به گزارش مشرق، محمد ایمانی در کانال تلگرامی خود نوشت:
رفتار انتخاباتی رای دهندگان، یکنواخت نیست. برخی رای خود را بسیار گرانبها می شمارند و برخی دیگر، کم بها می انگارند؛ چه در رای دادن و چه رای ندادن.
برخی باور دارند که انتخابات، آینده آنها را شکل می دهد و مهم است که در شکل دهی به سرنوشت خود نقش آفرین باشند؛ برخی دیگر تصور می کنند انتخابات بی فایده است و بنابراین، با رای ندادن، میدان را به دیگرانی واگذار می کنند که رای می دهند
برخی از سر هیجان های زودگذر رای می دهند و برخی با سنجش، محاسبه و عقلانیت، مبنی بر این که رای آنها چه تاثیری در ساختن آینده دارد.
اجمالا می توان گفت که هر انتخابی -مناسب یا نامناسب- به زندگی عمومی ما شکل می دهد. در طول این سال ها، هیاهو و بمباران تبلیغاتی برای نا معتبر ساختن انتخابات و انداختن آن از چشم مردم ما، همواره در جریان بوده است؛
اما واقعیت این است که از بنی صدر تا رجایی، از آیت الله خامنه ای تا مرحوم هاشمی، از خاتمی تا احمدی نژاد، و از حسن روحانی تا سید ابراهیم رئیسی، تفاوت های چشمگیری بسیاری وجود دارد.
قطعا رئیس جمهور به واسطه کیفیت دولتی که تشکیل می دهد، در هر یک از این دوره ها، در صورت بندی وضعیت عمومی کشور، نقشی تعیین کننده ایفا کرده است.
اکنون در حالی که مناظره نامزد ها آغاز شده، یک شاخص مهم که باید در ارزیابی یکایک نامزدهای محترم مورد توجه قرار بگیرد، این است که آیا صرفا در خلاء حرف می زنند، یا گفتار و تحلیل شان، ناظر به واقعیت های میدان و روی زمین است؟
انتقاد از وضعیت عمومی اقتصاد ، طبیعت رقابت های انتخاباتی -نه فقط در کشور ما بلکه در نوع انتخابات کشورهای مختلف- است. عیبی هم ندارد که نامزدها انگشت تاکید روی مشکلات عادی زندگی مردم بگذارند و نقد کنند.
اما نامزدها برای صِرف غُر زدن و بد گفتن و نالیدن و تخطئه دیگران نامزد نشده اند. ادبیات این چنینی را می شود در تاکسی و اتوبوس و گعده های خانوادگی هم داشت. جایی که حرف زدن، کنتور نمی اندازد و معمولا گوینده نسبت به گفته خود کمتر احساس مسئولیت می کند.
نامزدها باید در کنار انتقاد، کلی گویی را کنار بگذارند و بگویند که برنامه کلان و جزء به جزء (به هم پیوسته و مرحله بندی شده) آنها برای رفع یا کاهش هر یک از مشکلات اقتصادی چیست؟
نامزد هایی که بخواهند با ادبیات کلیشه ای و قالبی، پاسخ هر سوالی را صرفا به روابط خارجی و تحریم ها و مذاکره با آمریکا و برجام حوالت دهند، پیداست نه مطالعه ای دارند و نه از دهه سپری شده عبرتی اندوخته اند؛
ضمن این که کشور را نیازمند و ناچار از توافق دوباره با طرف پیمان شکن برجام نشان دادن، نابودی قدرت مذاکره و چانه زنی است؛ همان اشتباه گرانی که مرحوم هاشمی و آقایان روحانی و ظریف در سال ۱۳۹۲ مرتکب شدند.
نکته دوم، ناظر به نامزدهایی است که یک قدم از مرحله انتقاد و بدگویی و تخطئه فراتر می روند و ادعا می کنند برنامه دارند.
برنامه، دو گونه است: برنامه ای که صرفا روی کاغذ و ناظر به آرزو اندیشی و بی توجه به چالش ها و موانع کاهنده شتاب حرکت است؛ و برنامه ناظر به واقعیت ها و فرصت ها و موانع موجود.
کشور ما به واسطه آشوب افکنی نیابتی سال ۱۳۸۸، و سپس تحریم های گسترده آمریکا (با گرای برخی عناصر داخلی) به مدت ۱۵ سال، در گیر جنگی ترکیبی بوده که اتاق فرماندهی آن در سازمان سیا و وزارت خزانه داری آمریکا قرار دارد و ناتوی اطلاعاتی/ فرهنگی هم کارگزار میدانی است.
تحریم ها در این جنگ تحمیلی، نقش مهمی ایفا کرده، تا دشمن بتواند از این طریق، رفتار سیاسی ملت ایران را باز مهندسی کند: مهار ظرفیت بسیج عمومی ملت ایران (پیشران حرکت انقلاب اسلامی)؛ و یا مهندسی معکوس و تبدیل این ظرفیت، به سرعت گیر در مقابل پویش عمومی پیشرفت.
اکنون دو تجربه پر هزینه و گران سنگ، پس از ۱۳ سال پیش روی ماست. تجربه ساده انگاری و پناه بردن از فشار دشمن به خود او با دیپلماسی منفعلانه، که نه تنها تحریم ها را لغو نکرد بلکه شمار آن را ظرف ۸ سال به بیش از دو برابر رساند و بدترین دوره را از نظر شاخص های منفی اقتصادی رقم زد؛
و دوره ۳ ساله ای که بر مبنای تجربه و عبرت قبلی، از فرصت سوزی و امید بستن به دشمن منصرف شدیم و همت کردیم ضمن تنوع بخشی به طرف های تعامل در سیاست خارجی، قابلیت های مغفول داخلی را تدریجا پای کار بیاوریم و شاهد بهبود نسبی شاخص ها (در مقایسه با قبل) باشیم.
نامزدها، مناظره و نقد می کنند، درباره اهمیت رسیدگی به زندگی اقشار مختلف حرف می زنند، روی عواطف دست می گذارند و...، اما ورای همه اینها، باید دقت کرد که برآیند رویکرد کدام یک از آنها (و ستاد شان) آهنگ عقبگرد و تکرار عبرت های گذشته را دارد؛ و کدام، خبر از حرکت رو به جلو می دهد؟
کدام نامزد در کنار وعده و تعهد دادن، حواسش به تجارب این ۵- ۶ سال اخیر هست و سعی می کند موانع و چالش ها ر ا ببیند، واقع گرایانه تر حرف بزند، و آرزو فروشی و رویا فروشی نکند.
دقت نامزدها در سخن گفتن، ولو این که موجب شود وعده کمتری بدهند، بسیار ارزشمند و تعیین کننده است.
