به گزارش مشرق، این روزها با رحلت رسول خدا(ص) و شهادت مظلومانه دو امام معصوم و بزرگوارمان حضرت امام حسن مجتبی و حضرت امام رضا علیهماالسلام همزمان است. از این روی و به روال معهود این ستون را دیگرگونه مینویسیم و به گزیدهای از یک یادداشت کیهان اختصاص میدهیم:
« در جریان جنگ احد، هنگامی که شایعه شهادت رسول خدا(ص) بر سر زبانها افتاد، جماعتی از مؤمنان که با رفتن او، همه چیز را از دست رفته میدیدند، غمگین و دلپریش، پای از میدان پس کشیدند و خداوند سبحان، آنان را ملامت فرمود که؛ «اگر رسول خدا(ص) رحلت کند یا به شهادت برسد، آیا به گذشتهها باز میگردید؟» و آنان که پا پس کشیده بودند، سر از شرم بهگریبان بردند و بر غفلت خود حسرت خوردند که آنچه ماندگار است، رسالت رسول خداست، اگر چه رفتن او نیز بر مؤمنان سخت و ناگوار است.
و سرانجام، آن روز، نه در احد، که چند سال بعد فرا رسید و رسول خدا(ص) دامن از خاک کشید و از دنیایی که هرگز به آن دل نبسته بود، رخت بربست و امت نه فقط در آن روز که برای همیشه تاریخ به سوگ او نشست و از آن روز تا به امروز، پیوسته زمزمه میکند که «فَمَا أَعْظَمَ الْمُصِیبَهًْ بِک حَیثُ انْقَطَعَ عَنَّا الْوَحْی وَ حَیثُ فَقَدْنَاک- چه سخت و بزرگ است مصیبت از دست دادن تو و محروم شدن ما از وحی...»...
آن روز، جماعتی که با ظهور اسلام، حاکمیت اشرافی خویش را از دست داده بودند، در این پندار که با رفتن پیامبر خدا(ص)، «پیام» او نیز خواهد رفت، و بیخبر از راز دلدادگی مردم به رسولالله(ص)، که راز ماندگاری اسلام است، دل به این توهم داده بودند که «از دل برود، هر آنکه از دیده برفت»، اما، یاد و نام و راه او، نه فقط در میدان چشمها و آویزه گوشها، بلکه آمیزه دلها بود، از دیده نیامده بود که با رفتنش از دلها برخیزد، و چنین است که از آن روز تا به امروز و از این پس نیز، خیل عظیم مسلمانان، نادیده، دل در گرو او دارند و به راهش سر میسپارند و هیچ صاحبدلی نیست که صاحب «دل» باشد و در آن دل، رسول خدا(ص)، نباشد».