به گزارش مشرق، «ژرالد دارمانن» وزیر مستعفی فرانسه که ماه گذشته به دنبال استعفای دولت این کشور، از این سمت کنار رفت در مصاحبه ای با شبکه تلویزیونی «فرانس ۲» و در پاسخ به سوالی مبنی بر انتقادات گسترده به مراسم افتتاحیه المپیک از این مراسم دفاع کرد و اذعان داشت که فرانسه از آزادی هنرمندان دفاع می کند.

مراسم افتتاحیه المپیک جمعه ۵ مرداد برگزار شد و علاوه بر مشکلاتی مانند ترس از اقدامات خرابکارانه و امنیتی، ایجاد صف های طویل در ورودی های این مراسم و همچنین سوتدبیر در خصوص وضعیت خبرنگاران و تماشاگران که با بارش شدید باران مواجه شدند، به لحاظ محتوایی هم بخش هایی از آن به شدت مورد انتقاد تماشاگران و افکار عمومی قرار گرفت.

از جمله این موارد، نمایشی بود که به تمسخر تابلوی شام آخر مسیح پرداخت و با انتقاد شدید جامعه مسیحیت فرانسه و سراسر جهان مواجه شد. اما ژرالد دارمانن در خصوص این مراسم گفت: فرانسه کشور آزادی، آزادی مذهبی، آزادی تمسخر و آزادی کاریکاتور است.

این اظهارات وزیر کشور فرانسه در واکنش به بیانیه اسقف‌های فرانسوی بیان شده که گفته بود: اینها صحنه هایی از ابتذال و تمسخر مسیحیت بود.

اما وزیر پیشین فرانسه اینچنین این تمسخر را توضیح داد: ما می توانیم بعضی از تابلوها را دوست داشته باشیم یا دوست نداشته باشیم. اما نباید چیزی بیشتر از آن باشد و هدف فرانسه از این مراسم ارسال پیام آزادی بود و نباید چیزی بیش از آن برداشت شود.

گویا مسوولان فرانسوی، مرز بین «آزادی» و «توهین» را جز در مواردی که منافعشان در خطر باشد نادیده می گیرند.

اگر در این مورد اخیر، این مسیحیت بود که زیر تیغ دین ستیزی دولت فرانسه رفت در سال های قبل هم شاهد بودیم بارها و بارها در رسانه های مختلفی مانند مجله شارلی ابدو کاریکاتورهایی از پیامبر عظیم الشان اسلام منتشر شد که به شدت جامعه مسلمانان را جریحه دارد ساخته بود.

اما زمانی که «میشل فلوری» کاریکاتوریست فرانسوی اقدام به انتشار کاریکاتوری از امانوئل ماکرون کرد و رییس جمهور فرانسه را با هیتلر مقایسه کرده بود دیگر صحبت از آزادی مطرح نشد و تحت تعقیب قضایی قرار گرفت و جریمه شد. در حالی که چنین کاریکاتوری هم می توانست در زمره انواع آزادی قرار بگیرد که اینگونه نبود.

مقایسه چنین وضعیت هایی این ایده را به ذهن القا می کند که مسوولان فرانسه نگاهی دوگانه و گزینشی به موضوع آزادی دارند. آنجا که صحبت از دین ستیزی یا اسلام ستیزی باشد و یا کشورهایی که با سیاست های دولت مخالفند مورد انتقاد و توهین قرار بگیرند با آزادی بیان توجیه می شود.

اما اگر سیاست های فرانسه مورد انتقاد قرار بگیرد و یا کسی از مقامات این کشور انتقاد کند دیگر بحث آزادی مطرح نیست و چنین شعاری مورد فراموشی قرار می گیرد.