به گزارش مشرق، تیم ملی فوتبال ایران شب گذشته در مرحله یک‌ هشتم نهایی جام ملت‌های آسیا به سختی و در ضربات پنالتی مقابل سوریه به پیروزی رسید. حتی بدبین‌ترین هواداران فوتبال ایران هم تصور نمی‌کردند بازی با سوریه که به عنوان تیم سوم گروهش به یک هشتم نهایی صعود کرده بود اینگونه گره بخورد؛ اما هر طور بود قلعه‌نویی و شاگردانش به سلامت از این مرحله عبور کردند.

در حال حاضر مهمترین موضوع همه اهالی فوتبال اعم از کارشناسان و رسانه‌ها باید موفقیت تیم ملی در بازی با تیم قدرتمند ژاپن در مرحله یک چهارم نهایی باشد؛ اما تا زمانی که سرمربی تیم ملی به جای تمرکز روی کارش و مسئولیت بسیار سنگینی که بر عهده دارد به مرور اتفاقات ۱۷ سال پیش آن هم در میانه جام ملت‌های آسیا بپردازد، نمی‌توان انتظار داشت او همه حواسش به تیم ملی باشد.

از امیر قلعه‌نویی به عنوان یک مربی باتجربه بعید بود در نشست خبری پیش از بازی با سوریه اتفاقاتی که ۱۷ سال پیش و در دور نخست حضورش روی نیمکت تیم‌ ملی رخ داده بود را نبش قبر کند. او در این نشست خبری گفت: «نمی‌خواهم در مورد گذشته صحبت کنم اما شما می‌توانید از خبرنگار خارجی که اینجا هست از طرف من سوال کنید: سرمربی را در بدترین شرایط که رئیس فدراسیون وجود ندارد و تعلیق است و دو گروه سیاسی درگیر هستند، یک سرمربی بدون باخت و با متوسط ۲.۱۱ امتیازی، اخراج می‎‌شود. من از کنار گذاشتن ناراحت نیستم، از رفتار بد و ظلمی که شد ناراحتم.»

اینکه قلعه‌نویی در آن برهه به حق یا ناحق مورد انتقاد اکثر رسانه‌های ورزشی و منتقدان و کارشناسان قرار گرفت موضوعی نیست که مدام درباره آن صحبت کرد؛ چرا در فوتبال دنیا مربیان بسیار بزرگی بودند که با وجود عملکرد موفق‌آمیزشان در نهایت اخراج شدند. آن چیزی که در حال حاضر اهمیت دارد، مشکلات عدیده تیم ملی از خط دفاعی تا خط هجومی است.

متاسفانه تغییر سبک تیم ملی را تنها می‌توان در صحبت‌های قلعه‌نویی مشاهده کرد و نه در بازی‌های این تیم. در همین بازی شب گذشته، سوریه صاحب ضربه پنالتی می‌شود و هنوز این پنالتی زده نشده قلعه‌نویی یک هافبک دفاعی وارد زمین می‌کند و سامان قدوس که قطعا خلاق‌ترین بازیکن تیم ملی است را از زمین بیرون می‌کشد.

شاگردان قلعه‌نویی از ابتدای نیمه دوم و حتی زمانی که هنوز ۱۱ نفره بودند قافیه را به تیم سوریه باخته بودند؛ وگرنه چه دلیلی داشت طارمی مجبور شود به عقب زمین بیاید و برای نجات دروازه تیم ملی خطا کند و در نهایت با دریافت کارت زرد دوم اخراج شود؟

واقعیت تلخ بازی ایران با سوریه، شکست فنی قلعه‌نویی مقابل هکتور کوپر بود؛ آن هم در شرایطی که بازیکنان این دو مربی قابل قیاس با هم نیستند؛ اما کوپر از بازیکنانش توانست بیشترین بازدهی را بگیرد و بر خلاف او قلعه‌نویی ستاره‌های بین‌المللی‌اش را به بازیکنانی معمولی تبدیل کرد.

صحبت پایانی اینکه «آقای قلعه‌نویی، اعتقاد داری که ۱۷ سال پیش منتقدانت اجازه ندادند کاری که با تیم ملی آغاز کردی را به سرانجام برسانی. اگر فرض بر صحت این موضوع گذاشته شود خواهشمند است به همین بهانه این بار با تیم ملی نتیجه بگیر تا کور شود هر آنکه نتواند موفقیت این تیم را ببیند. این موضوع می‌تواند بهترین بهانه برای این باشد که با تیم ملی به موفقیت برسی و شایستگی‌های خود را بار دیگر به اثبات برسانید.»