شکست و بی‏چاره شدم و دشمنم نسبت به من، پرده‏در و مغرور شد".

آری، علمدار و پرچمدار امام حسین که افتاد، حرم به عزا نشست. حضرت زینب سلام الله علیها به نوحه‏سرایی برخاست و گفت: «وای عباسم! وای برادرم! فریاد از بی‏کسی پس از تو!» امام نیز گریست و فرمود:" إی وَ اللَّهِ وا ضَیْعَتاه وَ انْقِطاعُ ظَهْراهُ بَعْدَکَ اباالفَضْل علیه السلام! یَعُزُّ عَلَیَّ وَ اللَّهِ فِراقُکَ؛ آری به خدا! فریاد از بی‏کسی و شکستن کمر [من‏] پس از تو ای ابالفضل! جدایی تو [چقدر] بر من گران خواهد بود".

روایت‏ شده، هنگامی که وسائل غارت شده از شهدای کربلا را به شام نزد یزید بردند، در میان آن‌ها پرچم بزرگی بود. یزید و حاضران دیدند همه پرچم سوراخ و صدمه دیده ولی دستگیره آن سالم است، پرسید: این پرچم را چه کسی حمل می‌‏کرد؟ گفته شد: عباس بن علی ـ علیه السلام ـ آن را حمل می‌کرد. یزید از روی تعجب و تجلیل از آن پرچم، دو یا سه بار برخاست و نشست و گفت: «انظروا الی هذا العلم فانه لم یسلم من الطعن و الضرب الا مقبض الید التی تحمله:به این پرچم بنگرید، که بر اثر صدمات و ضربات، هیچ جای آن سالم نمانده جز دستگیره آنکه پرچمدار آن را با دست ‏حمل می‏ کرده است. سپس یزید گفت: «ابیت اللعن یا عباس، هکذا یکون وفاء الاخ لاخیه: لعن و ناسزا از تو دور باد (و ناسزا برای تو زیبنده نیست) ای عباس، این است معنای وفاداری برادر نسبت به برادرش‏".

آری، باید در بیان عظمت افتخار پرچمداری یاد آور شد که این افتخار نصیب بزرگانی چون حمزه عموی پیامبر و امیر المومنین علی و عباس بن علی علیهم السلام شده است. علمداری هر ملت و قومی منصبی نیست که بتوان به هرکسی سپرد. باید در هر عرصه و میدانی، پرچم ملت را به کسی سپرد که امین، شجاع و وفادار و راسخ در عقیده باشد. انشالله

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.