به گزارش مشرق، کانال تلگرامی یک حرف از هزاران در مطلبی با عنوان راهبرد رژیم اسرائیل برای رهایی از شکست در غزه نوشت:

از زمانی که رژیم اسرائیل در اکتبر ۲۰۲۳ به نوار غزه حمله کرد حدود ۶ ماه می گذرد؛ در هفته ها و ماه‌های آغازین حمله بسیاری تحلیلگران معتقد بودند رژیم اسرائیل بر اساس رویه معمول خود در جنگ‌های پس از انتفاضه فلسطینیان، بعد از تحمیل تلفات و خساراتی چند برابر آنچه به آن وارد شده، به آتش بس رضایت و جنگ را خاتمه می دهد.

سیر تحولات بین المللی نیز پایان سریعتر جنگ را گزینه ای منطقی نشان می دهد؛ چرا که تظاهرات گسترده مردمی در کشورهای مختلف غربی و اسلامی نیز و قطعنامه مجمع عمومی، رای موقت دیوان بین الملل دادگستری لاهه و نیز قطعنامه اخیر شورای امنیت که دیگر با وتوی آمریکا هم مواجه نشد، همگی شواهدی هستند که ثابت می کنند رژیم اسرائیل دیگر از حمایت جهانی فراگیر برخوردار نیست و هزینه های ادامه جنگ برای آن روز به روز بیشتر می شود.

تظاهرات مخالفان نتانیاهو در داخل سرزمین‌های اشغالی از دیگر تحولاتی است که عرصه را بر دولت راستگرای این رژیم تنگ تر کرده است؛ با این وجود نه تنها نشانه هایی از موافقت مقامات رژیم صهیونیستی با پایان جنگ دیده نمی شود، بلکه شاهد توسعه میدان جنگ توسط این رژیم نیز هستیم؛ حمله‌های متعدد به مستشاران نظامی ایران در سوریه و در آخرین اقدام حمله به بخش کنسولی سفارت ایران در این کشور شاهدی بر این مدعاست.

اما هدف نتانیاهو از این اقدامات چیست؟ مقامات این رژیم خواهان ترسیم چه آینده ای برای نقشه سیاسی منطقه غرب آسیا هستند و راهبرد آنها برای تحقق این چشم انداز چیست؟

نکته نخست این است که رژیم اسرائیل پیش از آغاز جنگ غزه، به واسطه حمایت‌های آمریکا و موفقیت در عقد پیمان ابراهیم با برخی کشورهای عرب و مسلمان، تصور می کرد موفق شده آرمان فلسطین را به حاشیه براند و به قدرت برتر منطقه تبدیل شود.

در نقشه ای که نتانیاهو در زمان سخنرانی خود در نشست سازمان ملل (سپتامبر ۲۰۲۳ و در فاصله کمتر از یک ماه از حمله به غزه) در دست گرفت و به عنوان «نقشه خاورمیانه جدید» از آن نام برد، اثری از کشور فلسطین طبق قطعنامه های سازمان ملل دیده نمی شد و کشورهایی که به عادی سازی رابطه با رژیم اسرائیل پرداخته بودند و یا در شرف عادی سازی بودند را با رنگ سبز متمایز کرده بود که شامل مصر، عربستان سعودی، بحرین، سودان، اردن و امارات می شد.

از این رو مقامات این رژیم بعد از حمله ۷ اکتبر شرایط را غنیمت شمردند تا وارد یک مبارزه تمام عیار با حماس و سایر نیروهای مبارز در غزه شوند و به زعم خود با شکست و نابودی آنها تیر خلاص را بر جریان مقاومت و مطالبات ارضی و سرزمینی مردم فلسطین بزند و بعد از پیروزی، بقیه کشورهای اسلامی متنفذ را نیز به پیوستن به پیمان ابراهیم متقاعد کنند. با این حال، پس از گذشت ۶ ماه از جنگ پر هزینه در غزه، این راهبرد رژیم اسرائیل با موفقیت همراه نشد و حتی وجهه و اعتبار دروغینی که این رژیم سال‌ها با کمک غول‌های رسانه های برای خود ساخته بود را نیز بر باد داد؛ رژیم اسرائیل به نسل کشی و جنایات جنگی متهم شد و حمایت بی چون و چرای آمریکا از این رژیم هم با وجود تداوم، رنگ و بوی انتقادی به خود گرفته است. بر این اساس با شکست راهبرد نخست، اهداف مقامات صهیونیستی در حوزه جنگ سخت ناکام مانده و در عرصه روانشناختی و جنگ نرم نیز این رژیم متحمل زیان‌های بسیار گردیده، از این رو آنها برای جبران این شکست، به دنبال راهبردهای جایگزین هستند.

یکی از این راهبردها درگیر کردن کشورهای دیگر به ویژه جمهوری اسلامی ایران در جنگ است؛ این راهبرد از حمله به پایگاه‌های لجستیکی ایران در سوریه و به شهادت رساندن مستشاران نظامی ایران که به صورت قانونی و با موافقت دولت سوریه در این کشور هستند، آغاز شد.

در واقع، تحریک کشورمان برای ورود مستقیم به جنگ فراگیر با رژیم اسرائیل از این نظر برای مقامات این رژیم جذاب است که می تواند فشارها را از روی رژیم اسرائیل بردارد و به دلیل رویکرد مشترک آمریکا و برخی متحدینش در منطقه نسبت به ایران، بار دیگر ائتلافی جدید در منطقه شکل بدهد و ایران هراسی را جایگزین حمله و انتقاد از رژیم اسرائیل کند.

استراتژی دیگر نتانیاهو برای فرار از شکست در غزه و پایان بی دستاورد این جنگ، طولانی و فرسایشی کردن جنگ تا زمان انتخابات آمریکا است، با این امید که دولت بایدن در این انتخابات صحنه را به ترامپ واگذار کند و با بازگشت این جمهوری خواه نزدیک‌تر به نتانیاهو، ورق جنگ و توافقات صلح احتمالی به نفع رژیم اسرائیل برگردد.

در این راستا به نظر می رسد دولت بایدن با دادن رأی ممتنع به قطعنامه شورای امنیت در مورد آتش بس در غزه، نارضایتی خود از اهداف و برنامه های نتانیاهو را ابراز و برخی تلاش‌ها برای حذف وی از عرصه قدرت در رژیم اسرائیل را آغاز کرده است.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.