سرویس ورزش مشرق- آنقدر گوشمان دختر باد و پسر باد کرده بودند که فکر می کردیم قرار است چه کنند اما بازیهای آسیایی هانگژو و المپیک پاریس نشان داد این صفت ها و القاب فقط در فضای مجازی و رسانه ای وجود دارد. قهرمان جام ها و مسابقات بی نام و نشان، آنجا که رقابت جدی می شود، حتی دختر و پسر نسیم هم نیستند. البته که سالانه چه هزینه هایی برای این القاب نمی شود که دستاوردشان برای دوومیدانی کشور فقط یک چیز بوده؛ هیچ! البته که قصدمان پرداختن به این ورزشکارنماهای مجازی نیست که گفتنی بسیار است.

بیشتر بخوانید:

آه از کفش های تو!

مدعیان توخالی و سهم‌خواهی‌های پایان‌ناپذیر از ورزش

همان بهتر که اعزام نشد!

اما همین الان، هاجر صفرزاده دونده چهارصد متر کشورمان در اوج بی امکاناتی و بدون هیچ هیاهویی، در پارالمپیک غوغا می کند و در آستانه طلایی شدن قرار دارد که در پایان، به مدال نقره می رسد. همان ورزشکاری که آرام و بی صدا در اصفهان تمرین می کند و نه طلبکار است و نه تیمی مجازی و رسانه ای دارد که از این القاب بگیرد اما به راستی که او لیاقت دختر باد شدن را دارد. او که هر میدان جدی و محکمی رفته، روی سکو ایستاده و پرچم کشور را بالا برده. خوشا به همت و غیرت چنین دختری ...

کاش ورزش کشورمان و تصمیم سازانش در وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک و پارالمپیک، اسیر بازیهای مجازی و رسانه ای نشوند و القاب را به عملکردها و کارنامه ها دهند؛ نه نمایش ها و بزک های تبلیغاتی!