به گزارش مشرق، روز بعد از آنکه گوترش، دبیر کل سازمان ملل خبر می‌دهد این نهاد بین‌المللی ۱۰۱ نفر از نیروهایش را در حملات رژیم صهیونیستی به غزه از دست داده، اعلام می‌شود پرچم سازمان ملل در مقرهای این سازمان در سراسر آسیا برای ادای احترام به کارمندان جان باخته سازمان ملل در نوار غزه، به حالت نیمه افراشته درآمده و از اعضای هیئت‌های نمایندگی خواسته شده تا برای گرامیداشت یاد همکاران کشته شده خود، یک دقیقه سکوت کنند.

این واکنش شدیدترین اقدام نهادی است که قرار است در جهت فراگیری صلح در دنیا فعالیت کند، اما زمانی که نوبت به حمایت از کشته شدگان خود در برابر صهیونیست‌ها می‌رسد، حتی توان انجام یک اقدام جدی ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل برای جلوگیری از نسل کشی در غزه را ندارد.

در گفت وگوی روزنامه جوان با مسعود شجره، رئیس انجمن حقوق بشر اسلامی در لندن، ضمن بررسی دلایل این انفعال سازمان ملل و دیگر سازمان‌های حقوق بشری، اقدامات خودجوشی حقوق بشری را که در غرب در حال انجام است، مورد واکاوی قرار گرفته که در ادامه می خوانید.

آیا از نظر حقوق بشر جنایت رژیم صهیونیستی در غزه با ادعای دفاع مشروع قابل‌پذیرش است؟

دیگر اوضاع و احوال جنایت‌های دولت خبیث، اشغالگر و آپارتاید اسرائیل به جایی رسیده که هیچ فضای تردید باقی نگذاشته که چه اتفاقی در حال انجام است و متأسفانه فاجعه هم همین مسئله است.

این هم بحثی نیست که در یک ماه گذشته شاهد آن بوده باشیم، بلکه دنیا در جنگ‌های قبلی شاهد این موارد بوده البته اسم آن را جنگ هم نمی‌توان گذاشت و باید آن را ادامه جنایت‌های قبلی دانست که در آن رژیم صهیونیستی از تمام حد و حدودهای قوانین بین‌المللی گذر کرده و ادعاهایی که دارند هم هیچ جایی در قوانین بین‌المللی ندارد؛ مثلاً در مورد اینکه می‌گویند حق دارند از خودشان دفاع کنند باید گفت این‌ها هیچ حقی ندارند که از اشغالگری غیرقانونی خود دفاع کنند و همین کار برخلاف قوانین بین‌المللی است؛ یعنی هر چند این حق به دولت‌های دیگر داده شده که وقتی به آن‌ها تجاوز می‌شود از آن استفاده کنند، ولی وقتی که خود آن‌ها تجاوزگر هستند و به خاک فلسطینی‌ها تجاوز کرده‌اند طبیعتاً هیچ حق دفاعی نیز ندارند و نه‌تن‌ها حق دفاع ندارند، بلکه براساس قوانین بین‌الملل موظف هستند از حقوق، جان و مال فلسطینی‌ها دفاع کنند، حالا ببینید چطور این مسئله را وارونه نشان می‌دهند.

تمام سران کشورهای غربی که پنج یا شش کشور هم بیشتر نمی‌شوند، ولی به شکلی ادعا دارند که انگار کل دنیا هستند و دنیا پشتیبان آن‌ها از این رژیم خبیث حمایت می‌کنند و این فاجعه است. فاجعه این نیست که یک عده جنایتکار آمده‌اند یک رژیمی را مدیریت می‌کنند، فاجعه این است که بخشی از دنیا دارند از این جنایتکاران حمایت می‌کنند و آن‌ها جنایتکاری خود را به اوج برسانند و به راحتی زیر قوانین بین‌المللی می‌زنند.

قوانین بین‌المللی در خصوص حمایت از این جنایات چه می‌گوید؟

قوانین بین‌الملل می‌گوید هر فرد، گروه یا کشوری بیاید حتی محیطی را تقویت کند که در آن محیط جنایت جنگی می‌شود، به اندازه کسی که دارد جنایت می‌کند مسئول است، حالا این‌ها نه‌تن‌ها دارند این محیط را تقویت می‌کنند، بلکه دارند اسلحه، مهمات و ابزار جنایت جنگی را به این‌ها هدیه می‌کنند، در حالی که می‌دانند اسرائیلی‌ها چه استفاده‌ای از آن می‌کنند.

حالا اینکه سازمان ملل درباره آن حرفی نزده‌باشد هم چیز جدیدی نیست، هر چند در ابتدای جنگ سران مقداری ساکت بودند، ولی بعد از هفته دوم مسائل را باز کردند و گزارشگر ویژه سازمان ملل همین مسائل را بیان کرد، ولی همه تشکیلات این سازمان هم نمی‌تواند کاری انجام دهد.

یعنی از نظر حقوقی و قانونی نمی‌تواند کاری انجام دهد؟

نه از نظر اجرایی نمی‌تواند کاری انجام دهد. سازمان ملل چطور اجرایی می‌تواند کاری انجام دهد مثلاً برود هفت‌تیر دستش بگیرد و با امریکا درگیر شود.

مسئله همین است مثلاً در ماجرای حمله امریکا به عراق فقط با صدور دو قطعنامه ذیل فصل هفت به این کشور حمله شد، ولی الان اسرائیل همه نوع جنایتی انجام می‌دهد، بیش از ۶۰ قطعنامه سازمان ملل هم علیه آن صادر شده ولی هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

خب آن زمان هم امریکا حمله کرد. سازمان ملل شده یک ابزار چند تا کشور که بتوانند به وسیله آن به خودشان برای به هم ریختن دنیا هویت قانونی بدهند ولی خود سازمان ملل چیزی دستش نیست.

یعنی وقتی خیلی واضح صهیونیست‌ها می‌گویند به مراکز سازمان ملل در غزه حمله می‌کنیم و حمله هم می‌کنند و از کارمندان سازمان ملل هم افرادی کشته می‌شوند، سازمان ملل نمی‌تواند اقدامی در برابر آن انجام دهد؟

بله سازمان ملل حتی از خودش هم نمی‌تواند دفاع کند و البته همین نشان می‌دهد ساختار سازمان ملل باید عوض شود. سازمان ملل و ارگان‌های بین‌المللی دیگر و حتی ارگانی مانند OIC (سازمان همکاری اسلامی) تشکیل شده‌اند تا جلوی چنین چیزهایی را بگیرند، ولی هیچ‌کدام از آن‌ها نتوانسته‌اند به وظیفه خود عمل کنند، برای اینکه تمام این سازمان‌ها شده‌اند ابزاری برای اینکه عده‌ای دور هم جمع شوند یک چای یا قهوه‌ای بخورند و بعد کار خاصی هم انجام ندهند.

هر چند تشکیلات سازمان ملل به دلیل وتوی پنج کشور کار اساسی نتوانسته انجام دهد، ولی بحث سر این است که اقلاً باید صدای مظلومینی باشد که در شرایط خیلی بدی با وضعیت نسل کشی در خطر هستند. ولی اینکه شما فکر کنید، مانند فیلم‌های هالیوودی شیپور می‌زنند و در دقیقه آخر با اسب می‌آیند و همه را نجات می‌دهند، در مورد این سازمان سابقه نداشته‌است. کاری که الان می‌شود کرد، این است که با توجه به این شرایط افکار عمومی دنیا از سران دنیا بخواهند حداقل تغییراتی ایجاد شود.

تغییرات در ساختار سازمان باشد یا شرایط جنگی؟ آیا الان افکار عمومی دنیا بیرون نیامده و این تغییرات را درخواست نکرده اند؟

هر دو. یکی بدون آن یکی نمی‌شود. بله مردم می‌خواهند و یکی از دلایلی که مردم بیرون آمده‌اند هم به دلیل این است که فهم مردم به حدی رسیده که عدالتخواه شده‌اند، یعنی می‌دانند کشورهای خبیث آن‌ها که حاضر نیستند یک قدم برای عدالت بردارند، حامی مظلوم نیستند، بلکه بالعکس هستند و در شرایطی که کشورهای خبیث آن‌ها مشغول این هستند که مالیات‌های آن‌ها را برای پشتیبانی از ظلم استفاده کنند، آن‌ها به خیابان‌ها آمده‌اند، یکی از دلایلی که در لندن این همه مردم بیرون آمدند هم همین مسئله است.

اگر مملکت و سیستم آن‌ها حمایت‌کننده از عدالت بود، مردم به این شکل تشویق نمی‌شدند به خیابان‌ها بیایند. اکنون راهپیمایی حمایت از فلسطین فقط در لندن، پاریس یا آلمان نیست و کار به جایی رسیده که کشورهای اروپایی به دنبال این هستند تا این راهپیمایی‌ها را غیرقانونی اعلام کنند و در انگلیس هم می‌خواستند این کار را انجام دهند.

در آلمان که انجام دادند.

انجام دادند، ولی باز مردم بیرون آمدند. من فکر می‌کنم این فاجعه‌ای که در حال انجام است فقط فاجعه‌ای برای فلسطین‌ها یا مسلمانان نیست، بلکه فاجعه‌ای برای انسانیت است. اکنون در غرب همه آگاه هستیم و هر جای دنیا یک ترقه در می‌رود، همه می‌شنوند و شب‌ها در تلویزیون خود می‌بینند.

در این شرایط همه ما باید چه در غرب یا شرق و چه در شمال یا جنوب اعلام کنیم که نمی‌شود با بشریت اینگونه رفتار کرد، اگر اجازه دهیم چنین حرکات ضدبشریت اتفاق بیفتد، اصلاً بشریت به خطر می‌افتد. الان حتی برای عزیزان در ایران هم وقت ساکت شدن و در خانه نشستن نیست. انسان موقعی ساکت می‌شود که بچه‌ها می‌خواهند بخوابند، زمانی که بچه‌ها دارند کشته می‌شوند، زمان ساکت شدن نیست.

این تبدیل به شعار فراگیری در میان تظاهرکنندگان غرب شده که وقتی بچه‌ها دارند کشته می‌شوند، نباید ساکت بود، ولی در شرایطی که ما ده‌ها سازوکار حقوق بشری در اروپا، امریکا، آفریقا و سازمان ملل داریم، آیا این همه سازوکار تا به حال پیش بینی برای جلوگیری از این فجایع نداشته‌اند که با وجود همه این‌ها هنوز باید منتظر باشیم که مردم اقدام کنند؟

‌این سازوکارهای حقوق بشر تبدیل به ابزاری مانند تانک و تفنگ یا حتی تلویزیون شده‌است که از آن سوءاستفاده می‌شود. شما می‌توانید یک تفنگ را بردارید و از یک مظلوم دفاع کنید یا می‌توانید از آن استفاده کنید و یک مظلوم را بکشید، حالا متأسفانه حقوق بشر هم به همین جهت دارد می‌رود، البته مقداری هم تقصیر بقیه ماهاست که اجازه داده ایم این تبدیل به ابزاری برای ظلم شود.

الان در دنیا این فاجعه مشهود است که مردم اجازه اظهارنظر ندارند. من خیلی از دوستان یهودی دارم که توسط پلیس انگلیس با این بهانه که کارهای شما ضدیهودی است، دستگیر شده‌اند.

به یهودی‌ها می‌گویند کارهای شما ضدیهودی است؟

بله، الان طی یکسال و نیم و دو سال اخیر بعد از جرمی کوربین، تعداد یهودیانی که از حزب کارگر اخراج شدند با این تهمت که به آن‌ها گفته شده شما ضدیهودی هستید ۸۰ درصد بالاتر از غیریهودیان است؛ یعنی این‌ها دارند از بهانه ضدیت با یهودیت استفاده می‌کنند تا ظالم بودن خودشان را پیاده و مردم را خفه کنند.

چقدر قبول دارید این صحبت را که گفته می‌شود، اکنون دنیا آگاهی پیدا کرده که اگر شما حتی از حقوق بشر هم برضد آن استفاده کنید، مردم می‌آیند بیرون و از شما رد می‌شوند و منتظر شمای سازمان ملل یا دیگر نهادهای حقوق بشری نخواهند ماند؟ چقدر این مسئله مخصوصاً در انگلیسی که شما هستید، واقعیت دارد؟ بالاخره این تعدادی که می‌بینیم همه مردم انگلیس هم نیستند.

واقعیت دارد. الان چند نفر باید در تهران بیرون بیایند که شما بگویید همه تهران بیرون آمدند، مگر می‌شود همه تهران بیرون بیایند، یعنی بالاخره عده‌ای به دلیل مشکلات متعددی که ایجاد می‌کنند، نمی‌توانند در این راهپیمایی شرکت کنند، حالا غیر از مشکلات جسمانی برخی از مشکلات هم ایجاد شد تا این افراد نتوانند در راهپیمایی شرکت کنند؛ مثلاً ایستگاه‌های قطار را در لندن بستند که مردم نیایند، ولی این همه شلوغ شد. الان کاری که ما در انگلیس کردیم، این بود که وقتی وزیر کشور اعلام کرد پرچم فلسطین، پرچم تروریستی است با هشت تا از ارگان‌های مدنی نامه‌ای به نخست وزیری زدیم و گفتیم اگر شما بخواهید این قانون را به اجرا بگذارید، ما دولت انگلیس را به دادگاه می‌کشیم بعد هم فوری یک نامه به سازمان ملل فرستادیم که دولت انگلیس، فرانسه و آلمان دارند علیه قوانین خود و همچنین علیه تعهدات بین‌المللی خود جلوی آزادی بیان، آزادی تفکر و آزادی فعالیت‌های سیاسی و همینطور حمایت از جنگ زدگان را می‌گیرند که این گزارش تا دو هفته دیگر ارائه خواهد شد.

ما به این دولت‌ها اعلام کرده ایم تا به آن‌ها اخطار بدهیم الان وقتی نیست که انسان ساکت باشد. همچنین نامه‌ای را در عرض ۴۸ ساعت به امضای ۳۰۰ نفر از اساتید عالی‌رتبه دانشگاه از حقوقدان‌ها و همچنین سیاستمداران دنیا از اروپا و امریکا تا امریکای جنوبی، ونزوئلا، مالزی، ترکیه و پاکستان رساندیم، چون وقت نبود، آن هم برای سازمان ملل ارسال و گفته شد نباید ساکت بمانید.

در ارتباط با همین اساتیدی که امضا کرده‌اند، گفته می‌شد این واکنش به جنایات صهیونیست‌ها و حمایت از فلسطین فقط در میان بخشی از جامعه است و فقط اساتید و روشنفکران را شامل می‌شود، به عنوان فردی که در غرب زندگی می‌کنید، این حمایت از فلسطین چقدر عمومیت پیدا کرده‌است؟

همین جمعیتی را که تظاهرات قبلی شرکت کرده‌بودند، ببینید واقعاً از یک جایی که می‌گذرد دیگر حتی نمی‌توان گفت چند نفر در آن شرکت کردند، مثلاً می‌توان گفت وقتی امام آمد تهران یا در مراسم تشییع جنازه امام چند نفر انسان در خیابان بود، معلوم است که نمی‌شود، فقط می‌توان گفت یک دریایی از مردم بودند این اتفاق به جایی می‌رسد که شما می‌گویید این یک حرکت عظیم مردمی است؛ مثلاً فقط می‌توان گفت جمعیت شرکت‌کننده بیشتر از یک میلیون نفر بود، حالا اینکه چقدر بیشتر از یک میلیون بود، نمی‌توان محاسبه کرد، ولی سخنی که می‌توان گفت این است که بی سابقه است، وقتی می‌گویید بی سابقه، طبیعتاً نمی‌توانید بگویید فقط یک عده از مسلمانان یا متفکران یا فعالان حقوق بشر بودند، بلکه همه آمده‌بودند.

اگر فکر می‌کنید نکته آخری هست که باید گفته شود، می‌شنویم.

من می‌خواستم این نکته را به عزیزان در ایران بگویم که فکر نکنید، چون اینجا نظام عادلانه به میدان آمده نیازی نیست که آن‌ها به میدان بیایند. من فکر می‌کنم اگر ما الان هر کاری از دستمان برمی آید، انجام ندهیم واقعاً بشریت در ما خواهد مرد، یعنی ما خودمان نیاز داریم، وقتی که چنین فاجعه‌ای در دنیا در حال اتفاق است کاری انجام دهیم و بگوییم که جز حامیان بشریت هستیم.