سرویس ورزش مشرق- شنا که در زمره ورزشهای پایه و محوری در جهان است، نقش راهبردی در سلامت عمومی و حوزه قهرمانی دارد. در واقع، توسعه و رشد این رشته می تواند نتایج و دستاوردهای متعدد و متنوعی داشته باشد که همین نیز بر دامنه اهمیت و جایگاهش می افزاید. اما این ورزش که در قالب فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو در کشورمان فعالیت دارد، دچار چنان نزول و افولی شده که می توان ادعا داشت که یک نوع تعطیلی غیررسمی بر آن حاکم شده است.

بیشتر بخوانید:

فقط اسمش انتخابات بود!

ادامه حضور این اشخاص یعنی یک سقوط مطلق و کامل!

لطفا یک نفر حواسش به آزادی باشد!

لطفا حتی شوخی هم نکنید، آقای وزیر!

در چنین وضعیتی که دیگر کمتر نامی از این فدراسیون و این رشته ها شنیده می شود، در یک اعزام رده های پایه شاهد کسب چندین مدال هستیم. با اینکه می توان این مدال ها ارزیابی کیفی کرد و تحلیل دقیقی از آن داشت، به یک باره محسن رضوانی رئیس فدراسیون نکته ای قابل توجه را مطرح می کند. وی عنوان داشته که "شنا با گرفتن ۱۲ مدال نشان داد دارای یک پایه مناسب برای پیشرفت و رسیدن به مراحل بالای آسیاست و این اتفاقی دست یافتنی است ... این موارد نشان می‌دهد، ایرانی‌ها دارای توانمندی ویژه در ورزش‌های آبی هستند." اما سوال این است که نقش فدراسیونی که سالهاست در اختیار این رئیس قرار گرفته، در بهره مندی و شکوفایی این استعدادها چیست؟ چگونه شده که با ریاست رضوانی، توانمندی ویژه در ورزش های آبی، تبدیل به یک محیطی شبیه آب بازی شده؟ او در این سال ها چه کرده که چنین شده است؟

محسن رضوانی بهتر از هر شخص دیگری می داند که چگونه با نامدیریتی که داشته، در این سال ها موجب اتلاف سرمایه و ظرفیت ها در این رشته های پرمدال شده است. وضعیت کنونی این رشته ها محصول حضور شخصی است که اکنون صحبت از توانمندی و پیشرفت می کند و فراموش کرده که نزدیک به یک دهه، این فدراسیون را دچار فرسایش و تعطیلی کرده است. راه نجات نیز اقدام راهبردی و اصلاحی دستگاه ورزش است.