به گزارش مشرق، ورزشهای زورخانه ای، ورزش باستانی، ورزش پهلوانی یا هر آنچه بنامیم، ریشه در آیین و رسوم این سرزمین داشته و در بخش های مختلف فرهنگی کشور، نمود و بروز آن را می توان دید. اگرچه مجالی به پرداختن به ابعاد این ماجرا نیست اما مهمترین برگ های اخلاقی و فرهنگی فرهنگ ما، درهم تنیدگی با این ورزش یا موضوعات مرتبط با آن دارد و همواره مورد توجه بزرگان بوده.

در چنین شرایطی اما می بینیم که این ورزش در کشورمان دچار یک رکود و تنزل جدی و باورنکردنی شده. فدراسیون ملی که متولی اصلی رشد و توسعه این ورزش است، در یک سکون قرار گرفته که مشخص نیست چه می کند و قرار است به چه نقطه ای برسد. به راستی، حضور یا عدم حضور این فدراسیون چه تاثیری دارد و اساسا چه رسالتی را برعهده داشته؟ وقتی یک بررسی سطحی می کنیم، این فدراسیون را شبیه حیاط خلوتی می بینیم که خروجی اش بیشتر یک دورهمی بوده تا اقدام و عمل جدی و میدانی.

وقتی ورزشهای باستانی که ریشه اش در کشورمان است، با چنین عملکرد مهجوری مواجه است، چرا باید انتظار توسعه و گسترش بین المللی آن را داشت؟ اساسا، بین المللی شدن این ورزش با این رویکردها، یک رویای دور و غیرواقعی نیست؟ وقت آن نیست که دستگاه ورزش کشورمان تدبیری در این باره داشته و یک بازنگری در این فدراسیون داشته باشد؟