به گزارش مشرق، احمدحسین شریفی، مدرس سطوح عالی حوزه علمیه قم در مطلبی با عنوان اهمیت و نقش اراده در کانال خود در ایتا نوشت:

تا «اراده» به کاری تعلق نگیرد، آن کار انجام نخواهد گرفت. حتی اگر «علم» به درستی آن و «میل» و شوق به انجام آن هم داشته باشیم. یعنی صرف آگاهی از درستی و خوبی یک کار برای انجام آن کافی نیست. حتی «یقین» به فایده‌مندی و سودمندی یک کار نیز، تحقق آن را تضمین نمی‌کند: وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُم‏ (نمل، ۱۴)

بلکه باید اراده انجام آن نیز در ما شکل بگیرد.

به همین دلیل، در یکی از دعاها و مناجات‌های شب و روز #بعثت پیامبر اعظم(ص) خطاب به خدای متعال چنین می‌گوییم:

وَ قَدْ عَلِمْتُ أَنَّ أَفْضَلَ زَادِ الرَّاحِلِ إِلَیْکَ عَزْمُ إِرَادَةٍ یَخْتَارُکَ بِهَا؛

می‌دانم که برترین توشه‌ی رهروان راه تو، اراده محکمی است که تو را به وسیله آن برگزیند.

اساساً عنایت و لطف الهی نیز به قدر نیت‌ها و عزم‌ها و اراده‌ها به افراد تعلق می‌گیرد. به هر میزان که عزم و اراده کسی قوی‌تر باشد به همان میزان هم عنایت و عون الهی در حق او بیشتر خواهد بود و به هر مقداری که سستی و تعلل در ما باشد، به همان میزان نیز لطف و عنایت الهی نسبت به ما کاهش می‌یابد.

امام صادق علیه السلام در حدیثی می‌فرماید:

إِنَّمَا قَدَّرَ اللَّهُ عَوْنَ الْعِبَادِ عَلَی قَدْرِ نِیَّاتِهِمْ فَمَنْ صَحَّتْ نِیَّتُهُ تَمَّ عَوْنُ اللَّهِ لَهُ وَ مَنْ قَصُرَتْ نِیَّتُهُ قَصُرَ عَنْهُ الْعَوْنُ بِقَدْرِ الَّذِی قَصَّرَ.

خداوند به اندازه نیّت‌های بندگان به آنان کمک می‌کند؛ کسی که نیّت صحیح و اراده محکمی داشته باشد، یاری خداوند برای او کامل خواهد بود، و کسی که نیّتش ناقص باشد به همان اندازه یاری الهی در حقّ او نیز کم خواهد شد.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.