به گزارش مشرق، امیرحسین محمودپور کاپیتان تیم ملی روئینگ که در بازی های آسیایی در بخش انفرادی و دونفره سنگین وزن ششم و چهارم شد. وی در این روزها به دستفروشی می‌پردازد و به دنبال خداحافظی از تیم ملی است.
محمودپور درباره شرایط خود و دستفروشی در انزلی، اظهار داشت: از همان ابتدا یعنی سال ۱۳۹۲ که ورزش حرفه‌ای را شروع کردم، شرایط مالی خوب نبود. چقدر باید از جیب بخوریم؟ ۱۰ سال از جیب می خوردم و حمایت و پشتیبانی ندارم و سنم بالا رفته است و اکنون ۲۴ سال سن دارم. باید کاری انجام دهم که خرج خانه را بدهم؛ آن هم در شرایطی که الان نامزد کرده‌ام.
وی در پاسخ به این پرسش که شما مغازه داشتید، گفت: مغازه‌ای نداشتم و سال ۹۲ پدرم فوت کرد و به تیم ملی آمدم. تا مدتی مادرم پشتوانه من بود و وقتی بزرگ‌تر شدم دیگر نمی‌توانستم پول توجیبی بگیرم و و باید خودم تلاش می‌کردم. در سال ۹۴ در مسابقات قهرمانی آسیا تایلند در رده جوانان مدال نقره گرفتم و در آن زمان ۵ سکه طلا به من پاداش دادند و خیلی خوب بود. با این سکه‌ها توانستم یک دوربین و لپ‌تاپ بخرم و عکاسی را خودم یاد گرفتم و این کار را شروع کردم. زمانی که در اردو بودم، در اینترنت برای عکاسی آگهی می‌زدم. خرجم را خودم درمی‌آوردم. در آن زمان بچه بودم و الان بزرگ شدم.
کاپیتان تیم ملی روئینگ ادامه داد: سه ما پیش در مسابقات یونیورسیاد شرکت کردم و به مدال نقره رسیدم و از آنجایی که مدال یونیورسیاد بعد از المپیک بیشترین ارزش را دارد، تصور می‌کردم که دیگر زندگی‌ام با پاداش این مدال عوض می‌شود و تا ۱۰ سال قرار است قایقرانی کنم. دو هفته پیش در مراسم تجلیل از المپیک دانشجویان تنها ۳۰ میلیون تومان به من پاداش دادند. وقتی این مدال، کم ارزش دیده می‌شود، ناامید می‌شوم. با این همه خستکی و مصدومیت یکسال با رباط پاره تمرین کردم.
وی یادآور شد: وقتی ورزشکاری در ابتدای راه است و به مدال می‌رسد خیلی خوشحال است اما بعد از آن به جایی می‌رسد که تنها پول اهمیت دارد. ما برای رسیدن به مدال باید هزینه کنیم. با این پاداش ۳۰ میلیونی خرید کردم و نمی‌توانستم در انزلی مغازه بزنم و ابتدا آنلاین شاپ در فضای مجازی راه انداختم اما دیدم مشتری ندارم و مجبور شدم به دستفروشی روی بیاورم. وقتی این کار را می‌کنم بهتر از حضور در تیم ملی پول در می‌آورم. تنها ۵ ماه تا مسابقات سهمیه المپیک باقی مانده و هنوز برنامه ریزی نشده است. با این شرایط فکر نمی‌کنم به اردو بیایم و امکان دارد از تیم ملی خداحافظی کنم. انقدر ناامید هستم که نمی‌توانم تمرین کنم و اگر قصد تمرین هم داشتم در انزلی این کار را می‌کردم. قایقرانی که اول تا پنجم آسیا باشد می‌تواند سهمیه را بگیرد و من هم می‌توانم اما الان انگیزه‌ای ندارم.
محمودپور درباره عدم مدال‌آوری خود در بازی‌های آسیایی، گفت: نباید سطح مسابقات زنان را با مردان مقایسه کنیم. زیرا زمین تا آسمان فرق می‌کند. من در تک نفره روئینگ ذهنیتی نداشتم و قصد پارو زدن نداشتم و تنها تمرکزم را روی دونفره سبک وزن گذاشتم اما بنا به شرایطی نتوانستم در سبک وزن شرکت کنیم و هم در انفرادی و نیز دونفره در سنگین وزن شرکت کردم و نتوانستم به مدال برسم. اگر در سبک وزن شرکت می‌کردم برنزم قطعی بود. رشته من کلا سبک وزن است و هیچوقت در سنگین وزن شرکت نمی‌کنم. مگر اینکه در برخی مسابقات مجبور شوم.
ملی‌پوش رویینگ در پاسخ به این پرسش که علیرضا سهرابیان با وی تماس گرفت یا خیر، گفت: بله تماس گرفت و گفت اگر مشکلی بوده چرا تا به حال به او نگفتم. گفت که من مدال یونیورسیاد دارم و کارم را انجام می‌دهد و برایم شغل پیدا می‌کند. هنوز از تیم ملی خداحافاظی نکرده‌ام. حتی اگر شغل هم پیدا کنم باید شرایط را ارزیابی و پس از آن تصمیم بگیرم که از تیم ملی خداحافظ کنم یا خیر.
