به گزارش مشرق، صفحه بافتار رسانه، در اینستاگرام خود با انتشار تصاویری نوشت:
«بگذار تو را بعداز خدای بزرگ، پروردگارم بنامم و چنان در پیشگاهت افتم که چشمانم، پای تو گردد. [...] می‌دانم که صفت مادر در وجود توست و در مرگ من گریه می‌کنی و خواهی گریست؛ ولی بدان با مرگ من، انسان به کمال می‌رسد و تو در زندگی‌ات چنان مرا تربیت و پرورش داده‌ای که به‌آسانی به هدف اصلی بشریت، یعنی جمال و کمال رسیده‌ام [...] تو آسمانی و من در زمین.»
شهید حسین شفیع این‌چنین در وصیت‌نامه‌اش با مادر خود نجوا می‌کند؛ زنی مانند بانوانی که از زمان زندگانی حوا (س) - نخستین مادر شهید جهان - تا امروز، داغ‌دار فرزندان جان‌فشانشان بوده‌اند.
پدیدارشدن نقش این مادران بر بوم‌های نقاشی ایرانی را می‌توان پس‌از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و به‌ویژه طی سال‌های جنگ تحمیلی هشت‌ساله مشاهده کرد. آنان درحالی درون این آثار به تصویر کشیده شده‌اند که از شهادت فرزند خود اندوهناکند یا از فقدانشان در انتظار به سر می‌برند؛ اما هیچ آشفتگی و اضطرابی در چهره‌هایشان به چشم نمی‌خورد.
با قامتی پایدار و در فضایی نورانی، پیکر پسران خردسال یا جوان خود را به آغوش کشیده‌اند یا قاب‌عکس‌هایشان را بر دست گرفته‌اند. مزار فرزندان شهیدشان را گل‌باران کرده و برای شست‌وشوی آن با خود، گلابدان به‌همراه دارند. تصویرپردازی برجسته و متداول دیگر در این تابلوها، پیوند مادران شهدا با فرشتگان خداوند و اهل‌بیت اطهار (ع) است که از آن بزرگواران، دل‌گرمی و آرامش می‌گیرند و با یادشان شکیبا هستند؛ به‌ویژه در یاری‌خواستن از حضرت فاطمۀ زهرا (س) و حضرت امام حسین (ع) که تمثیل‌هایی مقدس و والا از مادر و فرزندی هستند که هر دو نیز به شهادت رسیده‌اند.
در این فرسته، ده نگاره با مضمون مادران شهیدان به نگاه مخاطبان عزیز تقدیم شده‌اند. آرزو داریم که تا همیشه، نام این زنان ارجمند، جاودانه و روان فرزندانشان در آرامش باشد.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
